Πήρε μαζί της μια εποχή η Ζωή

Πρώτα σε άσπρο-μαύρο, έγχρωμο στη συνέχεια. Κάπως σαν την πορεία της χώρας, που από τη μουντή δεκαετία του ʼ50 έβγαινε στο φως της δεκαετίας του ʼ60, φορτωμένη ήλιο και χρώματα, στο πρώτο μισό της τουλάχιστον.

Η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε εκπρόσωπος ενός ελληνικού κινηματογράφου που αντικατόπτριζε το είδωλο μιας ολόκληρης χώρας.

Ταυτίσθηκε με την Ελλάδα της ανεμελιάς, του τσα-τσα, των παραλιακών night clubs, των καφέ της πλατείας Συντάγματος, της αισιοδοξίας που απέπνεε η «χρυσή», σε ορισμένους τομείς, δεκαετία του ʼ60.

Ήταν τα «χρόνια της αθωότητας, όταν ακόμη δεν είχαμε διαφθαρεί από το χρήμα», όπως συνήθιζε να λέει πολύ αργότερα.

Όσο για τον τίτλο της «σταρ», είχε τη δική της εκδοχή: «Ο σταρ γεννιέται, δεν έχει να κάνει με την ομορφιά.

Είναι η προσωπικότητα που ακτινοβολεί», υπογράμμιζε, φέρνοντας ως παράδειγμα ωραίες γυναίκες που δεν καταφέρνουν να διακριθούν και να ξεχωρίσουν.

Ο τίτλος της «Σταρ Ελλάς» στον διαγωνισμό ομορφιάς του 1959 ήταν το διαβατήριο για το πέρασμά της στον κινηματογράφο και στη συνέχεια στο θέατρο, όπου μεσουράνησε για περισσότερα από 40 χρόνια.

Αποτέλεσε επάξια μέλος μιας τριάδας σταρ με την Αλ. Βουγιουκλάκη και την Τζ. Καρέζη.

Η πρώτη εμφάνισή της στο σινεμά, και μάλιστα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν το 1961, στη δραματική ταινία του Γ. Δαλιανίδη «Κατήφορος». Ακολούθησαν δεκάδες άλλες, όπου η Ζ. Λάσκαρη κατάφερνε να ελίσσεται καλλιτεχνικά και από το δράμα να περνά στην κωμωδία και το μιούζικαλ, καταφέρνοντας να μην τυποποιηθεί και να ταυτιστεί με συγκεκριμένους ρόλους. Από το «Νόμος 4.000» και τη «Στεφανία», στο «Μερικοί το προτιμούν κρύο» και το «Οι θαλασσιές οι χάντρες».

Από τον «Ίλιγγο» και το «Χωρίς ταυτότητα», στο «Κορίτσια για φίλημα» και το «Μια κυρία στα μπουζούκια».

Στο θέατρο εμφανίσθηκε για πρώτη φορά το 1966, σε περιοδεία στην Κύπρο, όπου μεταξύ άλλων έπαιξε στην παράσταση του έργου «Μιας πεντάρας νιάτα» των Ασ. Γιαλαμά και Κ. Πρετεντέρη.

Στη θεατρική Αθήνα εμφανίσθηκε το 1970, παίζοντας στην παράσταση του έργου «Μαριχουάνα στοπ», που έγινε και ταινία.

Στα περισσότερα από 40 χρόνια καριέρας στο σινεμά και το θέατρο συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους έλληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες.

Μεταξύ αυτών οι Αλ. Αλεξανδράκης, Κ. Βουτσάς, Ρ. Βλαχοπούλου, Ντ. Ηλιόπουλος, Ν. Κούρκουλος, Μ. Καραγιάννη, Μ. Χρονοπούλου κ.ά. Και από σκηνοθέτες οι Ανδρ. Βουτσινάς, Μ. Βολανάκης, Στ. Φασουλής κ.ά.

Ωστόσο το μεγαλύτερο κεφάλαιο υπήρξε ο Γ. Δαλιανίδης και ο Φιλοποίμην Φίνος, στους οποίους -όπως η ίδια τόνιζε σε κάθε ευκαιρία- χρωστούσε όλα όσα είχε πετύχει στο σινεμά, αφού ήταν εκείνοι που με τις ταινίες την ανέδειξαν σε σταρ.