Τέλμα… και άλλα
Απολαμβάνουν με άνεση (και ειρωνική διάθεση) τα αγαθά που έχουν οικειοποιηθεί, καταρρακώνοντας οικονομικά τα αδύναμα (και ανίκανα να αντισταθούν) λαϊκά στρώματα, τα οποία ρημάζουν ανεπιστρεπτί.
Κυκλοφορεί, ωστόσο, και η εκ διαμέτρου αντίθετη εκδοχή. Η εκδοχή, δηλαδή, ότι οι επί αμέτρητους αιώνες εξαθλιωνόμενοι, απάνθρωπα βασανιζόμενοι και τελικά αφανιζόμενοι παρίες του κοινωνικού περιθωρίου υπήρξαν η αιτία της μεταλαμπάδευσης στους σημερινούς απογόνους τους του συσσωρευμένου μίσους, καθώς και πράξεων ακραίου σαδισμού.
Απόρροια αυτού του σκεπτικού είναι –συμφωνεί, δεν συμφωνεί κανείς μαζί της– και η ακόλουθη άποψη: «Οι θηριωδίες που έχουν υποστεί τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν να αποτελούν τη δικαιολογία για να αναλαμβάνουν τα χθεσινά θύματα τον ρόλο των σημερινών δημίων». Επειδή μπορεί να έχουν μεσολαβήσει αρκετές δεκαετίες μεταξύ χθεσινών «θυμάτων» και σημερινών «δημίων» παραπέμπω στον Κάρολο Μαρξ (Karl Marx, 1818-1883), ο οποίος ζούσε στο Λονδίνο οικογενειακώς και βίωσε εκεί το δράμα παιδιών ηλικίας κάτω των δέκα ετών να δουλεύουν ημερησίως πάνω από δωδεκάωρο με αρκετούς θανάτους καθημερινά.
Θυμίζω ότι ο Μαρξ μαζί με τον Ένγκελς (1820-1895) ίδρυσαν τον επιστημονικό σοσιαλισμό, ο οποίος δικαίως αποκλήθηκε «μαρξισμός». Ο Λένιν ορθώς στηρίχτηκε στον Μαρξ για να επιτύχει την κομμουνιστική επανάσταση του 1924. Η αποβίωσή του, όμως, την ίδια χρονιά οδήγησε στη διαδοχή του από τον παρανοϊκό δικτάτορα Στάλιν, με τις δίκες της Μόσχας, την εξολόθρευση των πρώην συντρόφων του και την επαίσχυντη δολοφονία του οργανωτή του «κόκκινου στρατού», Τρότσκι, το 1940, ο οποίος, όντας πεπεισμένος μαρξιστής, υποστήριζε και κήρυττε τη «διαρκή επανάσταση».
(Η «διαρκής επανάσταση», το να διορθώνεις στη ρίζα της κάθε αυθαιρεσία, θα προστάτευε το σοβιετικό οικοδόμημα και θα το οδηγούσε, υποθέτω, σε πρωτοφανείς επιτυχίες.)
Η αναδρομή σε ένα γενικευμένο παρελθόν (που μόνο αποσπόντα μας ωφελεί) δεν μας βλάπτει. Διότι εντρυφούμε στα δικά μας αδιέξοδα προβλήματα. Στο «τέλμα» του τίτλου δηλονότι. Οφείλουμε να δράσουμε, επομένως, ταχύτατα και με την προσήκουσα σοβαρότητα. Με φωτισμένους πολιτικά και ευφάνταστους κοινωνικά στοχαστές.
Το ποια θα είναι η απόληξη των αναληφθεισόμενων δραστηριοτήτων το γνωρίζει ίσως η εορτάσασα Μεγαλόχαρη την Τρίτη. Και ο ίδιος ο Θεός για τους πιστεύοντες όλων των θρησκευτικών δογμάτων. Όλοι οι άλλοι θα καταφεύγουν σε καφετζούδες… «μάντισσες» και χαρτορίχτρες. Η αφεντιά μου, πάντως, θα εξακολουθήσει να σέβεται μόνο τις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΕΞΑΡΣΕΙΣ. Ουδέν άλλο. Το… ορκίζομαι, βδελυσσόμενος ταυτόχρονα όλους τους όρκους.
Το οικονομικοπολιτικό τέλμα οργιάζει υφιστάμενο, πλήττοντας καίρια τους πολλούς, και πλουτίζοντας ταυτόχρονα τους πανέξυπνους δήθεν ευεργέτες τους σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ τα μικρά κόμματα υπνώττουν. (Όσον αφορά τους βουλευτές των μικρών κομμάτων, ροκανίζουν ηδονικά τις εκ των νόμων προβλεπόμενες απολαβές τους, που είναι παραπάνω από αρκετές.)
Δεν μας έφτανε το κακό το ριζικό μας, ήρθαν προς το τέλος του καλοκαιριού οι πυρκαγιές και οι πλημμύρες. Οι δεύτερες ανήκουν στην κατηγορία των «θεομηνιών». Οι πρώτες, πλην ελάχιστων περιπτώσεων αβλεψίας –αναμμένα τσιγάρα και μπάρμπεκιου σε ανοιχτούς χώρους–, προέρχονται από επειγόμενους κερδοσκόπους, που αποκλήθηκαν επιτυχώς ως «οικοπεδοφάγοι».
Η Πάρνηθα και η Πεντέλη αποτελούν μόνιμους στόχους. Τα Κήθυρα –Τσιρίγο τα ονομάζω εγώ– ήταν έκτακτο και μη αναμενόμενο περιστατικό. Γιʼ αυτό βρήκε απροετοίμαστους τους κατοίκους του και τους επισκέπτες του, που οι περισσότεροι εξ αυτών κατάγονται από το θεσπέσιο αυτό νησί.
Οι πυρκαγιές που μαίνονται για πολλά εικοσιτετράωρα επί χρόνια έχουν και ανθρώπινα θύματα. Κανένας δεν λησμονεί την κατεστραμμένη περιοχή του Νομού Ηλείας –αυτόχρημα ΤΡΑΓΙΚΗ είναι αυτή η περίπτωση του 2007–, όταν 74 άνθρωποι απανθρακώθηκαν!
Είχα υποστηρίξει εκείνη την εποχή ότι γερμανοί πράκτορες, ακολουθώντας πιστά –με το υποδεκάμετρο, θα ʼλεγε κανείς– το σχέδιό τους, έσπευσαν μετά την καταστροφή να αποζημιώσουν οικογένειες που έχασαν στενούς συγγενείς τους στον Πύργο, κάνοντας στάχτη τον περίγυρό του. Ερώτημα: Είχαν συμφέροντα σε εκείνη την περιοχή; Απάντηση: Φρονώ, ναι. Κανένας, όμως, δεν θα μάθει την αλήθεια. Είχαν, φαίνεται, τον τρόπο να σβήσουν εκ των υστέρων τα χνάρια.
Νομικές υπηρεσίες της χώρας μας έθεταν σκληρά ερωτήματα στους εκπροσώπους της άλλης πλευράς. Η οποία περιοριζόταν μονίμως σε διαδικαστικά θέματα. Τυχαίο ήταν αυτό; Όχι μόνο τυχαίο δεν ήταν, αλλά προέκυψε και ως αποκαλυπτικό. Για δύο λόγους μάλιστα. Πρώτον, διότι στην πορεία των συζητήσεων εκνευρίζονταν συχνά. Και δεύτερον, διότι διέκοψαν αιφνιδίως τις, ας τις πούμε έτσι, διαβουλεύσεις και επέστρεψαν στη Γερμανία.
Συμπέρασμα: Όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται. Όποιος δεν έχει τη μύγα, διατυπώνει τις σκέψεις του, χωρίς εκνευρισμούς, επί της ουσίας των πραγμάτων, με πνευματική διαύγεια και ηθική προσήλωση στα συμβάντα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Ως προς την αρχή του άρθρου, τέλος, μισή μόνο κουβέντα: Οι παρίες θα αντιδράσουν.