ΠΦΥ με gatekeeping για ακόμη μεγαλύτερη ταλαιπωρία των ασθενών

Με το νομοσχέδιο για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ) που ψηφίσθηκε πριν λίγες μέρες όχι μόνο η ειδικότητα αυτή αναβαθμίζεται, αλλά καθίσταται πλέον ο γενικός δερβέναγας της υγείας των πολιτών και το ανάχωμα για να μην επισκέπτεται ο ασθενής εξειδικευμένους γιατρούς.

Πιο συγκεκριμένα, ο νέος νόμος για την ΠΦΥ εισάγει τον θεσμό του gatekeeping, σύμφωνα με τον οποίο κάθε ασφαλισμένος του ΕΟΠΥΥ υποχρεωτικά θα έχει τον δικό του οικογενειακό γιατρό, ο οποίος θα παρακολουθεί την πορεία της υγείας του. Σε περίπτωση ασθένειας αυτός θα κάνει τη διάγνωση και στη συνέχεια θα παραπέμπει -αν το θεωρεί απαραίτητο- τον ασφαλισμένο σε άλλον εξειδικευμένο γιατρό, συμβεβλημένο με τον ΕΟΠΥΥ, ή για εξετάσεις και νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο ή -κατά την κρίση του- σε ιδιωτικό θεραπευτήριο ή διαγνωστικό κέντρο, χωρίς εξαιρέσεις για έκτακτα ή επείγοντα περιστατικά.

Στην ουσία, στόχος της σημερινής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας είναι να μειωθεί η εξάρτηση των υπηρεσιών περίθαλψης από τον ιδιωτικό τομέα και η στροφή του πολίτη στα δημόσια νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας, έτσι ώστε να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες για την περίθαλψη και να μην ξεπερνούν τα 235 εκατ. ευρώ που είναι το ετήσιο όριο του ΕΟΠΥΥ για τα νοσήλια.

Ωστόσο, ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης θα είναι ο έλληνας ασθενής, ο οποίος θα χάνει πολύτιμο χρόνο για την υγεία του, περιμένοντας για καιρό μέχρι να κλείσει το ραντεβού στον εξειδικευμένο γιατρό. Παράλληλα, θα έχει μονόδρομο την περίθαλψή του από τα δημόσια νοσοκομεία, τα οποία ήδη αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις υπάρχουσες ανάγκες, αφού αντιμετωπίζουν τεράστιες ελλείψεις σε ιατρικό, νοσηλευτικό, θεραπευτικό και διοικητικό προσωπικό αλλά και σε αναλώσιμα και φάρμακα. Η ζωή των νεφροπαθών, των καρκινοπαθών και ασθενών άλλων κατηγοριών καθημερινά κρέμεται από μια κλωστή, αφού το δημόσιο σύστημα υγείας δεν μπορεί να τους παράσχει αξιοπρεπή περίθαλψη ούτε στα κλινοσκεπάσματα.

Ήδη στις περισσότερες περιπτώσεις η αναμονή για ραντεβού, για εξετάσεις αλλά και για προγραμματισμένη νοσηλεία στα δημόσια νοσοκομεία ξεπερνά τους τρεις μήνες, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των νοσοκομειακών γιατρών.

Σε περίπτωση, λοιπόν, που οι εξετάσεις δεν μπορούν να γίνουν άμεσα στο νοσοκομείο, ποιος νοσοκομειακός γιατρός θα αναλάβει την ευθύνη να παραπέμψει τον ασθενή στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να κινδυνεύει να απολυθεί; Επίσης, με ποια κριτήρια θα επιλέγεται από τον οικογενειακό ή τον νοσοκομειακό γιατρό -στη συνέχεια- η επιλογή ιδιωτικού θεραπευτηρίου ή διαγνωστικού κέντρου; Ποιος μπορεί να αποκλείσει κάποια συναλλαγή σε όλη αυτήν τη διαδικασία των παραπεμπτικών;

Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνον αυτά τα προβλήματα. Η 30χρονη εμπειρία του γράφοντος ως ιατρικού συντάκτη του δίνει το δικαίωμα ευθέως να αμφισβητήσει την ύπαρξη πολυποίκιλης γνώσης ενός οικογενειακού γιατρού για όλες τις ασθένειες. Ειδικά την τελευταία πενταετία είναι συχνές οι επισημάνσεις από τις ιατρικές επιστημονικές εταιρείες, σε συνεντεύξεις προς τους ιατρικούς συντάκτες, ότι από τον καιρό της κρίσης υπάρχει έλλειμμα διά βίου εκπαίδευσης σε σημαντική μερίδα γιατρών και ότι οι ασθενείς δεν διαγιγνώσκονται έγκαιρα για το είδος της νόσου τους, αφού δεν κατευθύνονται σωστά από τον πρώτο γιατρό που θα επισκεφθούν (που συνήθως μέχρι τώρα είναι ο παθολόγος).

Τα συμπτώματα σοβαρών ασθενειών πολλές φορές ταιριάζουν με τα συμπτώματα απλών παθήσεων. Πολλές χιλιάδες οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες ασθενών, οι οποίοι έχουν ταλαιπωρηθεί από διαφόρους γιατρούς -και έχουν χάσει πολύτιμο χρόνο από τη διάρκεια της ζωής που τους απομένει- μέχρι να διαπιστωθεί αν πάσχουν από τη νόσο Πάρκινσον, Αλτσχάιμερ, ρευματοειδή αρθρίτιδα ή κάτι άλλο.

Ποιος, λοιπόν, θα κοιτάξει κατάματα την οικογένεια του ασθενούς, όταν αυτός δεν θα έχει προλάβει να κάνει τη θεραπεία που απαιτείται; Γιατί καταργείται το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής γιατρού, που ισχύει από τον καιρό της δημιουργίας των ασφαλιστικών ταμείων;

Ήδη ιατρικοί σύλλογοι, επιστημονικές ιατρικές εταιρείες και σύλλογοι ασθενών ετοιμάζουν τις προσφυγές τους προς τη Δικαιοσύνη και ας μη διαμαρτυρηθεί τότε εναντίον της ο Παύλος Πολάκης, μέσα από το προσφιλές του Facebook, εάν τους δικαιώσει!