Μνήμη Τάσου Ισαάκ – Σολωμού Σολωμού

Θα τους συντροφεύει διαιώνια η δόξα την οποίαν κατέκτησαν επαξίως στο πεδίο της τιμής, σε στιγμές πραγματικής αντίστασης, καθώς ελεύθεροι δρασκέλιζαν το συρματόπλεγμα της ντροπής.

Πρώτος διάβηκε την Αχερουσία στο ταξίδι για τους ουρανούς, ύστερα από την απεχθή και πρωτοφανούς αγριότητας δολοφονία του στις 11 Αυγούστου του 1996, ο Τάσος Ισαάκ. Τον ακολούθησε τρεις μέρες αργότερα ο Σολωμός Σολωμού, που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ κατά τη διάρκεια μαχητικής διαδήλωσης διαμαρτυρίας για την άνανδρη δολοφονία του Τάσου, αμέσως μετά την κηδεία του στο κοιμητήριο Παραλιμνίου. Είχε ορκιστεί πάνω στο φρεσκοσκαμμένο μνήμα του ξαδέλφου του να κατεβάσει την τουρκική σημαία από τον ιστό της, στον οποίο κυμάτιζε φρουρούμενη από τις σιδηρόφρακτες στρατιές του ανατολίτη εχθρού, χωρίς ποτέ κανείς να τολμήσει να την πλησιάσει, για 22 συναπτά χρόνια. Δέχθηκε τις σφαίρες από το όπλο ψευδοϋπουργού του Ντενκτάς, λίγο πριν φτάσει στην κορυφή του κατοχικού ιστού. Ματωμένο το παλικάρι, με το τελευταίο τσιγάρο στα χείλη, συνέχισε να κρατά αγκαλιά το κοντάρι, μέχρι που έπεσε αιμόφυρτος στην κυπριακή γη. Ξεψύχησε φιλώντας παντοτινά το ματωμένο χώμα της γης που τον γέννησε. Και έμελλε η ηρωική του θυσία να είναι η τελευταία πράξη ουσιαστικής αντίστασης κατά του κατακτητή.

Οι δύο ηρωομάρτυρές μας, με τη θυσία τους, κατάφεραν να μεταφέρουν σε κάθε γωνιά της Γης το μήνυμα πως όσα χρόνια κι αν περάσουν τα τετελεσμένα της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής δεν θα κάψουν τη δίψα για λευτεριά. Το αίμα τους, που έβαψε το συρματόπλεγμα, όμως, παρά τις αρχικές προσδοκίες που δημιούργησε, δεν στάθηκε δυστυχώς ικανό να αλλάξει την πορεία των γεγονότων! Στη σημερινή άναρχη πραγματικότητα δεν έχουν θέση τα αγνά συναισθήματα, οι θυσίες και οι ρομαντισμοί. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι κατακτημένοι δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται τις πραγματικές διαστάσεις της κατοχής, οριοθετώντας τον αγώνα αντίστασης μέσα σε απροσδιόριστες συμβιβαστικές παραμέτρους και όχι σε πλαίσια αντικατοχικά!

Και τότε και τώρα, Λευκωσία και Αθήνα, αντί να διεξάγουν έναν αγώνα με στόχο να εκθέσουν διεθνώς την Τουρκία και τα κατά καιρούς μίσθαρνα όργανά της στα Κατεχόμενα, προτίμησαν και προτιμούν τη λήθη και τη σιωπή. Λευκωσία και Αθήνα, αντί να πάρουν το μήνυμα της θυσίας τους και να το μετατρέψουν σε αγώνα διεκδικητικό, επέλεξαν τον δρόμο ενός ανήκουστου και πέραν κάθε ανθρώπινης λογικής συμβιβασμού. Κάποιοι μάλιστα ασέλγησαν με τρόπο ελεεινό στη μνήμη τους. Κάποιοι στην πρώτη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου αποκάλεσαν «τρελό» τον Σολωμό!

Έτσι φτάσαμε στο σημείο τους δύο ηρωομάρτυρές μας να τους θυμούνται σχεδόν αποκλειστικά τα μέλη του Συλλόγου Μοτοσικλετιστών Κύπρου, που μαζί με μερικούς ακόμα «εκτός εποχής» πολίτες, κάθε Αύγουστο, επαναλαμβάνουν τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, με πορεία που διασχίζει την κυπριακή επικράτεια για να φτάσει στο οδόφραγμα της Δερύνειας και να καταλήξει στο Παραλίμνι. Μιας πορείας που τότε ξεκίνησε συμβολικά από το Βερολίνο (τη μοναδική μοιρασμένη ευρωπαϊκή πόλη που ενώθηκε), πέρασε από διάφορες χώρες, έφτασε ύστερα από αρκετές μέρες στην Ελλάδα για να καταλήξει μέσω Πειραιά στη Λεμεσό κι ύστερα από περιπετειώδη τρόπο στο οδόφραγμα της ντροπής στη Δερύνεια, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Υστερόγραφο: Ηγέτης μεγάλου πολιτικού κόμματος της Κύπρου, στην πρώτη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου αμέσως μετά τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού, αποκάλεσε «τρελό» τον Σολωμό («θα ασχολούμαστε με έναν πελλό*», είπε επί λέξει)! Μου το εκμυστηρεύτηκε λίγους μήνες μετά τα αιματηρά γεγονότα της Δερύνειας ο Βάσος Λυσσαρίδης, όταν βρέθηκε στη Λάρισα, προσκαλεσμένος του Συλλόγου Κυπρίων Νομού Λάρισας, για να μιλήσει σε εκδήλωση εορτασμού της επετείου της ΕΟΚΑ 1955-59.

*τρελό (από το απολωλός)

Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή
Επίκουρος καθηγητής στο ΤΕΙ Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού