«Ελπίδες ή λεπίδες»…

Υπήρξε, ως γνωστόν, στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και αγανακτεί σφόδρα όταν καταρρακώνεται το έργο του. Ο φίλος μου ο Λαλιώτης μού τηλεφωνεί κάθε χρόνο στις «τρεις του Σεπτέμβρη» για να με συγχαρεί για τη στάση μου (και τα όσα είχα πει στην «Ιδρυτική Διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ»). Όλοι οι άλλοι μουγκαμάρα.

Ηγετική φυσιογνωμία ο Κώστας Λαλιώτης. Δεν συγχωρεί, επομένως, τους εχθρούς του. Τον Σημίτη ιδίως, ο οποίος τον ξήλωσε από γενικό γραμματέα του κόμματος μόλις έγινε πρωθυπουργός, ή λίγο αργότερα και χωρίς αποχρώντα λόγο. Αρνήθηκε, βέβαια, να παραιτηθεί αμέσως και του τα έψαλε γερά, ανεβάζοντας στην επιφάνεια άφοβα τα απω­θημένα του.

Έκτοτε καιροφυλακτεί. Παρακολουθεί στενά τη στάση και τις κινήσεις έμπιστων του Σημίτη, δίχως σχολιασμούς, βγάζοντας φλύκταινες από την τσαντίλα του.

Σύντομα αποσύρθηκε στις εγκαταστάσεις του «εκδοτικού οίκου» του Αντώνη Λιβάνη και εξέδωσε ένα πολυσέλιδο βιβλίο με αντικείμενο την πολιτική θεωρία και την τρέχουσα πολιτική.

Αρκετοί έσπευσαν να ερμηνεύσουν το εν λόγω βιβλίο τελεσίδικη απόφασή του να απομακρυνθεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ από το πολιτικό προσκήνιο. (Προσωπικά είχα και εξακολουθώ να έχω τις αντιρρήσεις μου.) Ο Κώστας είναι «ζώον πολιτικόν», κατά τον Αριστοτέλη. Και το «πολιτικόν ζώον» δεν μπορεί να μένει αδρανές σε πολιτικό κλουβί, ούτε καν στο πανέμορφο κτήμα του σε χωριό της Αρκαδίας. (Η αφεντιά μου κάλλιστα θα μπορούσε να στραφεί προς την λωτοφαγίαν, μιμούμενη αρχαίους μυθικούς λαούς. Και το ισχυρίζομαι αυτό, επειδή τα εβδομαδιαία άρθρα μου στο «ΠΑΡΟΝ» –άλλα καλά, άλλα μέτρια και άλλα κάκιστα– τα γράφω ως αγγαρεία.)

Η τελευταία παρένθεση είναι υπερβολική. Υπερβολική, όμως, ξεϋπερβολική, είναι α­ληθινή. Διότι εδώ και σαράντα χρόνια αναζητώ ματαίως την έμπνευση.

Τα πράγματα πριν από εννέα δύστοκα χρόνια, λόγω της σατανικής και προγραμματισμένης χρηματοπιστωτικής κρίσης με το προκαλούν εσωτερική υποτίμηση καταραμένο ευρώ, δημιουργούν προϋποθέσεις έντονης δράσης. Δεν γνωρίζω τι σκέπτεται επʼ αυτού ο Κώστας Λαλιώτης και τι προτίθεται να πράξει. Η σαρ­κοβόρα νυφίτσα Φώφη Γεννηματά (που χαριεντίζεται με τον υιό Μητσοτάκη και απε­χθάνεται τον Τσίπρα) τον διαολίζει. Το ίδιο συμβαίνει και με αλλοτινά πρωτοπαλίκαρα του Ανδρέα που έχουν δημιουργήσει ακατάληπτους και νοσηρούς δεσμούς με τη χαίνουσα Ακροδεξιά. Φρίκη θα του εμπνέουν αρνητικά όλοι αυτοί οι μωροφιλόδοξοι.

Το ζήτημα είναι, αν αποτολμήσει το ευρύτατο άλμα που ζητά επειγόντως ο ελληνικός λαός και η ελληνική κοινωνία. Ένα άλμα εις βάρος της Μέρκελ, του Σόιμπλε και των λοιπών ξένων χαρτογιακάδων, το οποίο θεωρείται –κακώς, κάκιστα– μοιραίο, μέχρι στιγμής, για τον Τσίπρα.

Σε θεωρώ ικανό για τα πάντα, φίλτατε Κώστα Λαλιώτη. Η Ιστορία είναι δίπλα σου και θα καταγράψει τις ενέργειές σου. Ενέργειες που δεν δικαιούται να σου επιβάλει κανένας τρίτος. Οι τρίτοι, όπως η αφεντιά μου, ας περιοριστούν σε υποθέσεις και εικασίες. (Η παρατήρηση αυτή ενδέχεται να μην ισχύει στο τέλος αυτού του… ευαγούς κειμένου.)

Δεν είναι λίγοι εκείνοι, ωστόσο, που οραματίζονται τη μερική εξουδετέρωση του Τσίπρα. Να τον κατεβάσει, δηλαδή, από τον πρωθυπουργικό του θρόνο ο Λαλιώτης και να τον υποχρεώσει να συγκυβερνήσουν, μαζί με άλλους εκλεκτούς πατριώτες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ΠΟΛΕΜΟ. Με τους Ο­θωμανούς, προαιώνιους εχθρούς μας, και τους Γερμανοτσολιάδες, τα αποβράσματα και τα αποφώλια αυτά δύο Παγκοσμίων Πολέμων: Του Αʼ και κυρίως του Βʼ, κατά τη διάρκεια του οποίου υπήρξαν ιδιαζόντως βάναυσοι και κτηνώδεις. Έκαιγαν χωριά και κωμοπόλεις μαζί με όλους τους κατοίκους τους, με τη συνείδησή τους επαναπαυμένη…

Και η Ελλάδα έχει ευθύνες. Ιδίως για την Κύπρο (και μόνο την Κύπρο). Ένα πολυτάραχο νησί, τη Μεγαλόνησο, που καταστράφηκε πολλαπλώς. Εσχάτως από τους χουντικούς με επικεφαλής τον Ιωαννίδη. Δεν είναι αμε­λητέες οι επιπολαιότητες του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τις Συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Ούτε αργότερα, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, όταν, κατόπιν της εξοντωτικής πρώτης εισβολής των Τούρκων, ακολούθησε η δεύτερη, επειδή ο Καραμανλής –επιχείρημα ανατρι­χιαστικό– θεωρούσε ότι η Κύπρος είναι… μακριά! (Ο Γεώργιος Μαύρος, υπουργός Εξωτερικών, επέδειξε αντίστοιχη αφέλεια, εμπλεκόμενος βλακωδώς σε ανώφελες και βλαβερές για τα συμφέροντα του τόπου μας συζητήσεις.)

Η εκ μέρους του Κωνσταντίνου Καραμανλή έξοδος της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κόστισε αργότερα πανάκριβα, συμπεριλαμβανομένων και καψωνιών για την τόλμη του, που προφανώς τους ενόχλησε.

Ο τίτλος του άρθρου, όντως εντυπωσιακός, είναι δάνειος. Ανήκει σε έξυπνο παιχνίδισμα δημοσιεύματος των «Νέων».

(Τι κι αν φρονούσαμε εμείς οι πεφωτισμένοι πως μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας η ύπαρξη του ΝΑΤΟ ήταν περιττή;)

Τελειώνω με μια άμεση –και έντονη– έκκληση στον Κώστα Λαλιώτη: «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι».