Αύγουστος, ο μήνας των διλημμάτων
Δίλημμα #1: Επιστροφή στον Φεβρουάριο του 2015 ή εκλογές;
Πίστεψαν στον σύντροφο Σουλτς και στους γερμανούς σοσιαλιστές. Φαίνεται να μην τους βγαίνει και μπορεί το αποτέλεσμα να οδηγήσει ακόμη και σε αναβάθμιση του κ. Σόιμπλε σε υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης. Η περίπτωση επανάληψης των γεγονότων του Φεβρουαρίου του 2015 είναι προ των πυλών. Και δεν έχουν τον «super Γιάνη» να τους ξελασπώσει. Αντίθετα, κατά την απομαγνητοφωνημένη συνομιλία του κ. πρωθυπουργού, ο Γιάνης τώρα θα κάνει αυτό που φοβόταν ο κ. Τσίπρας ότι θα έκανε ο κ. Λαφαζάνης…
Να λοιπόν το πρώτο δίλλημα. Ξεκινάμε μια αντιπαλότητα με παντελή απόρριψη της 3ης αξιολόγησης και με έναν προϋπολογισμό με αριστερή στρατηγική ή κάνουμε και πάλι τα καλά παιδιά μέχρι το τέλος του Μνημονίου, με στόχο να καταλήξουμε να ψηφίσουμε νέο Μνημόνιο για τα υπόλοιπα λεφτά του ESM; Κι αν μας πούνε από τώρα «με την ευχή μας και άντε στο καλό»;
Δίλημμα #2: Θα σταθούμε δίπλα στον Μακρόν;
Δεν μας έφταναν όλα, έρχεται και ο νέος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Τι μας θέλει, αλήθεια; Μια πρώτη άποψη είναι ότι θα θέλει να μας εξηγήσει τον νέο εργασιακό νόμο που θα καταθέσει στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Ελπίζουμε να μη μας ζητήσει να τον αντιγράψουμε κι εμείς, γιατί τότε προβλέπουμε αυτοκτονίες υπουργών, νεαρής κυρίως ηλικίας. Το πιο πιθανό, για κάποιους ίσως και αισιόδοξο σενάριο, είναι να μας ζητήσει να στηρίξουμε την υποψηφιότητα του δικού του υπουργού Οικονομικών στη θέση του Ντάισελμπλουμ. Ελλάς – Γαλλία συμμαχία γαρ και μάλιστα εθνικά αναβαθμισμένη. Θα μας επιτρέψει να γίνουμε ρυθμιστές της οικονομικής πολιτικής της Ευρωζώνης. Σκεφτείτε μόνο τον κ. πρωθυπουργό στη Θεσσαλονίκη να κομπάζει λέγοντας ότι πλέον «εμείς θα εισηγούμαστε τι θα κάνει ο νέος πρόεδρος της Ευρωζώνης στο μέλλον».
Ουάου, που θα έλεγε και κάποιος.
Κι αν μας σκάσει ανάποδα και είμαστε με τους χαμένους; Χαράς ευαγγέλια για την κυβερνητική παράταξη. Σε πρώτη φάση θα μέμφονται την ευρωζωνική αδιαλλαξία. Σε δεύτερη θα μείνουν μόνοι με τις αγορές κι άντε να βρεις χρήματα να καλύψουν τους τόκους και τις συντάξεις. Πάρτι θα γίνει με τη νέα, γενναία διαπραγμάτευση και όλος χαρά ο κ. Σόιμπλε θα λέει: «Μα, δεν έχουν πρόβλημα, θα βγουν στις αγορές»…
Δίλημμα #3: Θα τους νικήσει ο «Ρουβίκωνας» των αστών;
Πώς τους ήρθε, των αστών φορολογουμένων, να σταματήσουν να πληρώνουν φόρους; Τι πάθανε τα «υποζύγια» και αντιδρούν μη πληρώνοντας τις φορολογικές τους υποχρεώσεις; Τι περιμένουν; Να ξεσηκωθούν οι κ. Δρίτσας και Παπαδημούλης, προστρέχοντας σε συμπαράστασή τους, όπως στις συνιστώσες του «Ρουβίκωνα» της Ύδρας πέρσι και των άλλων φοροφυγάδων στα νησιά φέτος; Πώς είναι δυνατόν η αριστερή μας κυβέρνηση να έρχεται σε σύγκρουση με τη βασική της θέση, βάσει της οποίας σε κάθε κοινωνική σχέση, έτσι και στη φοροδιαφυγή, υπάρχει ταξικό πρόσημο. Άλλο να φοροδιαφεύγουν οι κολασμένοι της Γης φοροφυγάδες και πιθανοί ψηφοφόροι μας της Μυκόνου κι άλλο να φοροαποφεύγουν τα υποζύγια, που τα είχαμε σίγουρα. Γιʼ αυτό και οφείλουμε να αντιδράσουμε στην επανάστασή τους. Απλά δεν γνωρίζουμε πώς;
Άλλο η αντίσταση του «Ρουβίκωνα» στη Βουλή και άλλο η αντίσταση της αστικής συνιστώσας του «Ρουβίκωνα». Οι αστοί δεν χρειάστηκε να σηκωθούν από τους καναπέδες για να πετάξουν μολότοφ. Δεν πλήρωσαν φόρους ή έβαλαν κάτι λίγο για να φαίνεται ότι το χρέος εξυπηρετείται. Όπως ακριβώς με τις τράπεζες, που σου λένε «βάλε κάτι για να λέμε ότι το χρέος εξυπηρετείται». Και καλά για τους επαναστάτες της αστικής τάξης (κομπραδόρους τους αποκαλούσαν οι μαρξιστές), την κυβέρνηση δεν τη σκέφτηκε κανένας; Από αλλού το περίμενε και από αλλού μας ήρθε.
Η επανάσταση των αστών αρχίζει και τελειώνει με έναν τρόπο. Αντί να πετούν μολότοφ δεν πληρώνουν φόρους. Το απόστημα έσκασε. Μπορούν να πάνε σε ρυθμίσεις, αλλά ρευστότητα οι αστοί στην κυβέρνηση δεν δίνουν. Δεν χρειάζεται να περιμένουν τις εκλογές. Ψηφίζουν μη πληρώνοντας τους φόρους. Και ας μη ξεχνάμε, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, ότι το πλεόνασμα φέτος δεν θα υπολογιστεί όπως πέρσι, που το βγάλαμε 4,2%, όπως ο κ. Γεωργίου.
Δίλημμα #4: Θα αντιγράψουμε τον κ. Βαρουφάκη και θα εκτεθούμε ή όχι;
Εκδίκηση Κινέζου λέγεται η στιγμή που κάτι που χλεύαζες αρχίζεις να το κάνεις.
Θέλεις να εισπράξεις 1,6 δισ. από τους εταίρους ως χαμηλότοκο δάνειο για να αποπληρώσεις οφειλές. Ακόμη και τα περσινά πανεπιστημιακά συγγράμματα χρωστάει ο κ. Γαβρόγλου, για να μην αναφερθούμε σε κατασκευαστές, που όλοι γνωρίζουμε πόσο μοχθηροί είναι στο να εισπράξουν τα χρωστούμενα του Δημοσίου.
Πέρσι το Δημόσιο εισέπραξε και πλήρωσε ένα τμήμα. Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν. Μας ζητούν να βάλουμε πρώτα εμείς 800 εκατ. σε δύο δόσεις και τότε μόνο οι δανειστές θα βάλουν τα υπόλοιπα 1,6 δισ. Τι γίνεται όμως αν δεν έχεις σε ρευστότητα τα 800 εκατ.; «Συνεχίζεις να χρωστάς», θα έλεγε κάποιος απλοϊκά. «Γιατί όχι η λύση Βαρουφάκη;», θα έλεγε κάποιος ευφυής. Μου χρωστάς, σου χρωστάω, ας συμψηφίσουμε πρώτα και μετά βλέπουμε.
Για παράδειγμα, έχεις επιστροφή ΦΠΑ, έχεις οφειλή ΦΑΠ, έχεις οφειλή φόρου μισθωτών υπηρεσιών λόγω παρακράτησης, είσαι κατασκευαστής και οφείλεις να πληρώσεις τα πρόστιμα στην Επιτροπή Ανταγωνισμού, η λέξη-κλειδί είναι «συμψηφισμός». Μου χρωστάς, σου χρωστάω, συμψηφίζουμε. Αν μάλιστα τα δύο τρίτα του συμψηφισμού πρόκειται να τα πληρώσει ο νέος δανεισμός, κανένα πρόβλημα. Τα εισπράττει το Δημόσιο σε εξόφληση απαιτήσεών του.
Τώρα, αν η επιχείρηση δεν έχει ρευστότητα για να πληρώσει μισθούς, πρόβλημά της, ο Μεγάλος Αδελφός προηγείται.
Το ανέκδοτο θα είναι όταν ο κ. Αλεξιάδης ζητήσει φορολογικό έλεγχο ταχύτατης διεκπεραίωσης πριν από την εξόφληση απαιτήσεων του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις. Μέσα σε όλα, το μόνο που μας μένει είναι αν ο κ. Βαρουφάκης θα ζητήσει δικαστικά, πνευματικά δικαιώματα, καθώς όσοι προμηθευτές του Δημοσίου έχουν μόνο απαιτήσεις και όχι οφειλές είτε δεν θα πληρωθούν μέχρι να τελειώσει ο φορολογικός έλεγχος είτε θα εισπράξουν μη μεταβιβάσιμα, βαρουφάκεια IOUʼs.