Κούφιες αψιμαχίες…
Ο Τσίπρας υπήρξε γλαφυρός και κατηγορηματικός, αναμασώντας τις γνωστές του θέσεις, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Εκ διαμέτρου αντίθετος ο ψευδόμενος Μητσοτάκης για να τον διαδεχθεί στο πρωθυπουργικό του αξίωμα. Νόμιμη και κατανοητή αυτή του η απαίτηση, όποιες και όσο βδελυρές και να είναι οι κομπίνες του. Δύο σημεία της αγόρευσής του χρήζουν, όμως, επεξηγήσεως: Πρώτον, ότι δεν τον αποκάλεσε ούτε μία φορά πρωθυπουργό. Και δεύτερον, το εμετικό επιχείρημά του ότι «στόχος είναι το κέρδος και όχι η παιδεία»! Εδώ έχουμε να κάνουμε με υπερχείλιση άκρατου κυνισμού. Με θρασύτητα χωρίς όρια. Όφειλε να πει: «Ο συνδυασμός παιδείας και κέρδους», κατά τη δική του οπτική.
Τα όσα διαμείβονται στη Βουλή από ελάχιστη έως μηδενική αξία έχουν. Όπως διαλαμβάνει και το προηγούμενο άρθρο μου, ΑΛΛΟΙ μας διαφεντεύουν «με προεξάρχοντες τους φθονερούς Γερμανούς». Το επαναλαμβάνω διαρρήδην: «Μας κυβερνούν οι ξένοι δυνάστες μας. Τύραννοι εξ επαγγέλματος. Δεν ορίζουμε τη χώρα μας. Ουσιαστικά δεν έχουμε πατρίδα. Απαιτείται, επομένως, ΜΑΖΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ. Ένα αδιάλλακτο και μη υποχωρήσιμο «ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ», σύμφωνα με τη διατύπωση της κυρίας Πέπης Ρηγοπούλου».
Η στρατηγική θέση της χώρας μας, όπως άλλωστε και της Κύπρου, τους αφήνει αδιάφορους, μολονότι μεσοπρόθεσμα τους ανησυχεί. Ουδείς δύναται να προβλέψει το μέλλον. Ένα μέλλον αόρατο για αιφνίδιους συσχετισμούς κρατών και ηπείρων. Οι μηχανορραφίες καπάτσων ηγετών, στο Ιράν φερʼ ειπείν, απʼ τη μια μεριά, και οι ύπουλες και αφανείς εκ πρώτης όψεως συγχορδίες κακοποιών εργάζονται υπογείως με μεγάλη μεθοδικότητα. Η Ιστορία διδάσκει, σε μια εποχή που ο πλανήτης μας είχε πολύ λιγότερους κατοίκους, αλλά αναλογικά πολύ περισσότερους φιλοσόφους και σοφιστές, ότι ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ. Στις γειτονιές της Αθήνας, στα Μέγαρα, οι πονηροί ηγέτες διαδραμάτιζαν ύποπτες κινήσεις. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι οι εξοστρακισμοί είχαν κατεύθυνση τα Μέγαρα. Ούτε τυχαία είναι η ρήση του Αριστοτέλη στην «Αθηναίων Πολιτεία» για ορισμένους προδότες της πατρίδας τους που ήταν, αν δεν σφάλλω, και τύραννοι, ότι «έφυγον αειφυγίαν».
Μιας και νοερά βρίσκομαι στην αρχαία Αθήνα, θεωρώ ορισμένους σημερινούς δικαστές στερούμενους ανδρισμού. Παιδιά της μαμάς τους είναι μʼ άλλα λόγια. Οι κύριοι αυτοί καταδίκασαν έναν από τους μεγαλύτερους εγκληματίες και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ του τόπου μας, τον Ανδρέα Γεωργίου, με… αναστολή!
Με… ΑΝΑΣΤΟΛΗ, το επαναλαμβάνω έξαλλος. Καταδίκη ήταν αυτή ή χάδι; Ο εν λόγω με το ανύπαρκτο 15,4% του ελλείμματος, το οποίο αποφάσισε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ –ο αντιπρόεδρος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ (ΕΛΣΤΑΤ) και η πανεπιστημιακή καθηγήτρια Ζωή Γεωργαντά είχαν ξεσηκωθεί εναντίον του– ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΑΝΟΙΞΕ ΔΙΑΠΛΑΤΑ.
Την Τετάρτη ο εισαγγελέας της έδρας του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών ΠΡΟΤΕΙΝΕ «την ενοχή του πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, κ. Ανδρέα Γεωργίου, για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος κατʼ εξακολούθηση». Χαλασμός κόσμου με αυτήν την είδηση. Την απόφαση του εισαγγελέα του Τριμελούς Εφετείου Αθηνών ενέκριναν –εύγε τους– και οι δικαστές. Άνθρακες, όμως, ο θησαυρός. Είναι μεν διετής η καταδίκη, ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ!
Τι να σχολιάσει κανείς κατόπιν αυτού του θλιβερότατου γεγονότος; Οι αρμόδιοι της δικαστικής εξουσίας ναι μεν δεν είναι του γλυκού νερού, εξυπηρετούν, όμως, ΜΕΓΑΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Εικάζω ότι ο καταδικασθείς Γεωργίου ΠΛΕΕΙ ΣΕ ΠΕΛΑΓΗ ΕΥΤΥΧΙΑΣ. Πολύ περισσότερο αφού ΓΝΩΡΙΖΕΙ την ακλόνητη εύνοια των Γερμανών, ο ουτιδανός!
Πριν από τον Γεωργίου, που αμειβόταν αδρά επί χρόνια στο ΔΝΤ, οργίαζαν και συνωμοτούσαν ο άλλοτε ανοικτά και άλλοτε υπούλως γερμανόφιλος Σημίτης, ο «λεφτά υπάρχουν» Γιωργάκης Παπανδρέου επεξεργαζόταν αμερικανικά συμφέροντα ομού με τον Στρος-Καν, ο δαιμόνιος στωμύλος Βενιζέλος λειτουργούσε μονίμως χωρίς αρχές και δεσμεύσεις, ο… μέγας συνταγματολόγος και… ανυπόπτως κάκιστος υπουργός Υγείας Λοβέρδος, καθώς και διάφοροι άλλοι ελάσσονος σημασίας, αντλούσαν την όποια δύναμή τους καλλιεργώντας την υπερβολική φιλαυτία του Ανδρέα.
Για τους παρατρεχάμενους δεν θα μιλήσω. Ένα κομμάτι ψωμί ή ένα σάντουιτς το έτρωγαν.
Ούτε για τους γελωτοποιούς του θα κάνω λόγο. Είναι όλοι τους στα θυμαράκια, όπως και ο ίδιος από το 1996. Αυτή είναι η μοίρα όλων μας. Είμαστε όλοι θνητοί.
Παρά τον τίτλο αυτού του άρθρου και τη μορφή με την οποία αρχίζει, αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής του –θνητός κι αυτός για να το έχει κατά νου– είναι ο κατάπτυστος Ανδρέας Γεωργίου. Άνθρωπος όχι μόνο του ακραίου συμφέροντος αλλά και της φλέγουσας επιθυμίας για δύο πράγματα: Πρώτον για να διατάσσει και δεύτερον για να κάνει του κεφαλιού του. («Για να κάνει του κεφαλιού του κατόπιν εντολής είναι το ορθότερο».)
Διακρίνεται, λένε, και για τις λόξες του. Είναι άτομο ιδιότροπο. Λοξίας. Ισχύει στη Μυθολογία και ως επίθετο του θεού Απόλλωνα, λόγω της διφορούμενης σημασίας των χρησμών του. Δεν ξέρω αν, σε περιόδους ανησυχιών, ο Γεωργίου επισκέφτηκε το Μαντείο των Δελφών ή άλλο Μαντείο υποδεέστερο για να μην τον αναγνωρίσουν. Πάντως, είχε πάντοτε τις «άκρες» του κι αυτό τον βόλευε και εξακολουθεί να τον βολεύει.