Η άλλη άποψη…
Όλα είναι στον αέρα…
«Ένας κρίσιμος παράγοντας για να έλθουν νέες επενδύσεις είναι η αποτελεσματική λειτουργία των θεσμών, η σταθερότητα των κανόνων και η αίσθηση έννομης προστασίας της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Πόσο αξιόπιστα μπορούν να θεωρηθούν όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον οξείας προστριβής των εξουσιών, επιλεκτικής αντιμετώπισης της ανομίας ανάλογα με το ιδεολογικό ψώνιο του καθενός και διαρκούς αλλαγής των νόμων με κάθε λογής τροπολογίες; Και πόσο σταθερές μπορούν να εκληφθούν οι συντεταγμένες του πολιτικού συστήματος όταν είναι άγνωστο ποιες διατάξεις του Συντάγματος ενδέχεται να αναθεωρηθούν και ακόμα πιο άγνωστο με ποιες ακριβώς διαδικασίες;
Αν συνδυάσει κανείς αυτά τα δεδομένα με τη βροχή εκλογικών αναμετρήσεων που θα ενσκήψουν τα επόμενα δύο χρόνια (εθνικών, προεδρικών, ευρωεκλογών, αυτοδιοικητικών και μετά ξανά εθνικών με απλή αναλογική), η αίσθηση συντεταγμένης πορείας της χώρας είναι κάπως δύσκολο να ριζώσει.
Τέλος, ένας ακόμα πιο κρίσιμος παράγων για τις επενδύσεις είναι η προετοιμασία του ανθρώπινου δυναμικού και κυρίως των νέων για να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις γνώσεων και τεχνολογίας σε όλες τις βαθμίδες, από την επαγγελματική κατάρτιση έως τα προωθημένα μεταπτυχιακά. Η πρώτη έχει εγκαταλειφθεί και έχει επικρατήσει (για άλλη μια φορά, γιατί δυστυχώς έχει ξαναγίνει) η πρόχειρη και χωρίς κριτήρια ʽʽανωτατοποίησηʼʼ και διασπορά νέων πανεπιστημιακών μονάδων».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή Χρήστου Γιανναρά, από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ακρισία και αλογία: δεν μας τρομάζουν;»:
Σε διωγμό είναι η ανθρώπινη ποιότητα!
«Στην Ελλάδα του πράσινου και του γαλάζιου (τώρα και) του ʽʽριζοσπαστικά αριστερούʼʼ ΠAΣOK, η έννοια και μόνο της διάκρισης της ανιδιοτέλειας από την ιδιοτέλεια, οι έννοιες της αξιολόγησης, της κριτικής αποτίμησης, έχουν αποκλειστεί από το πολιτικό λεξιλόγιο. Όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει, στις κρίσιμες πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης η αξιολόγηση (βαθμολογία) έχει, δεκαετίες τώρα, καταργηθεί. Οι δημόσιοι υπάλληλοι διαφοροποιούνται μισθολογικά με βάση μόνο τα χρόνια υπηρεσίας. O εργατικός και ο φυγόπονος, ο ευφυής και ο μικρονοϊκός, ο τίμιος και ο μπαγαπόντης, έχουν την ίδια υπηρεσιακή εξέλιξη. Συμβολικό παράδειγμα ανατριχιαστικά αυθαίρετης διαδικασίας για την ανάρρηση σε ανώτατο (πριγκιπικών προνομίων) αξίωμα είναι ο τρόπος εκλογής των επισκόπων: δεν προβλέπεται αιτιολόγηση της ψήφου, όλα ʽʽπαίζονταιʼʼ στο παρασκήνιο και στη συναλλαγή – η ανθρώπινη ποιότητα είναι θεσμοποιημένα ʽʽεν διωγμώʼʼ.
Οι ανά τον κόσμο φιλέλληνες (υπάρχουν ακόμα) σίγουρα διερωτώνται: Μα είναι δυνατό, τόσος και τέτοιος πρωτογονισμός σε έναν λαό γεννημένον από γλώσσα αμύθητων δυνατοτήτων να κοινωνείται η ζωή, από μια Τέχνη και μια πολιτική παράδοση κορυφαία για το ανθρώπινο είδος – είναι δυνατό; Τόσος πρωτογονισμός, Αλέξη, Κυριάκο, και σεις κολλημένοι στο φτηνιάρικο μαλλιοτράβηγμα;».
***
Διά χειρός…
…του πρώην υπουργού Υγείας Δημήτρη Κρεμαστινού, από το άρθρο του στα «Νέα» με τίτλο «Νομοσχέδιο Έκθεσης Ιδεών για την Υγεία»:
Ο οικογενειακός γιατρός θέλει αρκετά δισ. ευρώ κάθε χρόνο!
«Ο οικογενειακός γιατρός με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα είναι πρακτικά ανέφικτο μέτρο. Ένας, δηλαδή, οικογενειακός γιατρός που δεν θα είναι απλώς συνταγογράφος ή παραπέμπων στα Κέντρα Υγείας ή στα νοσοκομεία, αλλά θα είναι ο ουσιαστικός γιατρός που ο πολίτης θα αποδέχεται και θα τον εμπιστεύεται ως πραγματικό θεράποντα. Θα είναι διαρκώς εκπαιδευόμενος καθώς θα ανεβαίνει συνεχώς η επιστημονική του στάθμη από την αμφίδρομη σχέση ιατρού – νοσοκομείου. Ο γιατρός αυτός θα είναι σε θέση να συγκρατεί τα μη σοβαρά περιστατικά και να προωθεί τα σοβαρά στα νοσοκομεία, περιμένοντας την τεκμηριωμένη απάντηση του νοσοκομείου πριν εφαρμόσει τη δέουσα θεραπεία, με την απαραίτητη ηλεκτρονική και γραμματειακή υποστήριξη. O σωστός συντονισμός του οικογενειακού γιατρού χρειάζεται ετήσια οικονομική υποστήριξη μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ και όχι εκατομμυρίων».
***
Διά χειρός…
…του Κώστα Καλλίτση, από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Ως πού, με τα τύμπανα του πολέμου;»:
Τύμπανα πολέμου…
«Η πολεμική ατμόσφαιρα διακινδυνεύει την πορεία της χώρας. Είναι δύσκολο μέσα σε αυτήν να γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για να βγούμε από το μνημόνιο. Είναι επίσης δύσκολο μέσα σε αυτήν να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των αγορών. Υπάρχει και κάτι σοβαρότερο που τίθεται εν κινδύνω. Στον βραχύ ορίζοντα του 2019, θα διεξαχθούν 3 εκλογικές αναμετρήσεις: Ευρωεκλογές, περιφερειακές/δημοτικές εκλογές, και βουλευτικές εκλογές. Από τις τελευταίες, θεωρητικά, θα σχηματιστεί κυβέρνηση (αν όχι, θα οδηγηθούμε σε νέα εκλογική αναμέτρηση εντός 20 ημερών με απλή αναλογική). Μετά, αρχές 2020, η Βουλή θα κληθεί να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν δεν καταστεί εφικτό, θα οδηγηθούμε πάλι σε βουλευτικές εκλογές. Όλα αυτά είναι ʽʽαύριοʼʼ –όχι στο απώτερο μέλλον.
Έχει ειπωθεί ότι η Ιστορία δεν διδάσκει, απλώς σε τιμωρεί επειδή δεν έμαθες. Το ερώτημα: Αν δεν σιγήσουν τα κομματικά τύμπανα του πολέμου, αναρωτιέστε πού μπορεί να καταλήξουν οι εν σειρά γιορτές της δημοκρατίας;».