Οι τρεις νόμιμες εξουσίες και η… τέταρτη

Στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται τα τελευταία χρόνια η χώρα μας ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ. Την καθορίζουν ολοκληρωτικά οι ξένοι δυνάστες μας, με προεξάρχοντες τους φθονερούς Γερμανούς.

Ερωτώ: ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ; Απαντώ: Στον βαθμό που εκτελεί πλήρως τις δογματικές εντολές των τυράννων μας υφίσταται.

Όσο για την… ανεξάρτητη ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, πλαισιωμένη και από… αδιάβλητους πανεπιστημιακούς καθηγητάδες, είναι στο σύνολό της σχεδόν διαβρωμένη. Τσακίζει τους ανήμπορους να αντιμετωπίσουν τη σημερινή δεινή κατάσταση μικροοφειλέτες και ταυτοχρόνως ευνοεί σκανδαλωδώς τους βαθύπλουτους μεγαλοαπατεώνες.

Προ ολίγων ημερών, ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας δήλωσε πομπωδώς: «Η Δικαιοσύνη είναι το καταφύγιο του αδικούμενου»! Μετά τη φαιδρεπίφαιδρη δήλωση του κυρίου προέδρου γελάνε οι κότες και όλα τα πουλερικά. Η κοινωνία, ως γνωστόν, στενάζει. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι πανηγυρίζουν και ευφραίνονται όλοι οι έμμισθοι κονδυλοφόροι.

Σε προηγούμενο άρθρο μου, αναφερόμενο στους υπουργούς Δικαιοσύνης, τόνιζα ότι, πλην τριών εξαιρέσεων, κανένας δεν έχει ταχθεί υπέρ της καταβολής εκ μέρους της Γερμανίας των ΚΑΤΟΧΙΚΩΝ ΧΡΕΩΝ. Εννοώ –εξυπακούεται- θανόντων και ζώντων, αρχής γενομένης το 1945.

Θα επαναλάβω για πολλοστή φορά τις καταστροφές που προκάλεσε ο Άξονας στη χώρα μας, με πολύ μικρότερη ευθύνη των Ιταλών: Πρώτον, τρομακτική πείνα το 1941, με τους σκελετωμένους νεκρούς να γεμίζουν ομαδικούς τάφους. (Ομαδικούς τάφους που τους είδα με τα μάτια μου σε ηλικία οκτώ ετών.) Δεύτερον, καταστρέψανε όλες τις υποδομές της χώρας μας. Τρίτον, μεταφέρανε δεκάδες χιλιάδες Ελληνοεβραίους στο Νταχάου και σε άλλα κολαστήρια και τους μετέτρεψαν σε σαπούνια, αφού αφαίρεσαν προηγουμένως όσα τιμαλφή έφεραν στα χέρια ή τις τσέπες τους. Τέταρτον, μας έκλεψαν αμύθητους θησαυρούς σε βυζαντινά και αρχαιοελληνικά κέρματα. Και πέμπτον –και σπουδαιότερο- αρνήθηκαν να μας επιστρέψουν το ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ κατοχικό δάνειο!

Έχω ταχθεί σε ανύποπτο χρόνο αναφανδόν εναντίον της εξόδου μας στις αγορές. Οι κυβερνώντες –τρομάρα τους!- πανηγυρίζουν, λες και έπιασαν τον τράγο απʼ τα κέρατα. Τους επαινούν και οι ξένοι «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας, όπως διατείνεται ευγενέστατα και συμβαδιστικώ τω τρόπω ο μέγας ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΣ Μοσκοβισί, ο οποίος λειτουργεί ως υποπόδιο του Σόιμπλε, απαιτώντας από τους εξαθλιωμένους και εξανδραποδισμένους Έλληνες όλο και μεγαλύτερες θυσίες.

Υπέρ της εξόδου στις αγορές έχει εκφρασθεί και το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ακόμα και ο αδιάλλακτος τζιτζιφιόγκος Κυριάκος Μητσοτάκης, που παριστάνει τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενδίδει.

Αμʼ η… αριστερή κυβέρνηση, που λοιδορούσε τους προηγούμενους πριν σκαρφαλώσει στην εξουσία, τι σκαρφίζεται να κάνει; Ο Αλέξης Τσίπρας ομολογεί –στον πληθυντικό- ότι «κάναμε λάθη», για να διαχέεται η ευθύνη, και συμπληρώνει ότι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Τη στραβομάρα σας μαθαίνετε από τα λάθη σας. Λάθη, ας μην κρυβόμαστε, που καταλογίζονται ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ στον Τσίπρα. Εκείνος τράβηξε καλούμπα και την άφησε μετά να ανυψωθεί, προκειμένου να μείνει κάποτε συνδεδεμένος με την… Ιστορία. Όλα γίνονται με τόσους άμυαλους υπερασπιστές. Αυτό, όμως, ΠΟΤΕ δεν θα γίνει. (Τις τελευταίες σκέψεις τις έγραψε κάποιος –η αφεντιά μου- που δεν θεωρεί σκόπιμο να παραιτηθεί στην παρούσα φάση ο λεβέντης.)

Θα περατώσω το σημερινό άρθρο με αποσπάσματα από δύο εξαίσια διανθισμένα σημειώματα της «Εφημερίδας των Συντακτών» που δημοσιεύτηκαν την Τετάρτη. Το πρώτο ανήκει στον Γιώργο Σταματόπουλο και έχει τίτλο: «Κυβερνητικοί, φιλελεύθεροι πανηγυρισμοί». Ιδού το σχετικό απόσπασμα: «Πέρα από την αδιάντροπη αναντιστοιχία υποσχέσεων και (βδελυρών) πράξεων, αν παραμερίσουμε δηλαδή το ηθικό στοιχείο (εάν κάνουμε τα στραβά μάτια μʼ άλλα λόγια) εκείνο που τονίζουν, δικαίως, τα κόμματα, είναι τα υψηλά ποσοστά δανεισμού που ʽʽεπιτύχαμεʼʼ εν αντιθέσει με άλλα κράτη που βγήκαν από τα μνημόνια (Κύπρος, Πορτογαλία π.χ.) και δανείζονται τώρα με πολύ χαμηλότερα επιτόκια (1,3% – 1,7%), ενώ εμείς επαιρόμαστε για το 4,7% ή 4,8%. (Πρωθυπουργός και υπουργός Οικονομικών συμφώνησαν πως είναι ικανοποιημένοι-μπα;)».

Οι στοχασμοί της Πέπης Ρηγοπούλου είναι όλοι άνευ εξαιρέσεως του γούστου μου, διότι αναδίδουν ευγένεια και παρατεταμένη πνευματική γνώση. Έτσι συμβαίνει και με το κομμάτι της Τετάρτης που έχει τίτλο «Το μοντέλο». Παραθέτω, λοιπόν, τις ακόλουθες διαπιστώσεις της: «Βαρέθηκα να ακούω πόσο καλοί είμαστε στη φτώχεια μας, πόσο μας καταλαβαίνουν και μας συμπονούν αλλά και πόσο ακόμα πρέπει να γίνουμε φτωχότεροι για το καλό μας, αφού έτσι που πάει σύντομα φτάνουμε στο φτου ξελευτερία». (Το «φτου ξελευτερία» είχα να το ακούσω από τη γιαγιά μου, εξηγώντας μου πως το χρησιμοποιούσε και εκείνη στα παιχνίδια της, όταν ήταν κοπελούδα.)

Και κάτι ακόμα για τον Γιώργο Σταματόπουλο: Θετικότατα με έχουν αφιονίσει τα όσα γράφεις για τον Ηράκλειτο. Ερώτημα, Γιώργο, μη χρήζον απαντήσεως: Έχεις συγγράψει φιλοσοφική διατριβή με θέμα τις σωζόμενες ρήσεις του μεγάλου και σκοτεινού αυτού διανοητή;

Κατακλείδα: Μας κυβερνούν –το επαναλαμβάνω- οι ξένοι δυνάστες μας. Τύραννοι εξ επαγγέλματος. Δεν ορίζουμε τη χώρα μας. Ουσιαστικά δεν έχουμε πατρίδα. Απαιτείται, επομένως, μαζικός ξεσηκωμός. Ένα αδιάλλακτο και μη υποχωρήσιμο ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ, αγαπητή κυρία Ρηγοπούλου.