Σε κατάθλιψη η νέα γενιά
Δυστυχώς, δεν ανησύχησαν κανέναν τα μηνύματα που έστειλαν οι νέοι μας μέσα από τις απαντήσεις τους στις ερωτήσεις των ερευνητών, ούτε τον πρωθυπουργό, ούτε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε τους προέδρους των άλλων κομμάτων. Συνέχισαν στην πεπατημένη: εσύ φταις για το σήμερα, εσύ για το χτες, και η παράσταση καλά κρατεί…
Δεν ταρακούνησε κανέναν από τη σημερινή Βουλή το ότι μόνο το 15% των νέων θεωρούν πιθανό να βρουν δουλειά τους επόμενους 6 μήνες. Ότι το 41% είναι αποφασισμένο να μετακομίσει σε άλλη χώρα για να βρει δουλειά. Ότι το 29% πιστεύει ότι το βιοτικό τους επίπεδο θα είναι χειρότερο από αυτό των γονιών τους και δυστυχώς το ίδιο βλέπουν και οι γονείς τους, και μάλιστα σε ποσοστό σχεδόν διπλάσιο, συγκεκριμένα 55%!
Δεν ταρακουνήθηκαν τα κόμματα από το ότι το 48% των νέων μας (18-35 ετών) λένε ευθέως ότι ζουν χάρη στην οικονομική στήριξη από τους γονείς τους ή από τους συγγενείς τους – ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί…
Δεν προβλημάτισε καμία από τις ηγεσίες (σε όλους τους χώρους) ότι το 48% δηλώνει ότι ποτέ δεν κατάφερε να αποταμιεύσει χρήματα τους τελευταίους 12 μήνες, ενώ στους γονείς το αντίστοιχο ποσοστό εκτινάσσεται στο 76%!
Όλη αυτή η απόγνωση μέσα στην οποία ζει η νέα γενιά μας δεν είναι απότοκος μόνο της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας και της ανατροπής της ζωής που ζούσε μέχρι το 2009.
Δεν κατάφερε κανένα από τα κόμματα που πήραν το τιμόνι της Ελλάδας στα χέρια τους να σταθεί ικανό ώστε να ξεπεράσει τα τεράστια προβλήματα που δημιουργήθηκαν ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη και έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωή της χώρας. Να διαχειριστεί την κρίση και τη χρεοκοπία, όχι «κλαίγοντας», όπως θα έκανε μια επιχείρηση της γειτονιάς, αλλά να τονώσει ψυχολογικά και με κάθε πρόσφορο τρόπο τους Έλληνες, δηλώνοντας ότι μπόρα είναι και θα περάσει. Ότι θα καταφέρουμε. Ότι η Ιστορία της ελληνικής φυλής είναι γεμάτη από αγώνες, όταν σε εποχές που δεν μας υπολόγιζαν βγήκαμε νικητές, μείναμε ζωντανοί. Και συνεχίσαμε στην ίδια διαδρομή.
Αυτό λείπει σήμερα.
Και το χειρότερο: Δεν μίλησε κανείς στα νέα παιδιά, στη σημερινή νεολαία μας, που γιʼ αυτήν όλη αυτή η ανατροπή της ζωής της ήταν πρωτόγνωρη, δεν την είχε ξαναζήσει. Κανένας δεν στάθηκε δίπλα της σε όλα αυτά τα οκτώ μαύρα χρόνια να τη στηρίξει, να της δώσει κουράγιο, να της πει ότι από μας εξαρτώνται όλα. Πόλεμος είναι και μάχη που πρέπει να δώσουμε! Είναι πάλι η ώρα μας!
Δυστυχώς, σε όλα αυτά τα χρόνια της σκλαβιάς (οικονομικής, και όχι μόνο) ήταν και είναι απούσα ΟΛΗ η πολιτική ηγεσία. Ήταν και παραμένει εξαφανισμένη η πνευματική ηγεσία του τόπου, που χρέος και αποστολή της ήταν και είναι να εμπνεύσει τα νιάτα ώστε να μπουν μπροστά στον αγώνα με ψηλά το κεφάλι. Απούσες και όλες οι άλλες ηγεσίες. Φρόντισαν μόνο για την πάρτη τους.
Είναι η ώρα να πάρει η νεολαία μας την εκδίκησή της.
Να μπει μπροστά. Να διεκδικήσει όλα εκείνα που της ανήκουν. Έχει τον πρώτο λόγο για το αύριο της χώρας.
Δεν πάει στη νέα γενιά μας το κουστούμι της κατάθλιψης.
Μπορεί να ανοίξει τον νέο δρόμο για τα επόμενα χρόνια της πατρίδας μας.
Στο χέρι της είναι.
Αρκεί να πιστέψει στη δύναμή της.
Το έχει αποδείξει πολλές φορές στη διάρκεια της Ιστορίας μας.