Η Δημοκρατία γιορτάζει
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ διετέλεσε, προ χούντας, υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, επί κυβερνήσεως ΕΡΕ, εις την οποίαν προσχώρησε, εγκαταλείψας το Κόμμα των Φιλελευθέρων, όπου -κατά τα κουτσομπολιά- «μεγαλούργησε» ως υπουργός Εμπορίου, όταν υφίστατο τοιούτον υπουργείο. Πολλά ήσαν τα προσόντα του. Εις την Ιστορία πέρασεν όμως ως προφήτης, ανώτερος του Νοστράδαμου, καθώς επροφήτευσε ότι «η χούντα θα πέσει μόνον με εθνική καταστροφή». Και πράγματι. Η εθνική καταστροφή επήλθε με την πραξικοπηματική ανατροπή του Μακάριου στην Κύπρο, όπου οι Τούρκοι επενέβησαν και η χούντα κατέρρευσε. Τελικό μας κέρδος: Η αποκατάσταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Δημοκρατίας. Αντίστοιχα «σοφά λόγια» ανήκουν σε έναν ελληνικής καταγωγής ιερωμένο, τον Εθνάρχη και Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην ομιλία που εκφώνησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι με το πραξικόπημα επιχείρησε «εισβολή» στην Κύπρο και καλούσε την Τουρκία να την αποτρέψει. Και σε απάντηση του επιχειρήματος περί των κινδύνων που περικλείει η πρόσκληση της Τουρκίας για επέμβαση, ο Εθνάρχης Μακάριος αντέτεινε ότι «θεωρεί τον κίνδυνο εκ Τουρκίας μικρότερο από τον κίνδυνο εξ Αθηνών»… Ήταν η διαχρονική του άποψη ότι ο μοναδικός κίνδυνος που τον απειλούσε προήρχετο από την Ελλάδα. Και εδώ που τα λέμε, έτρεμε μπας και πραγματοποιηθεί η ένωση, αφού τότε από Πρόεδρος θα μεταβαλλόταν σε έναν ασήμαντο ιεράρχη στη Μονή Πετράκη. Όπως διηγείτο κάποτε ο Στέφανος Στεφανόπουλος, την εποχή που ελπίζαμε πως η Ένωση σύντομα έρχεται, ανήσυχος ο Μακάριος ρωτούσε «εάν στο Σύνταγμα της Ελλάδος χωρούσε αντιβασιλεύς». Ονειρευόταν την αγιοσύνη του «αντιβασιλέα της Κύπρου», κατά το αγγλικό πρότυπο του αντιβασιλέα των Ινδιών…
Οσμή πολέμου αναδυόταν. Η χούντα δεχόταν απανωτά χαστούκια και δεν ήξερε πώς να φυλαχτεί, αλλά στην τηλεόραση οι χουντικοί το έπαιζαν ατρόμητοι και είχαν βγάλει και γλώσσα. Με ένα μισάωρο πύρινό του σχόλιο, ο δημοσιογράφος Ανδρέας Ιωσήφ κατακεραύνωνε τους Τούρκους λέγοντας: «Ας τολμήσουν». Πέσαμε να κοιμηθούμε υπερήφανοι. Στο όνειρό μας είδαμε να βγάζει φύλλα η… «κόκκινη μηλιά». Είδαμε και τον… Μαρμαρωμένο Βασιλιά να ξυπνάει στην Πόλη και να τεντώνεται, έτοιμος να ελευθερώσει την Αγιά Σοφιά… Αλλά το ξυπνητήρι βάρεσε έγερση και ξυπνήσαμε. Ανοίξαμε το ράδιο. Βάλαμε το BBC για να μάθουμε τα νέα! Δυστυχώς τα καλύτερα τα μάθαμε αργότερα από το βιβλίο του Σταύρου Ψυχάρη: «Τα παρασκήνια της αλλαγής». Εκεί συγκεκριμένα έγραφε: «…Όταν στις 6 το πρωί της 20ής Ιουλίου μερικοί δημοσιογράφοι αποπειράθηκαν να τηλεφωνήσουν στον υφυπουργό Τύπου Καρακώστα για να τον ρωτήσουν αν θα επιτραπεί στις εφημερίδες να δημοσιεύσουν την είδηση της τουρκικής εισβολής, ο υφυπουργός κοιμόταν. Τον ξύπνησαν. Και ο Καρακώστας λέει οργισμένος:
ʽʽΓιʼ αυτό με ξύπνησες, ρε, ξημερώματα;ʼʼ. Και έκλεισε το τηλέφωνο.» Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι, που έβαλαν πόδι, αλώνιζαν. Στη Λάπηθο, στον Καραβά, στον Πενταδάκτυλο οι Τούρκοι χτυπούσαν με μανία τραγουδώντας τον παιάνα: «Να έλιωνα με πέτρα το κεφάλι τριάντα χιλιάδων γκιαούρηδων / Να ξερίζωνα με τανάλια τα δόντια δέκα χιλιάδων απʼ αυτούς / Να πετούσα εκατό χιλιάδες πτώματά τους στο ποτάμι / Μα τον Αλλάχ, δεν μου φεύγει αυτό το μίσος / Χίλια κεφάλια γκιαούρηδων δεν μπορούνε να ξεπλύνουν αυτό το μίσος…». Και κλείνοντας το εορταστικό μας κείμενο, προσθέτουμε την προτροπή Αβέρωφ στους δημοσιογράφους, τότε που υπεγράφησαν οι Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου: «Να μην τις εξυμνούν τόσο πολύ, για να μην ξυπνήσουνε οι Τούρκοι και καταλάβουν το μέγεθος της νίκης που πέτυχε η Ελλάς!»… Θωρακισμένοι οι Τούρκοι με τη… «νίκη» που πέτυχαν οι Έλληνες με τη Συνθήκη της Ζυρίχης, που υπέγραψε έλληνας (;) πρωθυπουργός, δίνοντας δικαίωμα επεμβάσεως των Τούρκων στην ελληνικότατη Κύπρο. Μια Κύπρο τόσο ελληνική, που από τα νερά της ανεδύθη μια θεά του ελληνικού δωδεκάθεου. Μιας Κύπρου που κρατούν τη μισή υπόδουλη σαράντα τόσα χρόνια τώρα. Μιας Κύπρου που τόσα προσέφερε στην Ελλάδα, ενώ η Ελλάδα τίποτα, λες και οι Κύπριοι δεν είναι πονεμένο κομμάτι μας αλλά ένας λαός αδιάφορος, στα βάθη άγριας ηπείρου.
Ο καλός Θεός όμως αγαπά την Ελλάδα. Και ύστερα από τόσα ραγιάδικα χρόνια, μας έστειλε έναν Νίκο Κοτζιά για να μας φέρει ξανά την πίστη και την ελπίδα.
Έναν Νίκο Κοτζιά, απʼ τον οποίον, μονάχα, Ελλάδα και Κύπρος πολλά μπορούν να προσμένουν…