Η άλλη άποψη…
Τιμάριο τη θέλουν τη Δικαιοσύνη… – Ταμπλέτες και όχι βιβλία
«Ως προς την τοποθέτηση πρώην δικαστικών σε υψηλές θέσεις κυβερνητικής ευθύνης, η αμυντική θέση κυβερνητικών ή κομματικών στελεχών, ότι και οι προηγούμενοι έκαναν τα ίδια -και περισσότερα προσθέτω-, ενώ είναι ακριβής, ταυτόχρονα αποτελεί και αυτοπαγίδευσή τους, εφόσον αυτή η κυβέρνηση ψηφίστηκε για να μην κάνει όσα βλαπτικά για τους θεσμούς έκαναν οι προηγούμενοι. Κατά τα άλλα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης φρόνιμο θα ήταν, για την αξιοπιστία του πολιτικού τους λόγου, να μη λησμονούν ή να μην παριστάνουν ότι αγνοούν τις επιλογές τους επί 40 χρόνια που άσκησαν κυβερνητική εξουσία».
«Προσωπικώς συμμερίζομαι την άποψη δικαστικών και δικηγόρων να απαγορευτούν με νόμο οι τοποθετήσεις αυτές, αν δεν έχει παρέλθει ορισμένο χρονικό διάστημα από την αφυπηρέτηση των δικαστικών.
Πέραν του ότι καμία παρέμβαση ή επέμβαση στη δικαιοσύνη δεν γίνεται από την τηλεόραση –οι προηγμένοι γνωρίζουν τους τρόπους– οι συμπεριφορές καταφρόνησης της δικαιοσύνης αποδυναμώνουν την αξιοπιστία της αλλά και απογοητεύουν δικαστικούς που μοχθούν να τη στηρίξουν σε περίοδο μάλιστα γενικότερης κρίσης.
Το γεγονός ότι έχουν εκδοθεί εσφαλμένες όντως αποφάσεις, οι οποίες κατά προτίμηση μάλιστα αναφέρονται στην υπεράσπιση κοινωνικών δικαιωμάτων, δεν δικαιολογεί την οξεία αντιπαράθεση με τα δικαστήρια, παρʼ ότι αυτά χρεώνονται στο ακέραιο τη δικαιοδοτική αυτή κρίση τους».
«Χωρίς καθυστερήσεις πρέπει, νομίζω, να αποκατασταθεί η αναγκαία λειτουργική συνεννόηση δικαστικών ενώσεων και υπουργείου Δικαιοσύνης, όπως ορθά επισήμανε ο υπουργός Στ. Κοντονής».
***
Διά χειρός…
…του διευθυντή της «Καθημερινής», Αλέξη Παπαχελά, από το άρθρο του με τίτλο «Τα κοκοράκια της χυδαιότητας»:
Να ξεφορτωθεί η ΝΔ τα φθαρμένα υλικά…
Η Νέα Δημοκρατία, πρέπει να ξεφορτωθεί τους εκφραστές του ξύλινου λόγου, τα φθαρμένα υλικά που μοιάζουν με παλαιομοδίτες ηθοποιούς που ξαναπαίζουν για εικοστή χρονιά την ίδια επιθεώρηση. Δεν αρκούν ο αρχηγός και 5 – 6 ακόμη σοβαροί για να δοθεί νέο στίγμα. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να βρεθούν νέοι ή άφθαρτοι άνθρωποι για να μπουν στην πολιτική στις μέρες μας. Πληρώνουμε, ως κοινωνία και ως δημοκρατία, μεγάλο τίμημα, γιατί έχουμε κάνει ό,τι μπορούμε για να αφήσουμε την πολιτική στους επαγγελματίες των κομμάτων, τους θρασείς ανεπάγγελτους και τους τηλεμαϊντανούς.
Όταν σοβαροί και υγιείς άνθρωποι αρχίζουν να νιώθουν ότι στο παιχνίδι εξουσίας παίζουν πια και συμμορίες, απαιτείται πολύ θάρρος για να μπλέξουν. Άλλος τρόπος, όμως, πλην της ριζικής ανανέωσης λόγου και προσώπων, δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε έξοχα το χαρτί του καινούργιου απέναντι στο παλιό. Τώρα που παλιώνει ραγδαία, χρειάζεται κάτι πειστικά νέο απέναντί του».
***
Διά χειρός…
…του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, από τη «Γνώμη» του στα «Νέα», με τίτλο «Συμπεθέρα beach»:
Το… όραμα της γενικής ένδειας!
«Ένας κόσμος τσακισμένος, καθημαγμένος, που γρήγορα ξέπεσε απ’ τα εξοχικά της Βουρβουρούς και τις μεζονέτες του Ποσειδίου στις κοντινές, λαϊκές αμμουδιές. Μια μεσαία τάξη που απογυμνώθηκε εν ψυχρώ (στο όνομα του λαού) και ψάχνει την αυταπάτη της δροσιάς σε ντολμαδοκαταστάσεις του 1960. Ένας λαός ταπεινωμένος και άπελπις που αναγκάζεται να λιάζεται κοπαδιαστά, να τρώει χθεσινά, σπιτίσια κεφτεδάκια στην άμμο και να κολυμπάει μαζικά σε θολά νερά που αναβράζουν φτηνό αντηλιακό και ιδρώτα. Που αγοράζει μαϊμού-γυαλιά ηλίου και χαϊμαλιά του ενός ευρώ από έγχρωμους, δυστυχείς πρόσφυγες που οργώνουν φορτωμένοι τις παραλίες- ιδού μια αφαιρετική αλλά πλήρης εικόνα της χώρας του 2017.
Συμπεθέρα beach. Αυτό θέλανε κάποιοι ʽʽπροοδευτικοίʼʼ άνθρωποι; Ναι. Διότι η μιζέρια εμπνέει ουκ ολίγους».
«Η ροπή προς την κακομοιριά, την ηττοπάθεια, την ψευδο-λαϊκότητα, τη μικρότητα. Απεχθάνονται τον πλούτο, την ομορφιά, τα καθαρά νερά. Την ιδιωτικότητα, τη δημιουργικότητα, την άνεση. Τον έρωτα, την ατομική ελευθερία, τα ωραία καταστήματα, την ευμάρεια, την ευτυχία, τα νιάτα.
Μας θέλουνε μαντρωμένους σε ένα όραμα γενικής ένδειας και απόλυτης εξάρτησης απ’ αυτούς. Όμως, πέρασαν οι εποχές που κάτι τέτοιο θα μπορούσε να κρατήσει για πολύ. Οι καιροί και τα κεκτημένα της Ευρώπης δεν αντέχουν τέτοια ιδεολογήματα».