Έπρεπε να είχε βγει πολύ νωρίτερα η απόφαση του ΣτΕ

Και όμως, κάθε δικαστική απόφαση και η νομολογία που αυτή δημιουργεί πρέπει να είναι σεβαστές, αν θέλουμε να έχουμε δημοκρατία. Αν διαφωνεί, κάθε κοινοβουλευτική πλειοψηφία μπορεί να αλλάξει τους νόμους και το Σύνταγμα, τηρώντας βέβαια τη σχετική διαδικασία. Ας σκεφθούμε όμως με ηρεμία πόσο σωστή είναι αυτή η απόφαση. Το δημοκρατικό κράτος δεν μπορεί να παίζει τη γάτα με το ποντίκι με τους φορολογούμενους πολίτες. Ό,τι λέει ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να τον πιστεύουμε. Αλλιώς τίποτε δεν θα είναι σεβαστό. Η παράταση των φορολογικών παραγραφών επέτρεπε εκβιασμούς, π.χ., από γείτονες που τσακώθηκαν, από πρώην συνεταίρους που είναι πια εχθροί, από συζύγους που διαζεύχτηκαν, ακόμα και από επίορκους εφοριακούς (αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν και τέτοιοι…). Φαντάζεστε μία τράπεζα να παρατείνει ή να συντέμνει το χρόνο της παραγραφής των δανείων που έχει δώσει; Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου. Είναι κράτος ετσιθελισμού. Η λήθη που εξασφαλίζει η παραγραφή είναι θεσμός δημοκρατικός και ευνοεί την οικονομική δραστηριότητα. Παραγραφή υπάρχει για ανθρωποκτονίες, εσχάτη προδοσία και υπουργικά εγκλήματα. Η τελευταία μάλιστα είναι σύντομη.

Χωρίς παραγραφή σε κάθε σχέση, το κράτος δικαίου τραυματίζεται.

Η μόνη σοβαρή κριτική στο Συμβούλιο Επικρατείας είναι ότι δεν έβγαλε τέτοια απόφαση νωρίτερα. Καθυστέρησε πολύ. Η νομολογία του πάντως είναι τώρα δεδομένη και δημοκρατική. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!