Να βγει κανείς ή να μη βγει;

Τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου, ακόμη και με τη βοήθειά τους, έχουν ως και ελάχιστη γνώση για το θέμα. Μπορεί λοιπόν ο κ. πρωθυπουργός να κλείνει συμφωνίες με τα γεράκια των αγορών -διάβαζε Rothschild-, αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι γνωρίζει και πώς λειτουργούν οι αγορές. Σε τελική ανάλυση, αριστερή κυβέρνηση έχουμε.

Οι κύριοι όμως του ΟΔΔΗΧ γνωρίζουν πολύ καλά ότι το 86% του δημοσίου χρέους της χώρας βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια θεσμικών – ESM, κράτη-μέλη, κεντρικές τράπεζες κ.λπ. Άρα, γιʼ αυτούς, σήμερα, η αποτίμηση των ομολόγων μας είναι σε επίπεδο μηδενικής αξίας. Η είσοδος όμως της χώρας στις αγορές σημαίνει έναρξη της εμπορευσιμότητας του αποθέματος των ομολόγων. Ένα το κρατούμενο. Επίσης γνωρίζουν ότι, σύμφωνα με το θεμελιακό θεώρημα των χρηματοπιστωτικών αγορών, η αποτίμηση ομολόγων απαιτεί ανυπαρξία δυνητικής κερδοσκοπίας (arbitrage). Γνωρίζουν δηλαδή -το δεύτερο κρατούμενο- ότι η πιθανότητα κερδοσκοπίας από όλους αυτούς μετά την είσοδο της χώρας, έστω κι οριακά, στις αγορές είναι τεράστια και μαζί της και τα κέρδη των κερδοσκόπων. Η χώρα απέχει από τις συναλλαγές και βρίσκεται κάτω από κεφαλαιακούς περιορισμούς τουλάχιστον για δύο χρόνια. Το να βγει σημαίνει κερδοσκοπία.

Συνιστάται λοιπόν προσοχή. Διότι αν με την έξοδό μας το Ελληνικό Δημόσιο κάνει πλούσιους κάποιους εξ αυτών, τότε τουλάχιστον ας μας χαρίσουν μέρος των κερδών τους. Δεν ζητάμε διαγραφή χρέους, ζητάμε απλώς μέρος των κερδών τους. Προσοχή, λοιπόν, γιατί η ευθύνη στην περίπτωση μη επιστροφής μέρους των κερδών δεν θα βαρύνει τους αδαείς. Μια φορά, κάποια αντίστοιχα κέρδη τα χάρισε ο κ. Βαρουφάκης, δεν αντέχουμε και δεύτερη.

***

Υποζύγια δικτύων

Έγινε κι αυτό. Όχι μόνο πρέπει να πληρώνουμε εμείς, οι δικτυωμένοι, το κόστος να έχουν ηλεκτρισμό οι εκτός δικτύου, αλλά πρέπει να πληρώνουμε έναντι το φυσικό αέριο όταν δεν το καταναλώνουμε, για να παραμένουμε στο δίκτυο! Και επειδή κοντεύουμε να τρελαθούμε, μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει γιατί ο άνεργος και ο συνταξιούχος να τρέχει από ρύθμιση σε ρύθμιση και ο ξενοδόχος της Μυκόνου να χρεώνει χαμηλότερη τιμή στο ξενοδοχείο του, ανεξάρτητα αν το air condition λειτουργεί μέρα νύχτα στο full; Ή μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος γιατί πρέπει να προπληρώνουμε την κατανάλωση φυσικού αερίου όταν έχουμε μηδενική χρήση; Τελικά ποιος δίνει πίστωση; Ο παραγωγός στον πελάτη ή ο πελάτης στον παραγωγό;

***

Ανάπτυξη δικτύων

Τροφή για σκέψη. Τι θα γίνει αν στον διαγωνισμό για τις άδειες τηλεόρασης πανελλαδικής εμβέλειας οι υποψήφιοι συμπεριφερθούν όπως κάθε έμπορος που προσπαθεί να κατακτήσει τον ανταγωνισμό, μειώνοντας το κόστος λειτουργίας;

Ας υποθέσουμε ότι αντί να κατασκευάσουν ένα δίκτυο για πανελλαδική κάλυψη και αποκλειστικότητα, αποφασίσουν να δημιουργήσουν μια συνεργασία τοπικών σταθμών, υπενοικιάζο­ντας ώρες εκπομπής. Κάτι σαν τον «Ριχάρδο», για παράδειγμα. Π.χ. Mega Τριπόλεως, Mega Αράχωβας, Mega Δυτικής Αττικής κ.λπ. Ο σταθμός παράγει προγράμματα με εθνικό και τοπικό ενδιαφέρον, αξιοποιεί τη διαφημιστική δαπάνη της περιοχής και διαμορφώνει σιγά σιγά ένα δίκτυο περιφερειακής χρονομίσθωσης. Τι θα γίνει με το αποτέλεσμα της πλειοδοσίας για τις πανελλαδικής εμβέλειας άδειες;

Στις ΗΠΑ, κύριε υπουργέ, η μεθοδολογία σχεδιασμού του παναμερικανικού πλειοδοτικού διαγωνισμού ξεκίνησε ανάποδα. Πρώτα υπολογίστηκε η αξία των τοπικών αδειών και μετά έγινε ο διαγωνισμός για τις συνολικές άδειες. Και επειδή κάποιοι θα μας κατηγορήσουν ότι μιλάμε θεωρητικά, θα τους υποδείξουμε να ψάξουν τη συμπεριφορά κάποιων σταθμών -ιδιαίτερα στις ειδήσεις-, μήπως και η πραγματικότητα ήδη δικαιώνει εμάς κι όχι τους συμβούλους τους.

***

Κινηματικό χρήμα

Όπως γνωρίζουν και οι πρωτοετείς φοιτητές στην Οικονομική Επιστήμη, η Ελλάδα έχασε το εκδοτικό προνόμιο από τη στιγμή που μετακόμισε στο ευρώ. Η όλη συζήτηση λοιπόν περί κινηματικού χρήματος είναι άνευ αξίας. Αν το Ελληνικό Δημόσιο αποφάσιζε να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις κατά τουλάχιστον 40% σε μια νύκτα, εκδίδοντας ανταλλάξιμα IOUʼs, αυτό αφορούσε μόνο τους συγκεκριμένους, που ευτυχώς τη γλίτωσαν. Αν η πρόταση αυτή αποτελούσε αντικείμενο συζήτησης, ή ακόμη και σοβαρής μελέτης σε έγγραφη εισήγηση προς μέλη της κυβέρνησης, κι αυτό είναι άνευ σημασίας. Δεν αξίζει ούτε ως θέμα αντιπολιτευτικού διαλόγου. Ισχύει η εκκλησιαστική μεγαθυμία «άφες αυτοίς»…

Σχεδόν το σύνολο των εμπλεκομένων δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει ότι ο σύγχρονος ορισμός του χρήματος θεωρεί ότι το χρήμα ως αγαθό είναι μια «φούσκα». Είναι ένα αγαθό που καταλαβαίνεις την αξία του όταν σκάσει και κανείς δεν το θέλει. Άρα, το κινηματικό χρήμα θα κατέστρεφε την οικονομική ζωή όλων ημών. Θα ελπίζαμε λοιπόν ότι τουλάχιστον η σοβαρή οικονομολόγος και υπάλληλος της Τραπέζης της Ελλάδος, σύζυγος γνωστού καθηγητού των Οικονομικών, που συμμετείχε στην ομάδα εργασίας, θα το γνώριζε και θα ενημέρωνε εμμέσως την κυβέρνηση… Ο διαφωτισμός των Σκωτσέζων άλλωστε αποτελεί μέρος του DNA της.

***

Εμείς κι ο Stiglitz

Ο νομπελίστας οικονομολόγος σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του με τίτλο «Προς τα πού ο Σοσιαλισμός», αναφερόμενος στον Ανδρέα Παπανδρέου και στην πολιτική της κοινωνικοποίησης, σεβόμενος τον συνάδελφό του, αναφέρει ότι «ποτέ δεν πέτυχε ο Α. Π. να προτείνει τον κατάλληλο μηχανισμό κινήτρων, που θα καθιστούσε εφικτό τον μετασχηματισμό των εθνικοποιημένων εταιρειών σε ʽʽκοινωνικοποιημένεςʼʼ (διάβαζε λαϊκής κυριαρχίας). Βιάστηκε, γιατί τη λύση την έδωσε ο κ. υπουργός Μεταφορών, όταν ανέφερε την ιδέα της «αποϊδιωτικοποίησης».

Πώς επιτυγχάνει η Αριστερά την κοινωνικοποίηση των εθνικοποιημένων δημοσίων επιχειρήσεων; Σε πρώτη φάση τις ιδιωτικοποιεί. Δηλαδή μεταφέρει την ιδιοκτησία στον ιδιωτικό τομέα και κρατάει τη διοίκηση. Στη συνέχεια δημιουργεί πιστωτικό αδιέξοδο, καθώς σταματάει να εξασφαλίζει τα δάνεια, μη παρέχοντας κρατική ενίσχυση και εγγυήσεις. Επόμενη κίνηση η μεταφορά της ιδιοκτησίας, όση έχει απομείνει, σε υπερεθνικό οργανισμό τύπου ΤΑΙΠΕΔ. Στη συνέχεια εφαρμόζει διαδικασία «αποτροϊκοποίησης», καθώς αποδέχεται την εμπλοκή της «τρόικας» στη διαχείριση, αποκαλώντας αυτό νέα μορφή ιδιωτικοποίησης. Και τέλος αρχίζει να αγωνίζεται για να την «αποϊδιωτικοποιήσει», αποκαλώντας τη νέα διαδικασία ως πολιτική «κοινωνικοποίησης». Το λάθος του Α. Π. ήταν ότι έψαχνε για συνθήκες λαϊκής συμμετοχής στη διαχείριση των πόρων. Η λύση της Αριστεράς είναι, όπως πάντοτε, «process» (διαδικασία – αγώνας), αέναη αντιπαλότητα και εναλλαγή και όχι αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων.