Η άλλη άποψη…
Αιρετική πρόταση του Γαβριήλ για τα Θρησκευτικά… – Ταμπλέτες και όχι βιβλία
«Πολλά έχουν γραφτεί και περισσότερα έχουν ειπωθεί για την προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου, συγχρόνου μαθήματος των Θρησκευτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση».
«Αυτό που συνιστά απόλυτη προτεραιότητα είναι να δημιουργηθεί ένα αναβαθμισμένο μάθημα, το οποίο θα κρατά υψηλό το ενδιαφέρον των μαθητών και θα προσφέρει τα μέσα στους διδάσκοντες καθηγητές να αναπτύξουν τις πτυχές όχι μόνο της Ορθοδοξίας, αλλά και των υπολοίπων θρησκειών, μονοθεϊστικών ή μη. Άλλωστε, οι ανάγκες και οι προκλήσεις των τελευταίων ετών προσφέρουν πλούσια επιχειρήματα για την ορθή γνώση της θρησκείας, για τον παγκόσμιο ρόλο της και κυρίως για τη συμβολή της στην επικράτηση της ειρήνης και της προόδου. Κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα: Για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παγκοσμίως, κυρίαρχο στοιχείο του αυτοπροσδιορισμού τους είναι οι θρησκευτικές τους παραδόσεις, τα έθιμά τους, η γλώσσα και ο πολιτισμός τους.
Σε μια εποχή απίστευτης ταχύτητας στην ενημέρωση, δικτύωσης και επικοινωνίας, η ελλιπής γνώση του ρόλου της θρησκείας και οι διάφορες λανθασμένες ερμηνείες που συχνά της δίδονται, σκοπίμως ή μη, προκαλούν τα φαινόμενα της τρομοκρατίας, του φανατισμού, της υποτίμησης της γυναίκας και των φυλετικών και άλλων διακρίσεων».
«Πόσο ολοκληρωμένος είναι ένας άνθρωπος όταν δεν στηρίζεται αφενός στις εξελίξεις, την τεχνολογική πρόοδο αλλά δεν έχει ως οδηγό τις αρχές του Ευαγγελίου; Πώς θα μάθω να σέβομαι τον άλλον αν δεν τον αγαπήσω, αν δεν δω στο πρόσωπό του το πρόσωπο του Ιησού Χριστού που σαρκώθηκε και θυσιάστηκε για τη δική μας σωτηρία; Όλα αυτά θα μπορούσε κάποιος να τα απαξιώσει στη λογική της ανεξιθρησκίας. Όμως κι αυτή από τον Χριστιανισμό γεννήθηκε και τις αξίες και αρχές του πρεσβεύει και αντιμάχεται.
Ήρθε ο καιρός να ανοίξουμε έναν ουσιαστικό διάλογο για την παιδεία στο σύνολό της. Χωρίς κομματικές προσεγγίσεις και ιδεοληψίες. Αν θέλουμε να μην οδηγηθούμε ποτέ ξανά στην κρίση των τελευταίων ετών, έχουμε χρέος να αναμορφώσουμε την εκπαίδευση, να την εμπλουτίσουμε με όλα τα σύγχρονα ρεύματα και να αφήσουμε τη γνώση να δημιουργήσει ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, οι οποίοι ακόμα και όταν θα φτάνουν να αρνούνται τον Θεό, να το κάνουν ύστερα από βαθιά μελέτη και γνωριμία μαζί Του. Ο Χριστιανισμός όταν ιδωθεί με το πραγματικό του νόημα, είναι εκείνος που μας επιτρέπει όλα τα παραπάνω. Η παιδεία μας είναι το μεγάλο στοίχημα για τις δεκαετίες που έρχονται.
Και ένα τελευταίο σημείο. Γίνεται διαρκώς λόγος για τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του μαθήματος, τα νέα βιβλία, όταν σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τη θέση των βιβλίων έχουν υποκαταστήσει οι υπολογιστές και οι ταμπλέτες, όταν τα παιδιά μαθαίνουν να μελετούν μέσα από προτεινόμενη βιβλιογραφία χωρίς τους ασφυκτικά οριοθετημένους περιορισμούς των βιβλίων. Μήπως τα βιβλία και η συγγραφή τους εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα, κυρίως οικονομικού χαρακτήρα;».
***
Διά χειρός…
…του Νίκου Μουζέλη, ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο LSE, από τη «Γνώμη» του στα «Νέα» με τίτλο «Ο δεκάλογος της σοσιαλδημοκρατίας»:
Σε οξεία κρίση η Σοσιαλδημοκρατία – Χρειάζεται νέες στρατηγικές
«Όπως έδειξαν οι πρόσφατες γαλλικές προεδρικές εκλογές, οι ψηφοφόροι εγκαταλείπουν μαζικά τη σοσιαλδημοκρατία και προσανατολίζονται είτε προς τον λαϊκισμό είτε στο νεοφιλελευθερισμό. Η σοσιαλδημοκρατία παντού στην Ευρώπη (εκτός Γερμανίας) βρίσκεται σε οξεία κρίση, έχει πάρει την κάτω βόλτα. Σε μια εποχή όπου οι διπολισμοί (τύπου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) εξαφανίζονται, όπου η συνεργασία μεταξύ κομμάτων γίνεται όλο και πιο απαραίτητη, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα για να επιβιώσουν πρέπει να στραφούν είτε προς τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, είτε προς την ανερχόμενη ριζοσπαστική Αριστερά – βέβαια όταν η τελευταία έχει σαν στόχο να εξακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο. Η συνεργασία με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά θα είναι καταστροφική, αφού θα επαναλάβει τον δρόμο που οδήγησε στη σοσιαλδημοκρατική συρρίκνωση. Μόνο η συνεργασία με τα φιλευρωπαϊκά ριζοσπαστικά κόμματα, δηλαδή με κόμματα που δεν στοχεύουν στη διάλυση της ΕΕ αλλά στον μετασχηματισμό της, μπορεί να οδηγήσει ξανά σε μια ανοδική προοδευτική πορεία. Πέρα από τη συνεργασία με τη ριζοσπαστική Αριστερά, η αναζωογόνηση της σοσιαλδημοκρατίας προϋποθέτει νέες στρατηγικές που θα λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους την τωρινή παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα. Ο πρώτος σοσιαλδημοκρατικός στόχος πρέπει να είναι ο πολιτικός έλεγχος των αγορών – όχι από το κράτος-έθνος αλλά από μια ευρωπαϊκή κοινότητα που θα ελέγχει τις κοντόφθαλμες στρατηγικές των πολυεθνικών και θα αμβλύνει την κυριαρχία ενός βαθιά αντιπαραγωγικού χρηματιστηριακού καπιταλισμού».
***
Διά χειρός…
…του «Ριζοσπάστη», από το κύριο άρθρο του με τίτλο «ʽʽΕυκαιρίαʼʼ μόνο για το κεφάλαιο»:
«Παράθυρο ευκαιρίας» μπορεί να ανοίξει…
«Από τη μία η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει επιπλέον εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας, και από την άλλη αναζητά νέες μορφές και δομές για την ενσωμάτωση των λαϊκών αντιδράσεων και τη συντήρηση της “κοινωνικής συνοχής”, που μεταφράζεται σε ανοχή ή/και ενεργή στήριξη στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Δομές που θα αναπαράγουν τον ʽʽκοινωνικό εταιρισμόʼʼ στο όνομα της ʽʽσυνοχήςʼʼ, δηλαδή της εξουδετέρωσης των αγώνων και των διεκδικήσεων, με τρόπο συμπληρωματικό και αποτελεσματικότερο απʼ αυτόν που το κάνουν σήμερα οι ʽʽπαραδοσιακέςʼʼ πλειοψηφίες του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Μπροστά στις εξελίξεις και αξιοποιώντας την πείρα του, ο λαός δεν πρέπει να ταυτιστεί με τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου και των κομμάτων του, να ʽʽαναμένειʼʼ τα αποτελέσματα της ανάκαμψης, διαπιστώνοντας καθημερινά τη χειροτέρευση της ζωής του.
ʽʽΠαράθυρο ευκαιρίαςʼʼ για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορεί να ανοίξει αν βάλουν πλάτη στην ʽʽανάκαμψηʼʼ του εργατικού κινήματος, στην ανασύνταξη και στην αναζωογόνησή του, στη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, στην ανάπτυξη της πάλης για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Το δρόμο τον δείχνουν οι αγωνιστικές εστίες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα σε κλάδους όπως οι ΟΤΑ, για μόνιμη και σταθερή δουλειά, και οι απεργιακές κινητοποιήσεις που προετοιμάζουν τις επόμενες μέρες οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο, στον Επισιτισμό – Τουρισμό, στη Ναυπηγοεπισκευή. Οι αγώνες αυτοί χρειάζεται να πολλαπλασιαστούν και να στηριχτούν με κάθε τρόπο, να γίνει η επιτυχία τους υπόθεση ευρύτερων δυνάμεων του λαϊκού κινήματος, να αφήσουν ισχυρή παρακαταθήκη και πείρα για τη συνέχεια».