Η άλλη άποψη…
Αγορά των ναρκωτικών από το φαρμακείο με συνταγή!
«Ο τρόπος καταπολέμησης του κακού των ναρκωτικών, που νομίζω ότι θα είναι ηθικά και νομικά παραδεκτός και ταυτόχρονα αποτελεσματικός είναι η νομιμοποίηση των ναρκωτικών. Δεν προτείνω, βέβαια, να πωλούνται τα ναρκωτικά στα μαγαζιά όπως ο καφές ή τα τσιγάρα. Αυτό που προτείνω είναι η δυνατότητα αγοράς των ναρκωτικών από τα φαρμακεία με συνταγή γιατρού, με ταυτόχρονη υποχρέωση του γιατρού να ειδοποιεί την οικογένεια του ατόμου. Έτσι, η οικογένεια του εθισμένου-ασθενούς θα μαθαίνει και θα μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η πρόταση αυτή βασίζεται στη λογική υπόθεση ότι τα ναρκωτικά πρέπει να βγουν από την περιοχή του εγκλήματος. Όσο είναι παράνομα και βρίσκονται στα χέρια κακοποιών, θα αποφέρουν τεράστια κέρδη και η προώθησή τους θα επιδιώκεται με κάθε τρόπο. Η νομιμοποίησή τους θα αφαιρέσει τα κέρδη και το εμπόριο δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Αν κάποιος εθισμένος μπορεί να αγοράσει τη δόση του φτηνά στο φαρμακείο, γιατί να την αγοράσει ακριβά και παράνομα από τον έμπορο; Κατά συνέπεια δεν θα υπάρχει λόγος προώθησης των ναρκωτικών από τους σκοτεινούς διαδρόμους των εγκληματιών προς νέους χρήστες, ανυποψίαστους για το τι τους περιμένει».
«Νομίζω ότι η νομιμοποίηση των ναρκωτικών θα μηδενίσει τα κέρδη των εμπόρων και θα λύσει σε μεγάλη έκταση το σοβαρό αυτό πρόβλημα. Ασφαλώς, το ζήτημα αυτό απαιτεί μελέτη των λεπτομερειών, αλλά η βασική ιδέα νομίζω πως είναι σωστή.
Αν γίνει μια τέτοια πρόταση από κάποιο μεγάλο φορέα, κυβέρνηση, κόμμα, Εκκλησία, ιατρικό σύλλογο κ.λπ., θα είναι ενδιαφέρον να δούμε ποιοι και πώς θα αντιδράσουν».
***
Διά χειρός…
…του Σταμάτη Φασουλή, από τη συνέντευξή του στο «Βήμα» στη Μυρτώ Λοβέρδου:
Αριστερότατος είναι ο Τσίπρας
«Εμένα η κρίση αντί να με κάνει έξαλλο με έχει κάνει πιο ήπιο με τους ανθρώπους και πιο έξαλλο με τους εκάστοτε κυβερνώντες. Τους καταλαβαίνω και σχεδόν στέκομαι τρυφερά απέναντί τους, ακόμα και στην έπαρση της επιβεβαίωσης της ήττας. Γιατί είμαστε σαν τυφλοπόντικες. Έχουμε όλα τα δικαιολογητικά και να μετανιώνουμε και να οικτίρουμε. Κάποιος πρέπει να τον χαϊδέψει αυτόν τον λαό».
«Ουσιαστικά είμαι απογοητευμένος. Όχι οργισμένος. Πέρασα τη φάση της οργής πριν δύο χρόνια όταν έβλεπα την καταστροφή με τη βαρουφάκεια έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι τόσος ο κίνδυνος από τους κυβερνώντες, που από κάτω τι να κάνουν; Αυτοί που αντιδρούσαν τώρα είναι κυβερνώντες. Αυτοί που μούντζωναν και φώναζαν ʽʽνα καεί η Βουλήʼʼ είναι τώρα μέσα. Οι άνθρωποι που σέβονται το μεροκάματά τους, που τους νοιάζει η πρόοδος των παιδιών τους, δεν κατεβαίνουν κάτω».
«Όλοι πιστέψαμε κάποτε ότι Αριστερά σημαίνει πρόοδος. Τώρα λένε ότι ο Τσίπρας πρόδωσε την Αριστερά. Οχι. Αυτή είναι η Αριστερά. Δεν την πρόδωσε. Ο Τσίπρας είναι αριστερός και κάνει ό,τι έκανε η Αριστερά χρόνια, να γίνει καθεστώς. Να γίνει η Ελλάδα ένα απέραντο Δημόσιο. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από αυτό. Αριστερότατος είναι. Και να λείπουν αυτές οι δικαιολογίες».
***
Διά χειρός…
…της δημοσιογράφου και συγγραφέως Ετζέ Τεμελκουράν, από τη συνέντευξή της στα «Νέα» στον Νίκο Κουρμουλή, με αφορμή την έκδοση του βιβλίου της «Τουρκία: Παραφροσύνη και Μελαγχολία»:
Η Τουρκία δεν σκέφτεται τι κάνει…
«Ό,τι βιώνουμε σήμερα έχει βαθιές ρίζες στο πρόσφατο παρελθόν. Χρησιμοποιήθηκαν αποσπασματικά διακηρύξεις του Ισλάμ (σε σχολεία, φυλακές, πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες) για να μετατρέψουν τον κόσμο σε πειθήνια μάζα. Ξέρετε, είμαστε πατριαρχική κοινωνία. Πολλοί ακολουθούν έναν ʽʽπατέρα-αρχηγόʼʼ γιατί νιώθουν ορφανοί. Είναι μια ανθυγιεινή αγάπη, αλλά είναι η μόνη που έχουν. Πίστεψαν σε μια μαγική συνταγή α λα Ερντογάν: με τον εκμοντερνισμό του το Ισλάμ δεν θα ήταν πιστό μόνο στη Δημοκρατία, αλλά και στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς. Έπεσαν έξω και στα δύο. Όπως και οι διανοούμενοι που σιγοντάριζαν».
«Η Τουρκία είναι μια καινούργια χώρα, που πέρασε επώδυνες καταστάσεις. Τις πρώτες μέρες της Δημοκρατίας δεν είχε χρόνο να σκεφτεί. Συνήθως η Τουρκία δεν σκέφτεται τι κάνει. Όταν ρωτάς, για παράδειγμα, πού πήγαν οι Αρμένιοι, οι Έλληνες, οι Αλεβίτες, σου λένε: ʽʽΠέρασαν τη γέφυρα, χάθηκανʼʼ. Φυσικά και όλοι ξέρουν τι έχει συμβεί. Όμως δεν θέλουν να δουν την άλλη πλευρά της γέφυρας. Σε στενό φιλικό κύκλο βέβαια οι μεγαλύτεροι όχι μόνο εξιστορούν την περιπέτεια της συνύπαρξης, αλλά λένε πως ʽʽεκείνοι που πέρασαν τη γέφυραʼʼ είναι και δικοί μας άνθρωποι. Επισήμως η Τουρκία είναι μια χώρα που ζητά ανεπιτυχώς να φτάσει στο μέλλον. Ένα κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής είναι πως δεν αναγνωρίζονται οι κρίσεις. Όταν δεν αναγνωρίζεις το πρόβλημα, δεν θα μπεις στη διαδικασία επίλυσής του».