6.500.000 ευρώ η μίζα που πήρε ο Τρεπεκλής για το C4I

Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί ποιοι μετείχαν σε εκείνο το μεγάλο πάρτι των δισεκατομμυρίων ευρώ στον βωμό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, που πληρώθηκαν πολύ ακριβά, με κάποιους επώνυμους της εποχής εκείνης να πλουτίζουν. Και εκείνο το όργιο της μεγάλης λεηλασίας είχε συμμετοχή στη χρεοκοπία που χτύπησε την πόρτα μας το 2009.

Μιλάμε για μέρες κυβέρνησης Σημίτη, που υποτίθεται ότι δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, αλλά οι μίζες έπεφταν σαν το χαλάζι. Ένα από τα μεγάλα σκάνδαλα ήταν η προμήθεια του περιβόητου C4I, το οποίο πληρώθηκε με πάρα πολλά καπέλα.

Αντιπρόσωπος της αμερικανικής εταιρείας SAIC ήταν ο Γιώργος Τρεπεκλής, ο οποίος κατά… σύμπτωση ήταν στο γραφείο του Γιώργου Παπανδρέου, που τότε ήταν υπουργός Εξωτερικών, και μάλιστα είχε ενεργό ρόλο στην καμπάνια του 2004. Μετείχε δε σε όλες τις κυβερνητικές συσκέψεις για το C4I, όπως έγραφε το «Βήμα» στις 29 Ιουνίου 2008.

Ήταν τότε που είχε σκάσει το σκάνδαλο της αγοράς του C4I και στα σχετικά δημοσιεύματα αναφερόταν ότι είχε πάρει ως… προμήθεια ο Τρεπεκλής 6.500.000 ευρώ! Τις ανακρίσεις είχε αναλάβει ο Εισαγγελέας Π. Αθανασίου, ο οποίος τον κάλεσε δύο φορές μέσα σε μία εβδομάδα και ο κ. Τρεπεκλής παραδέχθηκε ότι πήρε ως αμοιβή το εν λόγω ποσό, ως αντιπρόσωπος της SAIC, η οποία σε κοινοπραξία με τη Siemens ανέλαβε το έργο της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων.

Στις δύο κρίσιμες ερωτήσεις του ανακριτή για το ποιες υπηρεσίες προσέφερε ώστε να πάρει το μεγάλο ποσό των 6.500.000 ευρώ και τι έκανε τα χρήματα αυτά, πού και σε ποιον τελικά κατέληξαν, ο κ. Τρεπεκλής δεν έδωσε καμία απάντηση.

Όπως δεν απάντησε και στην ερώτηση αν δήλωσε τα 6.500.000 ευρώ στην Εφορία.

Όπως σημείωνε το «Βήμα» στις 29/6/2008, «πολλοί ισχυρίζονται ότι το σύστημα C4I δεν λειτούργησε ποτέ, άλλοι ότι λειτούργησε με ορισμένα προβλήματα, που όμως δεν αρκούσαν για να το ακυρώσουν.

Πολλοί πιστεύουν ότι κόστισε ποσό πολλαπλάσιο από την αξία του και κατακυρώθηκε στην κοινοπραξία SAIC – Siemens με διαδικασίες αμφισβητούμενης διαφάνειας. Άλλοι υπενθυμίζουν ότι το έργο ανέλαβε η εν λόγω κοινοπραξία έπειτα από τρεις γύρους κατάθεσης διαδοχικών ανταγωνιστικών προσφορών, στο τέλος των οποίων αποχώρησε χωρίς ένσταση η αντίπαλη κοινοπραξία (TRS) και η τιμή του συστήματος ασφαλείας έπεσε από τα 416 εκατομμύρια ευρώ της αρχικής προσφοράς στα 255. Επισημαίνεται ότι αμερικανικοί κύκλοι έδειξαν έντονη δυσφορία επειδή η τότε κυβέρνηση επέβαλε –κατʼ εντολήν Σημίτη– το σύστημα των ανταγωνιστικών προσφορών, με αποτέλεσμα να πέσει το τίμημα κατά 60%. Περίμεναν ότι όλα θα ήταν ευκολότερα, ότι ο νικητής θα ήταν “προαποφασισμένος” και η τελική σύμβαση πολύ περισσότερο γενναιόδωρη».