Τότε που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, πρώτοι στο πάρτι ήταν οι μεγαλοβιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι μεγαλοτραπεζίτες
Και επισημαίνει ότι «το ελληνικό κράτος μετά επτά χρεοκοπίες στα 190 χρόνια της ύπαρξής του απέφυγε χάρη στην ΕΕ, το 2010, τη λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης όγδοή του. Δεν έχουμε όμως μόνο απώλεια εθνικής κυριαρχίας στα οικονομικά. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας συμπεριέλαβαν στο 4ο μνημόνιο πλήθος διαρθρωτικών υποχρεώσεων ακόμη και σε πολιτικά θέματα, όπως τον τρόπο λήψεως αποφάσεων για απεργία των συντεχνιών και της χρηματοδότησης των κομμάτων».
Το… ζουμί, όμως, το άφησε για το τέλος ο κ. Στρατήγης:
«Πολλοί από εμάς, που είχαμε ζήσει καλύτερες εποχές στον τόπο και δεν αδιαφορούμε μοιρολατρικά για τη σημερινή κατάσταση, είμαστε αναγκασμένοι να ανεχθούμε ότι μπήκαμε σε ʽʽαναμορφωτήριοʼʼ, και με την εθνική κατάθλιψη που μας κατέχει, εμείς ενδεχομένως να χρειασθεί να μπούμε σε ψυχιατρείο».
Απορία, κύριε Στρατήγη:
Όλοι εκείνοι οι μη πολιτικοί, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, η αφρόκρεμα των βιομηχάνων μας, οι εφοπλιστές μας, οι ιδιώτες μεγαλοτραπεζίτες, εκείνοι που φτιάχτηκαν με το «Σχέδιο Μάρσαλ», δεν έχουν καμία ευθύνη για τη χρεοκοπία; Στο πάρτι όλων αυτών των χρόνων, πρώτη καρέκλα δεν είχαν πάντα; Χτύπησαν ποτέ την καμπάνα; Φώναξαν μόλις είδαν ότι το καράβι αρμενίζει στραβά: «Ε, πού πάμε; Βουλιάζουμε. Κάντε κράτει»; Έκαναν ποτέ οι ίδιοι κράτει;
Κακά τα ψέματα, κύριε Στρατήγη. Την εποχή των παχιών αγελάδων, εκείνοι που έφαγαν με δέκα μασέλες δεν ήταν οι πολιτικοί. Ώρα οι κ. Λεφτάδες να κάνουν την αυτοκριτική τους και να ζητήσουν ένα συγγνώμη από εκείνους που ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν κάτι να χορτάσουν την πείνα τους και οι οποίοι δεν γεύθηκαν τον καμπανίτη και τον σολομό ούτε απόλαυσαν τις Τζάγκουαρ, τα σαλέ στην Ελβετία και τις θαλαμηγούς, πληρωμένα όλα από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού.