Τυμβωρύχοι…

Οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο –ή το Βερολίνο με το κατʼ εξοχήν υποπόδιό του των Βρυξελλών (που τύποις προβάλλονται ως άρχουσες)– ΦΕΡΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Τα πλήγματα που εκτοξεύει ενα­ντίον μας ΔΕΝ ΕΠΟΥΛΩΝΟΝΤΑΙ. Το προκαλούν εσωτερική υποτίμηση ευρώ αποτελεί την πυριτιδαποθήκη του Βερολίνου.

Η Ευρωζώνη και συνολικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός των άλλων… κατορθωμάτων τους, έχουν καρυδώσει τις πατρίδες.

Πρόκειται ουσιαστικά για περιδίνηση εν κενώ. Για ματαιοπονία. Για τον μύθο του Σίσυφου που, ως γνωστόν, σύμφωνα με τη μεστή σε νοήματα αρχαιοελληνική Μυθολογία, ήταν καταδικασμένος να μεταφέρει αιωνίως βράχο στην κορυφή βουνού που κυλούσε πάλι στην πεδιάδα.

Ερώτημα: Από ποιους πήραν τα φώτα του σκέπτεσθαι και της φιλοσοφίας; Μήπως από τους Κινέζους ή τους Ιάπωνες οι σημερινοί γερμανοί δυνάστες μας; Ναι, διέθεταν τον Έγελο, τον ιδιοφυή νεανία Σέλινγκ (που σε ηλικία είκοσι ετών είχε καταπλήξει την τότε πνευματική Ευρώπη), τον Φίχτε και λίγο αργότερα τον Καντ, ιδρυτή του κριτικού ιδεαλισμού, τον Νικολάι Χάρτμαν, τον Σοπενχάουερ, κορυφή του πεσιμισμού. (Τα δύο συγγράμματά του που τον έκαναν διάσημο είχαν τίτλους «Ο κόσμος ως βούληση και παράσταση», καθώς και τα «Πάρεργα και παραλιπόμενα», γεμάτα πανέξυπνα και ευφάνταστα αφηγήματα.) Αναφέρω και την εντυπωσιακή διαπίστωσή του: «Μετά τον θάνατό σου θα είσαι ό,τι ήσουν πριν από τη γέννησή σου. ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ».) Εάν εξαιρέσουμε τον Αρθούρο Σοπενχάουερ, τι θα συνιστούσαν στους απογόνους τους οι υπόλοιποι; Αφήνω που θα ντρέπονταν για δαύτους.

Ο Νίτσε είναι μια ειδική περίπτωση. Πέθανε το 1900 σε ηλικία 56 ετών, ζώντας τα 11 τελευταία χρόνια του βίου του σε πλήρη παράνοια. Σημειώνω ότι η αδελφή του, Ελισάβετ, τον μετέτρεψε –κορακοζώητη αυτή– σε… ιδεολόγο του ναζισμού (!), αλλοιώνοντας ΟΛΕΣ τις επιστολές του. Χάρισε μάλιστα το αγαπημένο μπαστούνι του αδελφού της στον Μουσολίνι, ισχυριζόμενη ότι ήταν… προσωπική του επιθυμία! (Καμιά σύγκριση της τελευταίας τραγικής ενδεκαετίας του Νίτσε με τα συνειδητά καμώματα του φαιδρεπίφαιδρου και μοχθηρού Σόιμπλε.)

Η αναζήτηση του μέλλοντος –η… εκμάντευσή του, θα ʼλεγα–, αποτελεί σχεδόν πανανθρώπινο πόθο. Ως προς την ημέρα του θανάτου τους, πολλοί αδιαφορούν, με επικεφαλής τους βουδιστές. Οι χρησμοί στο μαντείο των Δελφών ήταν συνήθως ασαφείς ή διφορούμενοι. Οι υποτίθεται εμπνεόμενες από την οσμή του καπνού Πυθίες ήταν εναλλασσόμενες. (Το επαίσχυντο σχέδιο «Πυθία 1» για να δολοφονήσουν τον Κώστα Καραμανλή –με εμπνευστή… Έλληνα!- απέτυχε οικτρά. Τον έσωσαν ειδικά εκπαιδευμένες δυνάμεις του Πούτιν.)

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κινδυνεύει. Δεν χρειάστηκε να τοποθετήσουν στόχαστρο εναντίον του ή ενα­ντίον του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Αμφότεροι είναι καλά παιδιά και κυρίως υπάκουα.

Οι γερμανικές εκλογές καταφθάνουν τον Σεπτέμβριο. Οι πλείστοι τις βδελύσσονται. Μόνο οι Γερμανοί και η «τρία φιλιά» Λαγκάρντ τις επι­θυμούν. Η Λαγκάρντ –ας μην το λησμονούμε- υπήρξε υπόδικος στη Μασσαλία ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας. Αιφνιδίως αθωώθηκε! Ποιοι μεσολάβησαν; Άγνωστο. Υποθέτω η Μέρκελ λόγω της χρεοκοπίας της… απρόσεκτης DEUTSCHE BANK!

Ανάσταση γιοκ. Επανάσταση, επίσης, γιοκ. Εκτός εάν το πλήρες αδιέξοδο μας οπλίσει με υπερφυσικές δυνάμεις. «Καλλίτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Ρήγας Φεραίος ήταν αυτός. Ατρόμητο παλικάρι που δεν λογάριαζε τη ζωή του, αλλά τη σκλαβωμένη πατρίδα του. Γιʼ αυτό και τον βασάνισαν απάνθρωπα οι κτηνώδεις Οθωμανοί, πετάγοντάς τον νεκρό στη θάλασσα για να τον φάνε μικρά και μεγάλα ψάρια. (Παρεμπιπτόντως στο προαναφερθέν δίστιχό του γράφει «Καλλίτερα» και όχι καλύτερα, όπως εμείς. Αυτόν τον τύπο προτιμούσαν όσοι Έλληνες ζούσαν τότε. Αρκετοί, μάλιστα, εξ αυτών έρεπαν προς την καθαρεύουσα, ενώ οι διανοούμενοι –οι λογιώτατοι– προέκριναν τη βυζαντινή και ενίοτε την αρχαία γλώσσα. Θυμίζω και τον καθηγητή της φιλολογίας και γλωσσολόγο Χατζιδάκι Γεώργιο, που δεχόταν βροχή διαμαρτυριών από τους φοιτητές του.)

Επανάσταση, λοιπόν. Άλλος τρόπος διάσωσης δεν υπάρχει. Το πλήρες αδιέξοδο θα μας οπλίσει, πιστεύω, ΜΕ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Το έγραψα και πιο πάνω υποθετικά με το «εκτός εάν».

Υπεκφυγές δεν νοούνται. Οφείλουμε να τους κάνουμε τον βίο αβίωτο. Με μελετημένα, μαζικά καψόνια. Ακόμα και με κατάρες στις εκκλησίες από ψυχωμένους παπάδες. ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Θα πεθάνουμε που θα πε­θάνουμε, έτσι κι αλλιώς. Ας πεθάνουμε ΩΣ ΗΡΩΕΣ.

Άκουσα την Τετάρτη το βράδυ συνέντευξη του υιού Μητσοτάκη σε πλουσιοπάροχο δείπνο την οποία μετέδωσε η ΕΡΤ. Και έφριξα. Ο τζιτζιφιό­γκος αυτός εξακολουθεί να απαιτεί εκλογές! «Καθαρές κουβέντες και αποτελεσματικές λύσεις», είπε, με τη σιγουριά χιλίων καρδιναλίων. Το άτομο αυτό –μωροφιλόδοξο στο έπακρο– θεωρεί τους μη οπαδούς του ηλίθιους. Παριστάνει τον πατριάρχη του Ισραήλ, Νώε, που, κατά την Παλαιά Διαθήκη, διασώθηκε από τον κατακλυσμό με την κιβωτό του!

Κλείνω με τα εξής για να σοβαρευτούμε: Ο Τσί­πρας είναι αυτός που είναι. Ο Μητσοτάκης έχει υπερβεί κατά πολύ τα εσκαμμένα και γελοιοποιείται συνεχώς.