Τα πολλά, απεχθή πρόσωπα της διαπλοκής

Όλοι αυτοί οι παράγοντες κήρυξαν έναν ιερό πόλεμο χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Υιοθέτησαν -και σε ορισμένες περιπτώσεις υπερκέρασαν- κάθε ακραίο μέτρο, κάθε απαράδεκτη και καταστροφική απαίτηση των δανειστών, υπονομεύοντας ταυτόχρονα τις διαπραγματευτικές θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης.

Οι ίδιες οι ηγεσίες τόσο της ΝΔ όσο και των παρακολουθημάτων της (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) προσέτρεχαν στα «αφεντικά» τους και εκλιπαρούσαν τους δανειστές να μην υποχωρήσουν, να μην κλείσουν την αξιολόγηση, ώστε να επέλθει νομοτελειακά η πτώση της κυβέρνησης… Ουδεμία έκπληξις. Αφού ακόμα και τώρα, μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης, ανώτατο στέλεχος της ΝΔ -σύμφωνα με έγκυρο ρεπορτάζ- σε συνάντησή του με τον κ. Κερέ -νούμερο δύο της ΕΚΤ- τον προέτρεπε να μη δεχθεί η ΕΚΤ την ένταξη της χώρας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης ώστε να απωλέσει η κυβέρνηση ένα ενδεχόμενο πολιτικό και οικονομικό πλεονέκτημα.

Η συμφωνία της 15ης Ιουνίου -με όλες τις θετικές και αρνητικές της παραμέτρους- αποτέλεσε αντικειμενικά το τέλος της εξάμηνης αυτής επιχείρησης αποσταθεροποίησης και πτώσης της κυβέρνησης.

Το έστω και περιορισμένο πλαίσιο αυτονομίας της κυβέρνησης, η δυνατότητά της να πάρει ορισμένες πρωτοβουλίες και να δημιουργήσει ένα θετικό κλίμα τόσο στο οικονομικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο θα έπρεπε, κατά τη λογική των κομματικών και οικονομικών συμφερόντων, να ακυρωθεί άμεσα, πριν αποκτήσει μια μη αντιστρεπτή δυναμική.

Πολιτικά επιχειρήματα με απορρίμματα

Η αναθεωρημένη πολιτική πρακτική της ΝΔ και των συστημικών συμφερόντων έχει επιλέξει τη μέθοδο της τράτας. Ακολουθεί τη μέθοδο του βυθού και συλλέγει λάσπες, σκουπίδια, απομεινάρια ναρκοπλοίων και ό,τι σάπιο και διεφθαρμένο-διαπλεκόμενο υλικό προσφέρεται προς αξιοποίηση. Όλο αυτό το υλικό το συσκευάζει και το προωθεί μέσα από τα συστημικά ΜΜΕ προκειμένου να πλήξει με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο την κυβέρνηση.

Υπάρχουν, βεβαίως, και τα κρυφά χαρτιά, αφού το σύστημα της διαπλοκής και οι κομματικοί του εκπρόσωποι έχουν εδώ και χρόνια αποικιοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό, την ίδια τη δικαιοσύνη, έχουν διαμορφώσει προσβάσιμους θύλακες, τους οποίους ενεργοποιούν «όταν η περίστασις το απαιτεί».

Γιατί αυτή η λυσσώδης πολεμική κατά της κυβέρνησης; Διότι πέραν της πάγιας επιδίωξης των συμφερόντων αυτών να φύγει από τη μέση, ώστε να συντελεστεί η περιπόθητος «καθεστωτική παλινόρθωσις», έχει ανοίξει ένα μέτωπο της κυβέρνησης με το σύστημα της διαπλοκής σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων, που θίγουν τον ίδιο τον σκληρό πυρήνα των συστημικών συμφερόντων.

Η μεγάλη φοροδιαφυγή με τις λίστες των προστατευόμενων από το σύστημα παραβατών, η ατελείωτη αλυσίδα των σκανδάλων στον χώρο της Υγείας (ΚΕΕΛΠΝΟ, Novartis, «Ερρίκος Ντυνάν», προμήθειες στα νοσοκομεία κ.λπ.), η σκανδαλώδης δανειοδότηση στους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ αποτελούν σήμερα κεντρικούς στόχους της κυβερνητικής πολιτικής κατά του συστήματος της διαπλοκής, με ενδεχόμενο να κλονίσουν σοβαρά την εξουσία του συστήματος αυτού.

Επιπροσθέτως και κορυφαίος λόγος: Η νέα προκήρυξη για τις τηλεοπτικές άδειες, γεγονός που επιδιώκει να αποτρέψει με κάθε μέσον το σύστημα της διαπλοκής. Το σύστημα είναι αναγκασμένο πλέον να προχωρήσει στην αναδιαμόρφωση των ίδιων των εσωτερικών του συσχετισμών. Γιʼ αυτό και παρατηρούμε τόσο τη διαρπαγή της λείας των εκπεσόντων ιδιοκτητών όσο και τις νέες συμμαχίες από ιδιοκτήτες που αντιμετωπίζονταν ως αιώνιοι, ασυμφιλίωτοι εχθροί. Τώρα τα ντέρμπι μετατρέπονται σε φιλικές συμπορεύσεις απέναντι στον κοινό εχθρό, που πρέπει να εξοντωθεί με κάθε τρόπο.

Η διαπλοκή έχει τη δική της ιστορία

Η διαπλοκή δεν συγκροτείται συγκυριακά από κάποια πρόσωπα, κάποια επιμέρους συμφέροντα που συναλλάσσονται κατά περιόδους με τα κόμματα της εξουσίας. Αποτελεί, αντίθετα, μια πολύπλευρη και σύνθετη σχέση μεταξύ της πολιτικής εξουσίας, του χρήματος και των οικονομικών – επιχειρηματικών συμφερόντων που έχει μεγάλο ιστορικό βάθος και εξελίσσεται και μετασχηματίζεται στον χρόνο, προσαρμοζόμενη στις δομικές αλλαγές του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού περιβάλλοντος.

Στη μεταπολεμική περίοδο της βιομηχανικής ανάπτυξης και του κεϋνσιανού προτύπου, η σχέση της πολιτικής, της επιχειρηματικής δραστηριότητας και του Τύπου ήταν άμεση και ορατή. Οι επιχειρηματίες είχαν άμεση και εμφανή, πολλές φορές, επαφή με την εκτελεστική εξουσία, ενώ άνθιζε ο κομματικός Τύπος, που είχε ευρεία αντιστοιχία προς όλο σχεδόν το κομματικό φάσμα. Ακόμα και στο πραξικόπημα της αποστασίας του 1965 το εγχείρημα υποστηρίχθηκε ανοιχτά από μερίδα του Τύπου, με την αντίστοιχη, φυσικά, ανάληψη ευθύνης.

Μετά την είσοδο στη δεκαετία του 1990 το τοπίο μεταβάλλεται ριζικά. Το ρεσάλτο των επιχειρηματικών συμφερόντων στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, η πλήρης ιδιοποίηση των ΜΜΕ και η σταδιακή μετατροπή τους όχι μόνο σε μηχανισμούς προπαγάνδας και προώθησης ενός ευτελούς πολιτιστικού προτύπου αλλά και σε εργαλεία έμμεσης άσκησης πολιτικής εξουσίας. Άλλαξαν έτσι εντυπωσιακά οι παραδοσιακές ισορροπίες μεταξύ πολιτικής – χρήματος και επιχειρηματικών συμφερόντων σε βάρος της πολιτικής, καθιστώντας με τον τρόπο αυτό τα οικονομικά, διαπλεκόμενα συμφέροντα σε εταίρους, αν όχι σε κυρίαρχους, της άσκησης της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, με ισχυρές, επιπρόσθετα, προσβάσεις στο πεδίο της δικαστικής εξουσίας.

Η πτώση και η απαξίωση της πολιτικής, η κρίση των φορέων της διακυβέρνησης κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ενίσχυση της εξουσίας των συστημικών – διαπλεκόμενων συμφερόντων. Πρόκειται για μια ιστορικής σημασίας αλλοίωση των δημοκρατικών θεσμών και της εκπροσώπησης των λαϊκών, κοινωνικών συμφερόντων, γεγονός που επέτρεψε να καταστεί η χώρα μας έρμαιο στη διάθεση των δανειστών και της γερμανικής απολυταρχικής δομής.

«Οι πολλές αποχρώσεις του γκρίζου» της διαπλοκής

Το σύστημα της διαπλοκής εμφανίζεται, ανάλογα με τις συνθήκες και τους συσχετισμούς, με πολλά και διάφορα πρόσωπα, διαθέτοντας την ικανότητα της χαμαιλεόντειας προσαρμογής. Ο άψογος, τυπικός κόσμος του συστήματος εμφανίζεται στις επίσημες συναντήσεις, τις δεξιώσεις, τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, τα συνέδρια, επιδεικνύοντας τη στίλβουσα βιτρίνα της ουδετερότητας και της νομιμότητας.

Σε μια δεύτερη -πιο ρεαλιστική- εκδοχή του, όμως, θα αναγνωρίσουμε τον ημίκοσμο της διαπλοκής. Γιατί πίσω από τη νομότυπη παρουσία του διαφαίνεται ένα ολόκληρο κύκλωμα, που αποτελείται από τις προμήθειες, τις μίζες, τις χαριστικές εργολαβίες, το λαθρεμπόριο, τον ασύδοτο τραπεζικό δανεισμό, τις ζημιογόνες τηλεοπτικές και δημοσιογραφικές επιχειρήσεις. Αυτός, ακριβώς, ο ημίκοσμος της διαπλοκής, νομιμοποιούμενος από τους χειραγωγούμενους κομματικούς φορείς, επιδιώκει να παραμείνει εσαεί ατιμώρητος και απρόσβλητος από κάθε αρχή και να διατηρήσει την εξουσία του.

Υπάρχει, όμως, και το τρίτο, το «ανώτερο» στάδιο, ο υπόκοσμος της διαπλοκής, που αναδύεται κατά την περίοδο αυτή, επιδεικνύοντας προκλητικά και απειλητικά τις προθέσεις του. Σʼ αυτό το στάδιο αναφερόμαστε σε συμμορίες, σε εγκληματικά κυκλώματα, που δεν διστάζουν να αφαιρούν ζωές προκειμένου να μην αποκαλυφθούν οι ανομίες και τα εγκλήματα του κυκλώματος.

Είναι χαρακτηριστική η αναφορά ανώτατου δικαστή του ΣτΕ κατά την εκδίκαση της υπόθεσης των τηλεοπτικών αδειών, ο οποίος διαπίστωσε με απογοήτευση ότι ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να αποδυναμώσει τη διαπλοκή, έρχεται στη θέση της μια μαφία.

Οι κρατικοί – θεσμικοί θύλακες

Όπως προαναφέρθηκε, το κύκλωμα της διαπλοκής έχει σημαντικές προσβάσεις τόσο σε ανώτατο θεσμικό επίπεδο όσο και σε κρατικούς μηχανισμούς που ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του κράτους, προσβάσεις τις οποίες ενεργοποιεί κατά βούλησιν.

Δεν είναι τυχαία η επιχείρηση «Εξάρχεια» από κάποιους συνδικαλιστές των σωμάτων ασφαλείας, μια επιχείρηση που συντονίζεται πλήρως προς τις εκτοξευόμενες καταγγελίες από τον Κυρ. Μητσοτάκη περί βίας, αναρχίας και τρομοκρατίας, που κατʼ αυτόν ανήκουν στην ιδιοκτησία της, εν γένει, Αριστεράς.

Υπάρχουν, όμως, ταυτόχρονα οι παρεμβάσεις-αποφάσεις ανώτατων δικαστικών Αρχών, που έρχονται να κουμπώσουν με την επιχειρούμενη επιχείρηση αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης. Σημειώνουμε ότι η απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου, που κήρυξε αντισυνταγματική τη συνέχιση της εργασίας των επί συμβάσει υπαλλήλων της καθαριότητας, διέρρευσε σε μνημονιακό ΜΜΕ μία μόλις ημέρα μετά τη συμφωνία του Eurogroup, δημιουργώντας αυτό το εκρηκτικό πρόβλημα.

Δεν έφτανε, όμως, αυτό. Επακολούθησε η απόφαση του ΣτΕ, που ξεπλένει κυριολεκτικώς τη μεγάλη φοροδιαφυγή, μη επιτρέποντας στην πράξη να ελεγχθούν ελέγχουν περαιτέρω οι λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, μια απόφαση που εγείρει μείζονα ηθικά και πολιτικά ερωτήματα.

Μήπως θα έπρεπε οι σεβαστοί δικαστές να αναλογιστούν πόσα χρόνια οι λίστες και τα στικάκια ελλιμενίζονταν στα συρτάρια των κομματικών προστατών της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής;

Το χειρότερο: Το σκεπτικό της απόφασης εκφεύγει των νομικών τύπων και κανόνων και υιοθετεί κυριολεκτικώς τα επιχειρήματα των φοροφυγάδων: «Η διοίκηση δεν μπορεί να οργανωθεί γιατί ασχολείται με παλιές υποθέσεις, μια εταιρεία που υπέπεσε στο παρελθόν σε παράπτωμα είναι πιθανό να μην μπορεί να καταβάλλει φόρους». Θαυμάστε επιχειρήματα. Με τις αποφάσεις αυτές υπάρχει κίνδυνος να μην εισπραχθούν βεβαιωθέντες φόροι -με την παραδοχή των φοροφυγάδων- που ανέρχονται σε 900 εκατ. ευρώ, ενώ ταυτόχρονα οι φοροφυγάδες απαιτούν πίσω τα ποσά που ήδη κατέβαλλαν.

Η μάχη κατά της διαπλοκής, της «Λερναίας Ύδρας» που εξακολουθεί να διατηρεί την ισχύ της, είναι γιʼ αυτό και η πιο κρίσιμη, τόσο για τη Δημοκρατία όσο και για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας. Κι αλίμονο αν χαθεί.