Ο εθνικισμός του Ράμα κινδυνεύει να καταστήσει την Αλβανία ταραξία των Βαλκανίων (trouble maker)

Αν όμως οι εκλογές αφορούν χώρα με διεθνή επιρροή ή όταν στον εκλογικό ανταγωνισμό συμπεριλαμβάνονται κόμματα -και μάλιστα πρωταγωνιστικά- με ακραίες θέσεις, τότε οι εθνικές εκλογές αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προκαλούν εύλογες ανησυχίες. Προ μηνών, το ευρωπαϊκό ενδιαφέρον ήταν στραμμένο στην Αυστρία, καθότι υποψήφιος Πρόεδρος υποστηριζόταν από ακροδεξιό κόμμα με ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις. Αναμενόμενο ήταν και το διεθνές ενδιαφέρον για τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, πολλώ δε μάλλον που ο ένας εκ των υποψηφίων -και στη συνέχεια νικητής των εκλογών- εξέφραζε θέσεις που παρουσίαζαν σοβαρές αποκλίσεις από τους προκατόχους του, εισάγοντας «καινά δαιμόνια». Αντίστοιχο ενδιαφέρον σημειώθηκε και για τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, εξαιτίας της υποψηφιότητας της κ. Λεπέν, η οποία ηγείται ακροδεξιού, ξενοφοβικού και αντιευρωπαϊκού κόμματος. Οι αλβανικές κοινοβουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής ασφαλώς δεν είχαν την εμβέλεια των παραπάνω, δεν στερούνταν όμως σημασίας για την περιοχή των Βαλκανίων. Τα εκλογικά αποτελέσματα επιβεβαίωσαν τις δημοσκοπήσεις, αφού επικράτησε το κυβερνών κόμμα με ποσοστό 48% περίπου, γεγονός που παρέχει αυτοδυναμία στον κ. Έντι Ράμα. Όπως και στην περίπτωση των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, μεγάλη ήταν και η σημειωθείσα αποχή, σε ποσοστό που αγγίζει το 40%.Το γεγονός αυτό δεν είναι παρήγορο για την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αποχές αυτού του επιπέδου νοθεύουν τη λαϊκή βούληση… Η Δημοκρατία, με την ευρεία σημασία της λέξης, δεν ήταν ποτέ γνώρισμα της αλβανικής πολιτικής ζωής. Έπειτα από δεκαετίες πλήρους απομόνωσης που είχε επιβάλει το καθεστώς Χότζα και ευθύς μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος άνοιξαν επιτέλους τα σύνορα… Η μαζική έξοδος που ακολούθησε δεν ήταν για τουριστικούς λόγους ή από περιέργεια για τον έξω κόσμο. Ήταν από ανάγκη για επιβίωση. Προορισμός οι πλησιέστερες και όμορες χώρες, κυριότατα η Ελλάδα και μετά η Ιταλία, με την οποία όμως τους χώριζε η θάλασσα της Αδριατικής. Η επιβίωσή τους δύσκολη και οι εμπειρίες εκμετάλλευσής τους πολλαπλές. Αλλά και όταν επέστρεφαν στην πατρίδα πολλοί πέφτανε θύματα ληστειών ακόμη και από αστυνομικά όργανα. Τις πενιχρές οικονομίες τους φρόντισε να τις εξανεμίσει και το καθεστώς Μπερίσα με τη διαβόητη περίπτωση των «πυραμίδων». Παρά τις αντιξοότητες και τις μύριες δυσκολίες ο αλβανικός λαός επέδειξε μεγάλες αντοχές, επιβίωσε όπως και η Δημοκρατία. Μεγάλως συνέβαλλαν και τα εμβάσματα των εργαζομένων στο εξωτερικό, αλλά -όσο περίεργο και αν ακούγεται- και εξωτερικά γεγονότα, όπως η κρίση στη Γιουγκοσλαβία και η μετέπειτα διάλυσή της, όπως και η εν συνεχεία απόσχιση και μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Οι Δυτικοί και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ ανακάλυψαν τη γεωπολιτική σημασία της Αλβανίας για την πολιτική τους στα Δυτικά Βαλκάνια, που κυριαρχούνται από σλαβόφωνα κράτη… Η Αλβανία για την Ουάσινγκτον και το ΝΑΤΟ ήταν ο πλέον σταθερός και προβλεπτός σύμμαχος στην περιοχή, σε αντίθεση με τα σλαβικά κράτη, που ενίοτε αλληθωρίζουν προς τη Μόσχα. Η αμερικανική στήριξη στο θέμα του Κοσόβου, όπως και αργότερα στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των αλβανόφωνων της περιοχής του Τετόβου στην ΠΓΔΜ, που κατέληξαν με τις γνωστές Συμφωνίες της Αχρίδας, ήταν καταλυτική. Κόσοβο, Αχρίδα, η αναβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης και η απόκτηση κάποιας οικονομικοκοινωνικής ευμάρειας εξήψαν τον αλβανικό εθνικισμό, με όραμα τη «Μεγάλη Αλβανία». Την ίδια περίπου περίοδο, και επί κυβερνήσεων Μπερίσα, μπαίνουν σε δοκιμασία και οι ελληνοαλβανικές σχέσεις. Αιτία η καταπάτηση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στη Νότια Αλβανία ή Βόρεια Ήπειρο, με αποκορύφωμα την προσαγωγή σε δίκη πέντε μελών του μειονοτικού κόμματος ΟΜΟΝΟΙΑ, που κατηγορούνταν για αποσχιστικές, δήθεν, ενέργειες. Εξάλλου οι διαδοχικές αλβανικές κυβερνήσεις ευνόησαν τη σύσταση συλλόγων Τσάμηδων και ποικιλοτρόπως ήγειραν θέμα «Τσαμουριάς – Τσάμηδων», με αβάσιμες διεκδικήσεις. Για την Ελλάδα το θέμα θεωρείται ανύπαρκτο. Η μαζική αποχώρηση των αλβανοφώνων Τσάμηδων από τη Θεσπρωτία ήταν οικειοθελής, υπό το βάρος της συνεργασίας πρώτα με τους Ιταλούς και μετά με τους Γερμανούς, της προδοτικής στάσης τους έναντι της Ελλάδας και των εγκλημάτων που διέπραξαν σε βάρος των ελλήνων συμπολιτών τους. Η κυβέρνηση που διαδέχθηκε τον Μπερίσα δεν κύρωσε τη συμφωνία για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, που είχε επιτευχθεί με την κυβέρνηση Κ. Καραμανλήν επικαλούμενη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Στις παραπάνω συμπεριφορές έναντι της Ελλάδας καταγράφονται και η συμφωνία παραχώρησης λιμενικών διευκολύνσεων σε τουρκικά πολεμικά πλοία στην Αυλώνα και ανάλογων αεροπορικών σε στρατιωτικό αεροδρόμιο νοτίως του Δυρραχίου. Όσο, εκ των υστέρων, κολάζεται από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, τούτο δεν ίσχυε τον χρόνο που έγιναν οι παραχωρήσεις. Τελευταία ενέργεια της αλβανικής κυβέρνησης, η οποία προκάλεσε την έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών και αποδεικνύει την κεντρική υποστήριξη τάσεων αλυτρωτισμού, ήταν η τοποθέτηση πλακιδίου από τη θεσπρωτική κωμόπολη των Φιλιατών σε ανακαινισμένη πλατεία των Τιράνων. Δεν μπορεί να προβλεφθεί ποια θα είναι η συμπεριφορά της νέας αλβανικής κυβέρνησης στο μέλλον. Ρίχνοντας όμως μια ματιά στον πολιτικό χάρτη των Δυτικών Βαλκανίων, διαπιστώνεται ότι η Αλβανία, περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της περιοχής, δημιουργεί συνεχώς προβλήματα με τους γείτονές της, είτε πρόκειται για την ΠΓΔΜ, είτε για το Μαυροβούνιο, είτε για τη Σερβία, είτε για την Ελλάδα. Αν η νέα κυβέρνηση Ράμα δεν δαμάσει τον άκρατο εθνικισμό της, τότε η Αλβανία κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ταραχοποιός των Βαλκανίων.