Μια ρετρό ιστορία
Και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά που μου χάρισε αυτό το αναπάντεχο «τσουνάμι», που δεν μπορώ να μην ομολογήσω πως όχι απλά δάκρυσα, αλλά έκλαψα από συγκίνηση, καθώς με άρπαξε και με γύρισε περισσότερο από μισόν αιώνα πίσω, στο χαρούμενο και ελπιδοφόρο «τότε παρόν»…
…Ήταν περίπου τέτοιες μέρες του ʽ74. Η χούντα είχε πάει καλιά της και η καινούργια μας ζωή προχωρούσε γεμάτη αισιοδοξία. Δύο καλοί μου φίλοι, ο σκηνοθέτης Κώστας Τσαγκάρης και ο αείμνηστος Κώστας Μπούρας, συνεργάτες αμφότεροι της τηλεόρασης της ΥΕΝΕΔ, ανέλαβαν μια μουσική εκπομπή στο στυλ του λεγόμενου «νέου κύματος και κάλεσαν τον μακαρίτη Γιάννη Αργύρη, που μεσουρανούσε στις «Εσπερίδες» του, και εμένα και μας ανέθεσαν να γράφουμε μερικά «φλας» που θα ποίκιλαν τα ενδιάμεσα μεταξύ των τραγουδιών και γενικώς να ντρεσάρουμε τις εκπομπές. Τότε γνωρίσαμε τον Γιάννη Πετρίδη, έναν πάντα τρεχάτο και δραστήριο νέο, με μπόλικα μαλλιά και μούσι, εξπέρ στη μοντέρνα ξένη μουσική, που μπήκε και αυτός στην ομάδα. Ήταν το ξεκίνημα της θριαμβευτικής πορείας του διάσημου, μετέπειτα, Γιάννη Πετρίδη. Η εκπομπή βαφτίστηκε «Μισή ώρα εποχή» και άρχισε τη σταδιοδρομία της από την τηλεόραση της ΥΕΝΕΔ. Κατοπινές μας εκπομπές υπήρξαν το «Μουσικό διάστημα» και οι «Γαλάζιες Νότες». Σκηνοθέτης του πλατό ο άλλος φίλος, ο Βασίλης Βλαχοδημητρόπουλος. Τότε μπήκαμε στον κύκλο των μοντέρνων μουσικών και τραγουδιστών, όλοι τους παιδιά γεμάτα ταλέντο, που έφερναν με τις συνθέσεις τους τη δροσιά στον ελλαδικό μουσικό μας χώρο.
Την Περασμένη Τρίτη, λίγο μετά το μεσημέρι, παρακολουθώντας την αξιόλογη εκπομπή του Ανδρέα Ροδίτη και της Σόνιας Φίλη «Στάση ΕΡΤ», μου ήρθε η κατραπακιά. Καλεσμένους είχε μερικά από τα πιο αξιόλογα παιδιά εκείνης της εποχής, του ʽ60 και του ʽ70 δηλαδή, τώρα αναγνωρισμένοι και φτασμένοι μέσα στον χρόνο μουσικοί, έχοντας γράψει καθένας τους μια πλούσια ιστορία. Δάκρυσα καθώς είδα και θυμήθηκα την Μπέσυ, που μαθητριούλα, με την μπλε ποδιά, την έφερε για πρώτη φορά ο πατέρας της στο Στούντιο ΑΤΑ σε γύρισμα. Και πώς να μη δακρύσω όταν είδα και άκουσα κοντά της και τον συνήθη τότε παρτενέρ της Ρόμπερτ Ουΐλιαμς να τραγουδά πάλι μαζί της τα σουξέ του. Θυμάμαι τον Ρόμπερτ, με την ξεχωριστή ποιότητα που είχε η συμπεριφορά του, να έρχεται με την κιθάρα του και να τραγουδά στις εκπομπές μας τις καινούριες του συνθέσεις. Είδα και τον Δάκη, τον κάποτε γείτονά μου στο Παλαιό Φάληρο, και θυμήθηκα τη θραύση που έκανε στις γυναίκες και το αθάνατο «Εκείνο το πρωί στην Κηφισιά». Πολύ ιταλιάνος στο ύφος και την εμφάνιση ο Λάκης Τζορντανέλι, πάντα ερωτευμένος με το «Κορίτσι του φίλου» του, που προσέφερε κάτι πιο παιχνιδιάρικο και πιο… αμαρτωλό, τραγουδώντας την εξομολόγησή του. Τελευταίον άφησα τον Γιώργο Πολυχρονιάδη, που βλέποντάς τον ένιωσα ιδιαίτερη χαρά, διότι, χωρίς να το ξέρει ή να το μάθει ποτέ, τον προστάτευα, έστω και αν δεν συναντηθήκαμε ποτέ ξανά από τότε. Αν ήξερε πόσους καβγάδες έκανα για να συμμετάσχει σε εκπομπή. Και ας είχε φωνή ξεχωριστή. Κι ας ήταν το «κάτι άλλο» η μουσική του. Επʼ ευκαιρία, θέλω να συγχαρώ τον άγνωστό μου Μάκη Δελαπόρτα για την πλούσια θεατρική του δράση. Αλλά και τον Ανδρέα Ροδίτη, για τις εκπομπές του, ευχόμενος οι «Στάσεις» του να μην έχουν… τέρμα.
Η χθεσινή εκπομπή «Στάση ΕΡΤ» με συντάραξε. Άθελά της μου θύμισε ένα κομμάτι ξεχασμένης ιστορίας, όπου συγγραφέας, παραγωγός και -σε πολλές εκπομπές- σκηνοθέτης υπήρξεν ο κάποτε εγώ. Εγώ, ο σημερινός ταλαίπωρος γεράκος, που τα παλιόπαιδα της εκπομπής με άρπαξαν και με πέταξαν μισόν αιώνα πίσω…
Τα ευχαριστώ!