Η αδικία ολοκληρώθηκε
Στην ιστορική πλέον «Μάντρα του Χρυσοστομίδη» στα Ταμπούρια (όπου σήμερα βρίσκεται ένα καχεκτικό αλσύλιο, πάνω στον δρόμο για το Ικόνιο) στήθηκαν αμέτρητες λαϊκές παραστάσεις θεάτρου σκιών αλλά και αγώνες μεταξύ λαϊκών «γιγάντων» του ρινγκ, με πρωταγωνιστές τον θηριώδη Θανάση Καμπαφλή, τον υπέροχο Μπουράνη και μερικά μανιατόπαιδα που το έλεγε η ψυχή τους και η γροθιά τους (Τσικρικάς, Τσιριντάνης, Αράπης, Μπέλεσης κ.ά.)
Βέβαια, σήμερα δεν υπάρχουν στον αθλητικό χάρτη γιγαντομαχίες με ήρωες της πάλης -ο διάσημος μασκοφόρος από την… Ανατολία (στην ουσία άνεργος φουκαράς από το Χαϊδάρι…) και ο ήρωας Απόστολος Σουγκλάκος υπήρξαν οι τελευταίοι των Μοϊκανών-, εντούτοις η φήμη του Χρυσοστομίδη εξακολουθεί να συναρπάζει, γεγονός που οδήγησε τον δήμαρχο Κερατσινίου – Δραπετσώνας να δημιουργήσει θερινό σινεμαδάκι με την ονομασία του θρυλικού θεατρώνη -Σινέ «Αλέκος Χρυσοστομίδης»- σε μια περιοχή της Αμφιάλης, όπου βρίσκεται το πάρκο Σελεπίτσαρι. Ήδη οι πύλες άνοιξαν για το κοινό την Τετάρτη 28 Ιουνίου και μάλιστα με εισιτήριο μόλις τρία ευρώ (δώσε και μένα, μπάρμπα…).
Γιατί τα σημειώνω αυτά σήμερα; Για έναν και μοναδικό λόγο. Το πάρκο Σελεπίτσαρι, το οποίο ανήκε στον Εθνικό Πειραιά και προοριζόταν για γήπεδό του, φαίνεται πως λεηλατήθηκε από την παραδοσιακή ελληνική γραφειοκρατία. Είπαν ότι η Πολιτεία θεωρούσε τον χώρο δασική έκταση, ότι κομμάτι διεκδικούσε ο Δήμος Νίκαιας, ότι δεν επαρκούσε για κατασκευή γηπέδου κ.λπ. Σχεδόν μισό αιώνα τώρα, οι δικηγόροι του πάμπτωχου (σε χρήματα και πολιτικά μέσα) Εθνικού προσπάθησαν να υποστηρίξουν το περιουσιακό στοιχείο του συλλόγου, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Και ιδού, το Σελεπίτσαρι έγινε σινεμαδάκι, χώρος αναψυχής κ.λπ.
Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες αδικίες που έγιναν ποτέ στα αθλητικά χρονικά του Πειραιά και των όμορων δήμων. Όλοι γνώριζαν ότι με τα χρήματα από τη μεταγραφή του μακαρίτη Μιχάλη Κρητικόπουλου στον Ολυμπιακό η τότε διοίκηση του Εθνικού αγόρασε το Σελεπίτσαρι για κατασκευή ποδοσφαιρικού γηπέδου. Και όταν τα σχέδια απορρίφθηκαν, αρνήθηκαν στον σύλλογο ακόμη και την κατασκευή κολυμβητηρίου. Οι δήμαρχοι του Πειραιά, σε ρεσιτάλ υποκρισίας, άπαντες βρίσκονταν στο πλευρό του Εθνικού (ακόμα και σήμερα υπάρχουν αξιωματούχοι στον δήμο και στην περιφέρεια που δηλώνουν πως πρέπει να αποκατασταθεί η αδικία), αλλά, επί της ουσίας, για όλα φταίνε η Δασονομία, οι μπερδεμένοι» -όπως είχε ακουστεί- τίτλοι του οικοπέδου κ.λπ.
Όλα αυτά -έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε- με την προσθήκη ότι για δεκαετίες ο Εθνικός, σύλλογος με δεκάδες αθλητικά τμήματα και εκατοντάδες αθλητές σταλμένους σε Ολυμπιάδες, δεν διέθετε -ποτέ- διοίκηση ικανή να διεκδικήσει τα κεκτημένα και τα δίκαια – αλλά και τα κλεμμένα («Καραϊσκάκης»…).