Ο καθρέφτης
Ως προς τις τελευταίες τέσσερις λέξεις επαναλαμβάνω διευκρινιστικά: Της ίδιας βαρύτητας συμπόνια θα εκμαιεύσω από άνδρες με άλλου είδους ενδιαφέροντα και ασχολίες. Από εκείνους, δηλαδή, που βδελύσσονται τα ομαδικά –και οπαδικά– αθλήματα, με κορυφαία το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Σε αυτά διαδραματίζουν συμβολικά καταλυτικό ρόλο οι… ταυρομαχίες και τα πάσης φύσεως αιχμηρά ή προκαλούντα άλγος αντικείμενα, τα οποία κατακλύζουν τους αγωνιστικούς χώρους.
Τι θέλω, άραγε, να εκφράσω μʼ αυτήν την εισαγωγή; Είναι απλό, απλούστατο: Ότι προδήλως ισχυρές μειονότητες με λανθασμένες εντολές της κυβέρνησης προς την αστυνομία (και άλλους κοντόφθαλμους παράγοντες των γηπέδων που δρουν αυθαιρέτως) μετατρέπουν σε κόλαση τις προσδοκίες μεγάλων απολαύσεων.
(Εκτός από την Ελλάδα, βιώσαμε μαζικούς θανάτους και σε ευρωπαϊκές χώρες ακμάζοντος υψηλού πολιτισμού. Βλέπε: Ιταλία και Μεγάλη Βρετανία σε ανατριχιαστική ποδοσφαιρική αναμέτρηση.)
Κανένας δεν λησμονεί την κατάσταση στην οποία ζουν οι πλείστοι από εμάς. Ο τίτλος «Καθρέφτης» δεν είναι άσχετος. Αποτελεί ΚΑΘΡΕΠΤΙΣΜΟ των δεινών που υφιστάμεθα. Ο Σόιμπλε είναι άκρως συμπλεγματικός –γιʼ αυτό ψεύδεται ασυστόλως– και απαράμιλλα φθονερός.
Τα περί «μπόγια» του προηγούμενου άρθρου δεν πρόκειται να τα αναμηρυκάσω. Εκείνο που προέχει να λεχθεί σήμερα –γράφω Πέμπτη και δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα αποφασιστεί το βράδυ στο Eurogroup του Λουξεμβούργου– είναι ο αντιπερισπασμός του κατέχοντος το περιβόητο «αμαξίδιο». Αντιπερισπασμός που στρέφεται εναντίον του Τσακαλώτου. Υπουργού Οικονομικών με τεράστια εμπειρία, χαίροντος της εμπιστοσύνης πολλών ομολόγων του στην Ευρώπη, αλλά και του πρωθυπουργού. (Εύλογη απορία αγγλομαθών Ελλήνων: Άψογα τα αγγλικά του και με προφορά Οξφόρδης. Όσο για τα ελληνικά του, παιδιά του γυμνασίου τον σκίζουν.)
Άγριας μορφής συμφέροντα και τρισάθλιες σκοπιμότητες βασιλεύουν παντού. Η δημοκρατία πνέει τα λοίσθια. Και η αφεντιά μου πνέει μένεα για όσους την υποσκάπτουν. Όλοι –πολιτικοί παράγοντες και άσχετοι– υποκρίνονται. Μου θυμίζουν μέτριους ηθοποιούς της εποχής των νιάτων μου. (Δεν θα αναφέρω ονόματα, διότι υπήρξαν πολλοί οι μέτριοι ηθοποιοί. Πλάι σε κορυφαίους του επαγγέλματος, όπως ο Βασίλης Λογοθετίδης, ο Δημήτρης Χορν, ο Ορέστης Μακρής, ο Μίμης Φωτόπουλος, ο Χρήστος Τσαγανέας, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Έλλη Λαμπέτη και η Αλίκη Βουγιουκλάκη.) Προσθέτω ότι κάθε παράσταση του Κάρολου Κουν –στις πρόβες εικάζω πως θα υπήρχε διδασκαλία εκ μέρους του– την έβλεπα τρεις φορές και ότι σπανίως χάνω σήμερα τηλεοπτικές ταινίες προκειμένου να θαυμάσω κυρίως την Αθήνα του χθες και του προχθές.
Αναρωτιέμαι (αφού το αγνοώ) αν καταπιάστηκε κάποιος ταλαντούχος συγγραφέας με την εκπόνηση φαιδρεπίφαιδρου έργου για τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Έργου με το οποίο θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια και το παρδαλό κατσίκι.
Ο εν λόγω δυνάστης αλλά και η… σοβαρότατη Μέρκελ διατείνονται ότι περιμένουν το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών του Σεπτεμβρίου, ώστε να ανακοινώσουν τη στάση τους. Οι αποφάσεις τους, ωστόσο, είναι προειλημμένες και κατάπτυστες.
Είναι εκείνο το μόλις 2% που τους χαλάει την… ευδαιμονία! Δεν είναι τα τρισεκατομμύρια ευρώ της Ιταλίας, ούτε η χρεοκοπία της Deutsche Bank της Γερμανίας που έχουν καταρρακώσει τη δικής τους επινοήσεως Ευρώπη. Μια παμφάγα Ευρώπη του κερατά και μια ξεπουπουλιασμένη οικονομικά Ελλαδίτσα, η οποία θα περιμένει τον άρτον τον επιούσιον καμιά ογδονταριά –και βάλε– χρόνια για να ευημερήσει…
Μια Ελλαδίτσα χωρίς έλληνες κατοίκους, δίχως ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Με τρανή, όμως, αρχαία Ιστορία και Μυθολογία που τους άνοιξε τα μάτια και τους ξεβούλωσε τα αφτιά από την κουφαμάρα.
Μια Ελλαδίτσα που εν ριπή οφθαλμού μετατρέπεται σε Ελλαδάρα, εάν συνυπολογισθεί η εφεύρεση της φιλοσοφίας με σωρεία πάνσοφων προσωπικοτήτων τις οποίες αντέγραψαν με μικρές παραλλαγές οι μιμητές τους Γερμανοί, τους οποίους με τη σειρά τους αντέγραψαν άλλοι Ευρωπαίοι και κυρίως Αμερικανοί.
Όσο για τον πολιτισμό, εδώθεν και εκείθεν του Ατλαντικού, επικρατεί ωμή βαρβαρότητα. Ουδεμία προσπάθεια περιστολής της. Εύγε σας, λεβέντες της φακής! (Για τις δικές μας σύγχρονες ακρότητες μιλήσαμε στην αρχή.)