Και πάλι το ΚΚΕ…

Ο κ. Δημήτρης Παπατολίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, με ένα ολοσέλιδο κείμενο θέλησε να δώσει από εκεί «οφειλόμενη απάντηση» σε όσα ανέφερα για τη λαθεμένη «στρατηγική» του ΚΚΕ. Ο κ. Παπατολίδης επιχειρεί να δικαιολογήσει τον «μοναχικό δρόμο» που ακολουθεί το κόμμα του και αρνείται τη σκοπιμότητα των Λαϊκών Μετώπων και οποιονδήποτε οργανωτικό δεσμό που θα μπορούσε να δώσει ένα εύρος σε α­ντιμνημονιακό ξεσήκωμα.

Θα απαντήσω στα κυριότερα σημεία των «επιχειρημάτων» που επικαλείται: 1ον) Περιέργως, μπερδεύοντας ρόλους πολιτικών και δημοσιογράφων, χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα… «συνοδοιπόρο»… δικό μου (!) και «αγαπητό μου σύντροφο»! Πού το είδε γραμμένο ότι εγώ στήριξα ποτέ τη διαπραγμάτευση, μαζί με τη Λαϊκή Ενότητα του Παν. Λαφαζάνη; Το ότι πίστεψα στις προθέσεις και στα λεγόμενα του Τσίπρα όσο ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στο μικρό πρώτο διάστημα της πρωθυπουργίας του είναι σωστό. Εάν ο Αλέξης πρόδωσε όλους όσοι τον εμπιστεύθηκαν ΤΟΤΕ, δεν είναι δυνατόν να φέρω εγώ την ευθύνη. 2ον) Πού το είδε ο επιστολογράφος ότι δικαιολόγησα ποτέ τα λεγόμενα του ΣΕΒ; 3ον) Ποιος του είπε ότι «οραματίζομαι» τα όρια συνταξιοδότησης που αυξάνει η «καπιταλιστική Βρετανία»; Υπεραμύνομαι της τολμηρής απόφασης της Βρετανίας να φύγει από το ευρωπαϊκό «γκέτο». Εκείνος, όμως, δεν μας διευκρινίζει εάν θέλει να αποχωρήσει και η Ελλάδα από αυτό το «γκέτο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ούτε μας λέει ποια είναι η ΛΥΣΗ που προτείνει το ΚΚΕ για την παρούσα οικονομική κατοχή. Είναι υπέρ ή κατά της παραμονής μας στο ευρώ;

Από την ανάγνωση της «οφειλομένης» απαντήσεώς του βγάζει κανείς το συμπέρασμα ότι μόνο με την κατάρρευση του… παγκόσμιου καπιταλισμού θα προκύψει λύση! Ωραίος πράγματι οραματισμός, και τον ενστερνίζομαι, αλλά μέσα στους αιώνες αυτό δεν επετεύχθη. Θα γίνει τώρα; Και στο μεταξύ τι να κάνει ο ταλαίπωρος ελληνικός λαός; Να περιμένει αυτήν την κατάρρευση και την ανάσταση του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Και αφού δεν δέχεται ούτε το ευρώ ούτε τα εθνικά νομίσματα, πώς θα λειτουργήσει το κράτος; 4ον) Σε αντίθεση με την παμπάλαια τακτική των κομμουνιστικών κομμάτων για την αξία που έχουν τα Λαϊκά Μέτωπα, εκείνος δεν τα βρίσκει χρήσιμα. Φέρνει ως παράδειγμα την περίπτωση του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας το 1999, με κυβέρνηση Ζοσπέν στη Γαλλία, την οποία στήριξε το Γαλλικό ΚΚ, όπως και την περίπτωση Ντʼ Αλέμα. Σωστό είναι αυτό. Αλλά αναφέρεται σε μια εποχή που έχει επέλθει «μυστηριώδης» πλήρης «μετάλλαξη» τόσο των σοσιαλιστών όσο και των κομμουνιστών στην Ευρώπη. Τα αίτια της μετάλλαξης είναι θέμα μεγάλης ιστορικής έρευνας. Το ΑΚΕΛ επίσης, με τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση που οδήγησε σε Μνημόνια, εντάσσεται ασφαλώς στην αλλαγή πλεύσης του Κυπριακού Κομμουνισμού. Θέμα κι αυτό μεγάλης έρευνας.

Το παράδειγμα του Λαϊκού Μετώπου προπολεμικά στη Γαλλία είναι τελείως διαφορετικό. Το εάν η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου δεν μπόρεσε να στηρίξει την αγωνιζόμενη δημοκρατική Ισπανία κατά του Φράνκο σχετίζεται με τη λεπτή θέση στην οποία βρισκόταν τότε η Γαλλία. Μπορούμε να επικρίνουμε, να συζητήσουμε ή να δικαιολογήσουμε εκείνη τη στάση. Όμως, για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ τότε, η κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου πήρε τόσο πολλά και ριζοσπαστικά μέτρα υπέρ των εργαζομένων της Γαλλίας, που ακόμη και σήμερα μας φαίνονται άπιαστο όνειρο. 5ον) Ο κ. Παπατολίδης θεωρεί ότι η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αξία μόνον εάν συνδεθεί «με την αλλαγή τάξης στην εξουσία». Δηλαδή, με απλά λόγια, μια τέτοια έξοδος θα έχει αποτέλεσμα μόνον εάν γίνει κυβέρνηση το… ΚΚΕ! Αλίμονο εάν θέτουμε τέτοια προϋπόθεση! Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το ενδεχόμενο το απεύχεται πρώτο από όλους το… ίδιο το ΚΚΕ! Ο μοναχικός του δρόμος, άλλωστε, αυτό δείχνει.

Υποστηρίζοντας αυτόν τον «μοναχικό δρόμο», ο κ. Παπατολίδης φέρνει ως παράδειγμα τους Κομμουνάρους και τους Κουβανούς. Για τους πρώτους θα υπενθυμίσω αυτά που είχε γράψει η Έλλη Παππά (η σύντροφος του Μπελογιάννη): «Η Κομμούνα, ʽʽΣφίγγαʼʼ για την αστική τάξη του 19ου αιώνα, έγινε η Σφίγγα των Κομμουνιστών του τέλους του 20ού αιώνα. Από τη γέννηση ως τον θάνατό της, η εξουσία που σφετερίσθηκε το όνομα του σοσιαλισμού φέρθηκε στην κληρονομιά της Κομμούνας σαν κακός κληρονόμος. Την κατασπατάλησε και κατέληξε στη θλιβερή χρεοκοπία που παρακολουθεί με κατάπληξη ο κόσμος σήμερα…». Όσο για την Κούβα, εκεί πράγματι έγινε μια μεγάλη λαϊκή επανάσταση. Είναι σε θέση το ΚΚΕ να κάνει τέτοιο κατόρθωμα;

6ον) Ο κ. Παπατολίδης γράφει ότι το ΚΚΕ «είναι περήφανο που αποτελεί συνέχεια της αγωνιστικής, γεμάτης θυσίες πορείας της Εαμικής Αντίστασης» κ.λπ. Μα, ακριβώς η Εαμική Αντίσταση αποτελεί το πιο τρανό παράδειγμα της αξίας των Μετώπων και των συμμαχιών. Χωρίς τη σύμπραξη κομμάτων και προσωπικοτήτων δεν θα υπήρχε ΕΑΜ. Και το «επαναστατικό καθήκον», το οποίο επικαλείται ο επιστολογράφος μου, δεν μπορεί να είναι αφηρημένη έννοια. Ο ίδιος ενοχλείται με τη λαθολογία του ΚΚΕ. Αλλά τα λάθη αυτού του κόμματος συνεχίζονται με την παρούσα τακτική του «μοναχικού δρόμου». Κι επειδή το ΚΚΕ συνειδητοποιεί τα απανωτά λάθη του μόνο μετά την παρέλευση περίπου τριακονταετίας ή και μισού αιώνος, όταν θα συνέλθει από τις σημερινές αυταπάτες, εγώ βεβαίως δεν θα ζω, αλλά ο επιστολογράφος μου εύχομαι να είναι καλά και τότε θα με θυμηθεί.

Για την πολιτική των συνεργασιών, ας τον φέρω σε ένα πιο κοντινό παράδειγμα: Την Ενωμένη Αριστερά μετά τη Μεταπολίτευση. Η προσωπική φιλία που είχα με τον Χαρίλαο Φλωράκη μού επιτρέπει να γνωρίζω τη σημασία που έδινε σε εκείνο το σχήμα. Βεβαίως, το σχήμα εκείνο κράτησε ελάχιστα, και δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθεί για πολύ. Όσο όμως διήρκεσε, είχε δώσει φτερά σε έναν ολόκληρο κόσμο. Ήταν κάτι που το περιμέναμε πολλά χρόνια και άφησε αγαθή ανάμνηση. Ο τόσο «θερμόαιμος» επιστολογράφος θα πρέπει να γνωρίζει ότι κανένα Μέτωπο και κανένα πολιτικό σχήμα δεν διεκδικεί το προνόμιο της αιωνιότητας μέσα στην πορεία της Ιστορίας. Όλα εξυπηρετούν αναγκαιότητες σε μια ορισμένη χρονική στιγμή, με συγκεκριμένους στόχους, ανάλογα με τις υφιστάμενες συνθήκες. Εάν χαθεί όμως η «ορισμένη χρονική στιγμή», η Ιστορία αφήνει στο περιθώριο αυτούς που δεν μπόρεσαν να συγχρονίσουν το βήμα τους μαζί της, όπως συμβαίνει τώρα με το ΚΚΕ. Γιʼ αυτό και μένει σε εκλογικά ποσοστά κάτω ακόμα και από αυτά του «αμαρτωλού» ΠΑΣΟΚ. Ο κόσμος του ΚΚΕ αντιλαμβάνεται τη λαθεμένη στρατηγική του, γιʼ αυτό και δεν του δίνει μεγαλύτερη εκλογική επιρροή.

Για να τελειώνουμε: Πληροφορούμαι ότι ο κ. Παπατολίδης είναι νέος σε ηλικία. Η αφοσίωσή του στο κόμμα που πιστεύει τον τιμά. Αλλά τον συμβουλεύω, ως μεγαλύτερος, να μη δογματίζει και να μην παίρνει το ύφος του «κήνσορα». Δεν τα ξέρει καλά τα πράγματα. Του αναγνωρίζω, όμως, ένα ελαφρυντικό: Στη μακρά πορεία του το ΚΚΕ είχε συνηθίσει να του δίνει το Κρεμλίνο έτοιμη την κομματική γραμμή που θα έπρεπε να ακολουθεί. Επόμενο είναι τώρα η πολιτική σκέψη των κομμουνιστών να έχει ατροφήσει με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Τα παλιά χρόνια, για την εκπαίδευση επαναστατικών στελεχών είχαν ιδρυθεί στη Μόσχα δύο Σχολές: Στη μία σπούδαζαν οι κομμουνιστές από τις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες. Στην άλλη φοιτούσαν στελέχη από μη αναπτυγμένα κράτη. Αυτήν τη δεύτερη Σχολή (στην οποία είχε φοιτήσει και ο Ζαχαριάδης) την ονόμαζαν «Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο Εργαζομένων της Ανατολής». Έμεινε γνωστή με τα αρχικά ΚΟΥΤΒ. Τους αποφοίτους τους έλεγαν Κούτβηδες. Και ο κατάλογος των μαθητών υποβαλλόταν προς έγκριση στη Γʼ Διεθνή. Κρίμα να μην υπάρχει σήμερα αυτή η Σχολή! Θα είχε πολλά να διδαχθεί ο κ. Παπατολίδης…