Η αλλοπρόσαλλη πολιτική Αναστασιάδη θέτει σε μέγα κίνδυνο την ελληνική πλευρά στην Κύπρο

Η εξέλιξη αυτή έχει συντελεσθεί σε συνάρτηση και με άλλους παράγοντες, όπως η προβολή από την Άγκυρα απροκάλυπτων ηγεμονικών φιλοδοξιών στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή και η στροφή της Άγκυρας προς τον ακραίο Ισλαμισμό. Η τελευταία εκφράσθηκε μεταξύ άλλων και με την υποστήριξη που παρέχει η Άγκυρα προς τις Ισλαμιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις στη Συρία και στο Ιράκ. Εκφράσθηκε επίσης με ενεργό υποστήριξη των Αδελφών Μουσουλμάνων, γεγονός που έφερε σε ρήξη τον Τούρκο Πρόεδρο με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Αλ Σίσι, αλλά στη συνέχεια, με αφορμή το Κατάρ, που υποστηρίζει επίσης τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, και με τη Σαουδική Αραβία.

Βλέπουμε σήμερα το παράδοξο η Τουρκία να είναι αντιμέτωπη με παλαιούς συνεταίρους της στον πόλεμο της Συρίας, όπως η Σαουδική Αραβία, και να προσπαθεί να παίξει περιφερειακό ρόλο στο Κατάρ, την ίδια στιγμή που αντιμετωπίζει η ίδια στα σύνορά της τον εφιάλτη που προσπαθούσε πάντα να εξορκίσει, τη δημιουργία δηλαδή Κουρδικού κράτους.

Μέσα στο νέο σκηνικό που δημιουργήθηκε, η Ελληνική πλευρά και η Ελλάδα μπόρεσαν να αναπτύξουν νέες στρατηγικές περιφερειακές συμμαχίες, που ενισχύουν τη θέση και τον ρόλο τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Απτό παράδειγμα των νέων αυτών δυνατοτήτων και ευκαιριών είναι ειδικότερα οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αλλά επίσης με την Ιορδανία και τον Λίβανο. Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Κυπρίου Προέδρου στον Λίβανο, συμφωνήθηκε η πραγματοποίηση Τριμερούς Διασκέψεως Κορυφής Ελλάδος, Κύπρου, Λιβάνου, μετά τις Διασκέψεις Κορυφής Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ και Ελλάδος, Κύπρου, Αιγύπτου.

Το πλέγμα αυτό των στρατηγικών συμμαχιών στην περιοχή αναδεικνύει, κατά πρώτο λόγο, την Κύπρο σε διεθνές ενεργειακό κέντρο, ανοίγει τον δρόμο, κατά δεύτερο λόγο, για την προώθηση του στρατηγικού αγωγού φυσικού αερίου East Med προς την Ευρώπη, που ευνοεί άμεσα την Ελλάδα και δημιουργεί, κατά τρίτο λόγο, ευνοϊκές συνθήκες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου, παρά τις Τουρκικές αυθαίρετες διεκδικήσεις και απειλές.

Η Τριμερής Σύνοδος Κορυφής Ελλάδος, Κύπρου, Ισραήλ στη Θεσσαλονίκη, οι στρατιωτικές ασκήσεις Κύπρου – Ισραήλ στα βουνά του Τροόδους, που έρχονται ως συνέχεια παρόμοιων ασκήσεων στο FIR και στην ΑΟΖ της Κύπρου, οι πρόσφατες κοινές ασκήσεις Ελλάδος – Αιγύπτου και η ολομέτωπη επίθεση του Αιγυπτίου Προέδρου Αλ Σίσι κατά της Άγκυρας, μετά την πρόσφατη κρίση του Κατάρ, είναι ενδείξεις μιας νέας στρατηγικής καταστάσεως στην περιοχή, την οποία η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν κάθε συμφέρον να διαφυλάξουν και να συμβάλουν στη περαιτέρω ανάπτυξή της.

Μπορεί όμως η κατάσταση αυτή να διαφυλαχθεί και να ενισχυθεί με την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την υποκατάστασή της από μια διζωνική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, που θα σήμαινε στην πράξη την υποταγή της Ελληνικής πλειοψηφίας στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα; Είναι προφανές ότι μέσα από μια τέτοια «λύση» του Κυπριακού ολόκληρη η Κύπρος θα περιερχόταν υπό τον στρατηγικό έλεγχο της Άγκυρας. Η τελευταία θα προέβαλλε τότε εκ του ασφαλούς και τις αξιώσεις της για την Κυπριακή ΑΟΖ και το Κυπριακό φυσικό αέριο, μέσω του «ισοτίμου» Τουρκοκυπριακού κρατιδίου, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του οποίου τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει.

Είναι επομένως συμβατή με την επιδίωξη περιφερειακών στρατηγικών συμμαχιών στην περιοχή και με την αξιοποίηση του νέου στρατηγικού κεφαλαίου, του φυσικού αερίου, που απέκτησε η Κύπρος, η πολιτική για μια δήθεν «λύση» του Κυπριακού, που θα κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα άνοιγε τον δρόμο για τη μετατροπή ολόκληρης της Κύπρου σε Τουρκικό προτεκτοράτο;

Το ερώτημα αυτό είναι ακόμη πιο αμείλικτο ενώπιον μιας απίστευτα αλλοπρόσαλλης, ανεδαφικής και ενδοτικής πολιτικής που ακολουθεί ο σημερινός Πρόεδρος της Κύπρου, παλαιός θιασώτης του σχεδίου Ανάν, υποστηριζόμενος, δυστυχώς, από τις ηγεσίες των δύο κομμάτων ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ. Τι άλλαξε από τον Ιανουάριο του 2017, από την πρώτη δηλαδή Πενταμερή Διάσκεψη στη Γενεύη, ώστε ο Κύπριος Πρόεδρος να επείγεται τώρα για τη σύγκληση μιας παρόμοιας Διασκέψεως; Μήπως επιβεβαιώθηκε η ορθότητά της; Μήπως άλλαξε στο παραμικρό η Τουρκική πολιτική; Μήπως δεν διεκδικεί η Άγκυρα, όπως πάντα, εγγυήσεις και παραμονή Τουρκικού στρατού στην Κύπρο και μετά τη «λύση»;

Ο Κύπριος Πρόεδρος επανέφερε ο ίδιος στην ημερήσια διάταξη του Κυπριακού την ιδέα μιας δεύτερης Γενεύης, συνδέοντάς την με απαράβατους, υποτίθεται, όρους και προϋποθέσεις. Στη συνέχεια, όμως, στο δείπνο με τον Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ, στις 4 Ιουνίου, εγκατέλειψε τις προϋποθέσεις και αποδέχθηκε πολύ χειρότερους όρους για μια δεύτερη Πενταμερή Διάσκεψη στη Γενεύη. Ένας από αυτούς τους όρους είναι η αποδοχή της άμεσης συνδέσεως των διαπραγματεύσεων για την ασφάλεια και τις εγγυήσεις με τα θέματα της εσωτερικής πτυχής, με τη μορφή δύο παραλλήλων τραπεζιών. Ένας άλλος είναι η ανάθεση στον ειδικό αντιπρόσωπο του Γ. Γραμματέα του ΟΗΕ Έσπεν Μπαρθ Άιντα της προετοιμασίας κοινού εγγράφου εργασίας για την ασφάλεια και τις εγγυήσεις. Το κοινό έγγραφο είναι στην πραγματικότητα παράθυρο για την έμμεση άσκηση επιδιαιτησίας.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ πραγματοποιεί απρόσμενη επίσκεψη στην Ελλάδα στις 19 Ιουνίου, μέσα σʼ ένα σκηνικό εντάσεων στο Αιγαίο, παράνομων Τουρκικών Navtexs και απειλών για γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ και για ενδεχόμενη παρεμπόδιση προγραμματισμένων γεωτρήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ από μεγάλες ξένες εταιρείες. Προφανώς, η επίσκεψη συνδέεται με το Κυπριακό αλλά επίσης με το ενδεχόμενο οριοθετήσεως της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Αιγύπτου και με τις γνωστές Τουρκικές διεκδικήσεις και αμφισβητήσεις στο Αιγαίο.

Η Άγκυρα πιστεύει ότι η δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα την καθιστά ευεπίφορη σε απειλές και εκβιασμούς. Θα ήταν μεγάλο λάθος από Ελληνικής πλευράς να δοθεί η εντύπωση ότι εκφοβίζεται ή εκβιάζεται. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Κύπρο, η ακολουθούμενη πολιτική είναι αυτοκαταστροφική και απαράδεκτη. Η Ελληνική πλευρά δεν έχει κανέναν λόγο να επισπεύδει για μια δήθεν «λύση» Τουρκικών προδιαγραφών. Το ζωτικό της συμφέρον είναι να αντιτάξει στην Τουρκική αδιαλλαξία τη διαφύλαξη και ενίσχυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, του διεθνούς ρόλου της και των στρατηγικών της ερεισμάτων και συμμαχιών.