Δεν αντέχεται η άτιμη η ήττα…
Όσα έγιναν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (μεταξύ μας, γιατί δεν το έχουν μετονομάσει οι αρχές των σπορ;), παραπέμπουν σχεδόν στις αλητείες του ποδοσφαίρου, αλλά, ευτυχώς, με βάση τον νομοθέτη, οι διαιτητές έχουν δικαίωμα να αδειάσουν εντελώς τις κερκίδες πριν σημειωθούν αγριότητες σε βάρος αυτών ή των αντιπάλων παικτών. Προς τιμή τους, οι διοικούντες τον μπασκετικό Ολυμπιακό αδελφοί Αγγελόπουλοι (άτομα που σίγουρα δεν προκαλούν στον χώρο, αντίθετα από κάποιες άλλες ψυχές…) έβγαλαν ανακοίνωση με την οποία καταδίκασαν τα γεγονότα και εκεί έληξε το θέμα. Ο Παναθηναϊκός, έχοντας ήδη κερδίσει το κύπελλο σε επίσης επεισοδιακό τελικό με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη, ήταν ανώτερος, με περισσότερες δυνάμεις και έκανε περίπατο σε βάρος του μείζονος «λιμένος», αλλά τι να το κάνεις; Με τις δηλώσεις του «πράσινου» αφεντικού, γεμάτες υπόγειο μίσος και άπλετη αλαζονεία, το μέλλον του αθλήματος για τις δύο δημοφιλείς ομάδες παραμένει ανοιχτό σε κάθε είδους ρεβάνς…
Θα σταθώ λίγο στη λογική των αποδόσεων που είχαν δώσει στους παίκτες οι εταιρείες στοιχημάτων. Ενώ ο γηπεδούχος Ολυμπιακός πρόσφερε… δεκάρες, αντίθετα, ο Παναθηναϊκός για νίκη πλήρωνε μια μικρή περιουσία. Παρατηρώντας τα πινακίδια αλλά και τον τζίρο του πονταρίσματος στον συγκεκριμένο αγώνα, θυμήθηκα τον ηγέτη της ελληνικής καλαθόσφαιρας Γιώργο Βασιλακόπουλο. Έναν χαρτέμπορο από τον Πειραιά, που έτυχε να παίξει μπάσκετ ως νέος και ακολούθως «νυμφεύθηκε» την ομοσπονδία. Φυσικά, έκανε πολλά σφάλματα κατά το πέρασμα πλήθους δεκαετιών στο τιμόνι του μπάσκετ (ακόμη και όταν χρημάτισε ΓΓΑ με πολιτικό προϊστάμενο τον Γιώργο Λιάνη, ο «σωλήνας» ουσιαστικά διοικούσε το μπάσκετ έχοντας διορίσει στην προεδρία άτομο της εμπιστοσύνης του…). Όμως, όταν τέθηκε το ζήτημα ένταξης των αγώνων του πρωταθλήματος στο κουπόνι του στοιχήματος (από τον ΟΠΑΠ), όχι μόνο διαφώνησε με την Πολιτεία, αλλά έδωσε μάχη προκειμένου να αφήσουν τα αθλήματα της σάλας μακριά από τον τζόγο. Δεν τα κατάφερε. Οπότε, ιδού -λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό-, να τοι οι πονηροί (και μάντες της «ερυθράς» κόπωσης…), που κέρδισαν φράγκα με ουρά.
Κατά τα άλλα, η κοινωνία των ελληνικών σπορ συνεχίζει να τραβάει την ανηφόρα, με πλήθος εκκρεμοτήτων που αναζητούν δίκαιες λύσεις. Για παράδειγμα η περίπτωση του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, μιας ΠΑΕ που πολλοί συμπαθούν και περισσότεροι (στην Θεσσαλονίκη) έχουν εγκαταλείψει, έχει μπλέξει με τους μακαντάσηδες του χώρου, που στην ουσία διοικούν τα πάντα στο ποδόσφαιρο. Κατάφερε να πάρει τους βαθμούς και να παραμείνει στην πρώτη κατηγορία, αλλά, με τον κανονισμό να εφαρμόζεται κατά το δοκούν, οι δικαστές φοβάμαι πως νιώθουν πιο πολύ «φακίρηδες» παρά λειτουργοί της επιστήμης τους.