Ο μπόγιας

Προτού σοβαρέψουν τα πράγματα, να αρχίσει τουτέστιν το παιχνίδι, παίζαμε εν είδει προπόνησης τον «μουντζούρη». Η καθεμιά κι ο καθένας προσπαθούσαν να μην τραβήξουν τον μπαλαντέρ, χαρτί που δεν έχει το ταίρι του. (Έναν μπαλαντέρ κρατούσαμε στην τράπουλα, τους άλλους τους βγάζαμε έξω.) Όποια ή όποιος τράβαγε μπαλαντέρ καιγότανε και σταματούσε να παίζει. Έτσι, σιγά σιγά έπαυαν να παίζουν όλοι, εκτός από τον τελευταίο, τον νικητή, που μπορούσε να είναι θηλυκού ή αρσενικού γένους. (Παλιά θεωρούσαμε «μουντζούρη» τον Ρήγα μπαστούνι.)

Στην τούρλα του Σαββάτου –60 ακριβώς χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης– στρογγυλοκάθεται ακόμα στο αμαξίδιό του, παριστάνοντας τον θεόκουφο, ο σαδιστικά λαλίστατος Σόιμπλε που έχει ζαλίσει με τις απαιτήσεις του τους όρχεις μας. Τον έχω βαφτίσει «μπόγια». Δεν του αρκούν τα κατοικίδια ζώα που περιθάλπουν οι ζωόφιλοι. Ξεκοιλιάζει ή αποκεφαλίζει κυρίως σκυλιά με μεγάλη απόλαυση. Και μεταφορικά ανασκολοπίζει ζωντανούς ανθρώπους που τους λυμαίνεται οικονομικά ο ίδιος και οι όμοιοί του κατʼ απομίμηση.

Μερικοί ισχυρίζονται πως είναι ευφυής. Βαθιά νυχτωμένα είναι τέτοιου τύπου άτομα. Νιονιό δεν έχουν. Κουκούτσι μυαλού δεν διαθέτουν. Ουτιδανός και νάρκισσος είναι ο… μέγας Σόιμπλε. Εκτός και τον αβαντάρουν αθέμιτων συμφερόντων ένεκεν, γνωρίζοντας το ποιόν του.

Όπως συμβαίνει στις πλείστες των περιπτώσεων, τα χρονογραφήματα του Θανάση Καρτερού –αναβαθμισμένα ως προς τον χώρο που καταλαμβάνουν και με μεγαλύτερα τις τελευταίες ημέρες γράμματα– είναι εξαίρετα. (Ντροπή σου, «Αυγή», που δεν το έκανες τόσον καιρό. Διότι σπιρουνίζουν τις σκέψεις, οξύνουν τον νου και εξάπτουν τη φαντασία του κοινού.)

Λουκούμι μού ήρθε το κείμενο της Τετάρτης. Είναι το προτασσόμενο ρεζουμέ, το συμπέρασμα, που αραδιάζει στη συνέχεια επεξηγηματικά επιχειρήματα του φίλτατου κ. Καρτερού, ξαφνιάζοντας λίαν ευχάριστα και –το σπουδαιότερο– ΔΙΝΕΙ ΓΡΑΜΜΗ. Το παραθέτω αμέσως:

«Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να προειδοποιήσει ότι φτάσαμε στο αμήν; Ότι δεν θα κάνουμε πίσω από το στοιχειώδες; Και άρα δεν απειλείται μόνο η υπερχρεωμένη παράγκα μας, αλλά και το ευρωπαϊκό τους ανάκτορο».

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Ή μάλλον ακριβέστερα: Όσες και όσοι το διάβασαν, είτε στο αυθεντικό κείμενο της «Αυγής» είτε σʼ ετούτη τη στήλη, ας ετοιμάζονται για εθελούσια έξοδο από το φλέγον καμίνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για επιστροφή στο δικό μας νόμισμα. Ο με ελάχιστη αναστολή άμεσος θάνατος είναι πολύ χειρότερος από τον επίπονο μόχθο για την ανεξαρτησία μας με όπλο τη δραχμή. (Ο «μπόγιας» θα αναγκαστεί να κρύψει τα σύνεργά του.)

Τα κόμματα της αξιωματικής και μη αντιπολίτευσης ζουν στον κόσμο τους. Έναν κόσμο εξωπραγματικό φλυαρώντας ακατάσχετα. Αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας τυρβάζει περί άλλα. Εξακολουθεί να είναι σφυρηλατημένος με το θανατηφόρο ευρώ, αντί να κάνει ένα αιφνίδιο άνοιγμα στους πρώην συντρόφους του, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους άλλους.

Οι άκρατοι εγωισμοί και τα λυσσαλέα πείσματα είναι πασίγνωστα στην Ελλάδα. Όχι μόνο στην πολιτική. Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» τραυματίζει συχνά το ακουστικό μας τύμπανο, ενώ οι κα­βγάδες για ψύλλου πήδημα οργιάζουν σε δρόμους και σε σπίτια.

Δεν γνωρίζω τι πιστεύει για τον Αλέξη Τσίπρα ο Θανάσης Καρτερός, ούτε τολμώ να το εικάσω. Η αφεντιά μου, όμως, είναι αδύνατον να λησμονήσει δύο συμβάντα: Πρώτον, το πώς μετετράπη το 62% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα σε ένα ψωραλέο «ναι» και, δεύτερον, τη ρήση του σε συνέντευξη στην ΕΡΤ με δύο, παρακαλώ, που τον ανέκριναν: «Εγώ δεν είμαι πρωθυπουργός παντός καιρού». Διατύπωση διαψευσθείσα ολοσχερώς.

Δεν μιλάω για ικανότητες. Διότι διαθέτει αρκετές, με κορωνίδα τη ρητορεία, να ʼναι καλά, που λέει ο λόγος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, τα κείμενα του οποίου μελέτησε σε βάθος. Αγνοώ εάν διάβασε και βιβλία του Ανδρέα. Και πόσα, σε περίπτωση καταφατικής απάντησης εκ μέρους του. Υποθέτω πως θα ξεφύλλισε δύο-τρία.

Αναμοχλεύω τη μνήμη μου. Τη μυθολογία του Γιάννη Κακριδή, τις τραγωδίες των τριών που βυθομετρούσαν την ανθρώπινη ψυχή και τα πάθη της, με προτίμηση στον Σοφοκλή. Τζίφος. Ό,τι και να κατεβάσει η γκλάβα μου είναι άχρηστο. Ξαναγυρίζω στην ξενοκρατία και τα εγκλήματά της. Ο Σόιμπλε –με ή χωρίς το προσωνύμιο «μπόγιας», με το οποίο τον φιλοδώρησα– παραμένει ένα λαθραίο, μικρό δαχτυλιδάκι στην τεράστια και ατέλειωτη αλυσίδα των κτηνανθρώπων που μας διαφεντεύουν.

Αν υπάρξει λύση, θα είναι μία: Η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των λογής παραφυάδων της. Η απομάκρυνση της Μεγάλης Βρετανίας δεν αποτελεί… δαιμονική σύμπτωση. Είναι ένα ώριμο θετικό βήμα με ευδιάκριτες προοπτικές γενικότερης αναταραχής. Θα την τολμήσουν, άραγε, οι ανεράστως κρυψίνοες βρετανοί ηγέτες;

Θα τελειώσω επαναλαμβάνοντας τις φράσεις του Θανάση Καρτερού που με γέμισαν ακλόνητη αισιοδοξία: «Μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να προειδοποιήσει ότι φτάσαμε στο αμήν; Ότι δεν θα κάνουμε πίσω από το στοιχειώδες; Και άρα δεν απειλείται μόνο η υπερχρεωμένη παράγκα μας, αλλά και το ευρωπαϊκό τους ανάκτορο».