Η Νέα Δημοκρατία

Μεγαλύτερο κακό σε αυτόν τον χώρο καμία άλλη παράταξη, καμία Ακροδεξιά, δεν θα μπορούσε να επιφέρει. Την Αριστερά εξετέλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως τον Δεκέμβρη του 1944 η ΟΠΛΑ (η πολιτοφυλακή) με τις εκτελέσεις αθώων στο Περιστέρι, στα Κρώρα, στον Φενεό και αλλού έπληξε θανάσιμα το ίδιο το ΚΚΕ που υπηρετούσε, έτσι και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστρεψε αυτόν τον πολιτικό χώρο με τις εκτελέσεις των πολιτών και φονικό όπλο τις «μεταρρυθμίσεις», τα «αναγκαία μέτρα» και τις «αξιολογήσεις».

Τι συμβαίνει, όμως, στον χώρο της Δεξιάς; Μπορεί αυτή η παράταξη να αποτελέσει λύση στο μέγιστο πολιτικό μας πρόβλημα; Έχουν καμιά αξία οι σφυγμομετρήσεις που δίνουν σταθερό προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία; Η Ελλάδα έχει προσβληθεί από μνημονιακή γάγγραινα. Το κακό καλπάζει ακάθεκτο και μεταβάλλεται σε θανατηφόρο. Τα κόμματα δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Η μνημονιακή ασθένεια του πολιτικού κόσμου είναι ανίατη. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τους πολιτικούς. Έχουν ξεπέσει ανεπανόρθωτα στη συνείδηση των ψηφοφόρων. Τέτοια σήψη και παρακμή ουδέποτε είχε παρουσιαστεί στη μακραίωνα κοινοβουλευτική ζωή του τόπου. Τα κόμματα στραγγαλίζουν την Ελλάδα προκειμένου να φανούν αρεστά στις Βρυξέλλες, επιδιώκοντας καθένα για λογαριασμό του την εξουσία, έναντι οιουδήποτε τιμήματος.

Στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας έχει αναπτυχθεί μια απατηλή, υπερπληθωρική αισιοδοξία, που πηγάζει από τις σφυγμομετρήσεις. Το σύμπτωμα είναι νοσηρό. Οι παρατάξεις καταρρέουν όταν όσοι αποτελούν τα στηρίγματά τους χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα και παραδίδονται σε φαντασιώσεις. Η ανυπόστατος αισιοδοξία της ΝΔ βασίζεται αποκλειστικά στους αριθμούς. Δεν εκφράζει, όμως, το κοινό αίσθημα των ψηφοφόρων της Δεξιάς. Οι δεξιοί πολίτες δεν υποφέρουν λιγότερο από τους αριστερούς ή τους κεντρώους. Θύματα της μνημονιακής σφαγής είναι άπαντες. Δεν είναι σοβαρό ούτε επιτρεπτό να αμφισβητείται η ύπαρξη κρίσεως στις σχέσεις της ηγεσίας της ΝΔ με τον κόσμο της. Οι δεξιοί πολίτες στρέφονται στη Νέα Δημοκρατία από απόγνωση, με την ελπίδα κάτι να αλλάξει. Δεν βλέπουν, όμως, ότι η παράταξή τους αποτελεί την άλλη όψη του αυτού μνημονιακού νομίσματος.

Ο Μητσοτάκης είναι ο «ευρωπαϊστής» που έσπευσε να διαβεβαιώσει τους ξένους δυνάστες ότι δεν προτίθεται να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ. Το απέδειξε κατηγορώντας συνεχώς τον Τσίπρα ότι καθυστερούσε τις «αξιολογήσεις». Στην ουσία ήθελε να δείξει στο Βερολίνο ότι κι εκείνος επείγεται να εφαρμόσει όλα τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα που απαιτούν οι Βρυξέλλες. Στα κείμενα των δηλώσεών του δεν υπάρχει καμία αναφορά αμφισβήτησης των εντολών και των απαιτήσεων των ευρωπαίων οικονομικών δολοφόνων. Αντιθέτως, ο Κυριάκος θέλει να παρουσιάζεται ως σημαιοφόρος του «ευρώ». Αδιαφορεί πλήρως που η φτωχοποίηση των πολιτών έχει ξεπεράσει ήδη το «κόκκινο». Εάν επομένως ανέλθει στην εξουσία, οι εκλογείς θα δοκιμάσουν την ίδια πικρή απογοήτευση που ένιωσαν με τον Τσίπρα και η τραγωδία θα διαιωνισθεί.

Μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και φρεναπάτης θα οδηγηθούν οι δεξιοί ψηφοφόροι στις κάλπες –που δεν θα αργήσουν να στηθούν–, νομίζοντας ότι θα επέλθει «αλλαγή». Το ελάττωμα αυτού του ιδεολογικού χώρου συνοψίζεται σε δύο σημεία: α) Οι οπαδοί έχουν μάθει να σύρονται ως αγέλη πίσω από το «μεγάλο καράβι», χωρίς να εξετάζουν ποια είναι η πορεία του. Και β) εδώ και χρόνια, η Δεξιά για πολλούς λόγους βρίσκεται σε μια ιδεολογική σύγχυση. Η φυσιογνωμία της είναι θολή. Ο Κυριάκος θα δυσκολευτεί πολύ να διαλύσει την ομίχλη γύρω από αυτήν την παράταξη. Αρκείται περισσότερο (χωρίς να το θέλει) στην προσωπολατρία και στο επίθετό του. Αλλά οι πολίτες έχουν δεινοπαθήσει με τις οικογενειοκρατίες. Εκείνο που αναζητούν είναι τον άνθρωπο που θα τους οδηγήσει έξω από την ευρωπαϊκή παγίδα. Κι αυτός δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Εάν υπήρχε αυτήν τη στιγμή σοβαρός, ισχυρός δεξιός αντιμνημονιακός φορέας θα έβγαινε υπερήφανος νικητής από τις κάλπες, με μακρά προοπτική. Θα συγκέντρωνε συντριπτική πλειοψηφία, διότι όλοι οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι –ασχέτως ιδεολογικής όχθης– θα συστρατεύονταν με αυτόν τον φορέα. Η Νέα Δημοκρατία διαπράττει ολέθριο λάθος να βασίζεται στις δημοσκοπήσεις που προέρχονται από την απελπισία των ψηφοφόρων και να αδιαφορεί για το «αύριο». Δεν συλλαμβάνει το βαθύτερο μήνυμα του κόσμου. Την επομένη της κάλπης, θα καταποντισθεί μέσα στη γενική καταισχύνη, όταν οι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική της είναι περίπου η ίδια με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, που μας βύθισε σε συμφορές. Ο Κυριάκος δεν είναι ηγέτης που να μπορεί (και να θέλει) να πραγματοποιήσει επαναστατική στροφή από την ευρώδουλη πορεία. Αλλαγή πορείας χρειάζεται το σκάφος της Νέας Δημοκρατίας.

Βεβαίως, υπάρχει το μικρότερο αντιμνημονιακό κόμμα της Δεξιάς, ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός του Γ. Καρατζαφέρη. Ο κ. Τάκης Μπαλτάκος, μάλιστα, ορθώς επισημαίνει την ανάγκη για ιδεολογική καθαρότητα μιας αντιμνημονιακής Δεξιάς. Παρά όμως τις έντιμες προσπάθειές τους, δεν μπορούν να φέρουν ανατροπή. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι μικρά –και μάλιστα ποιοτικά– κόμματα της Δεξιάς, σε διάφορες φάσεις της κοινοβουλευτικής μας ζωής, δεν κατόρθωσαν ποτέ να κλονίσουν το «επίσημο» δεξιό κόμμα. Το Λαϊκό Κόμμα του Κων. Τσαλδάρη κατεβυθίσθη από την ώρα που εμφανίσθηκε ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλ. Παπάγου. Το 1955-1956 ο κύριος όγκος του Συναγερμού μεταπήδησε στην νεοϊδρυθείσα ΕΡΕ του Κων. Καραμανλή. Στις εκλογές του 1958 η προσπάθεια αναβίωσης των παλαιών Λαϊκών με την Ένωση Λαϊκού Κόμματος (Κων. Τσαλδάρης, Παν. Κανελλόπουλος, Παν. Παπαληγούρας) απέτυχε υπό το βάρος της ΕΡΕ. Το 1974 ο άλλοτε πανίσχυρος δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, τελείως επιπόλαια, θέλησε να κατέλθει στην πολιτική και να αντιπολιτευθεί τον Καραμανλή από τα «δεξιά». Η φιλοδοξία του είχε τραγική κατάληξη. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, από τότε που έφυγε από τον Συναγερμό του Παπάγου, εκινείτο στον εκλογικό στίβο, με μικρά ποσοστά. Και το 1981 το Κόμμα των Προοδευτικών έβγαλε μόνον έναν ευρωβουλευτή. Σχετικά μεγαλύτερη επιτυχία είχε η Εθνική Παράταξις του Σπύρου Θεοτόκη, που στις εκλογές του 1977 ανέδειξε πέντε βουλευτές. Ποια τύχη, όμως, μπορεί να αναμένει πλέον τη Δεξιά με μια Νέα Δημοκρατία που, τυφλωμένη από τον πόθο της εξουσίας, μπορεί μεν να γίνει κυβέρνηση, αλλά με μαθηματική ακρίβεια θα γκρεμιστεί τα τάρταρα σε σύντομο χρόνο, δέσμια των γερμανοευρωπαϊκών συμφερόντων;

Η λύση μπορεί να δοθεί με μια οργανωμένη αντιμνημονιακή κίνηση βουλευτών ΜΕΣΑ από τη Νέα Δημοκρατία. Μιλάμε για μια ομάδα που, ενισχυμένη και με παράγοντες εκτός κόμματος, θα πιέζει σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση, θα διαφοροποιείται από τους ευρωλάγνους και θα διαμορφώσει καινούργιους συσχετισμούς, με νέους ορίζοντες, προς το συμφέρον του έθνους και όχι των Βρυξελλών. Η Ελλάδα έχει επείγουσα ανάγκη να ανορθωθεί και να απαλλαγεί από τα δεινά που επέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η οικονομική ανάκαμψη δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιηθεί μέσα στο ευρωπαϊκό γκέτο. Ποιος θα τα καταφέρει;

Δεν μας συγκινούν ούτε τα πρόσωπα ούτε τα κόμματα. Μας ενδιαφέρει ο τόπος. Χειροκροτούμε όποιον τον βοηθεί. Εάν παρουσιαστεί τέτοιος ηγέτης, θα του συμπαρασταθούμε ανεπιφύλακτα. Πολλοί μας πρόδωσαν. Άλλες λαθεμένες επιλογές δεν συγχωρούνται. Η Δεξιά, με τη νοοτροπία που τώρα τη διακατέχει, θα χάσει μια μοναδική ευκαιρία να διαδραματίσει καίριο ιστορικό ρόλο. Με την υποτιθέμενη «Αριστερά» απέναντί της εξευτελισμένη και χρεοκοπημένη, έχει τον δρόμο ελεύθερο. Εάν ακολουθήσει αντιμνημονιακή πορεία, εάν αντιταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εφαρμόσει Σχέδιο Β΄ εκτός ευρώ, με νέο εθνικό νόμισμα, θα καταστεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη για πολλά χρόνια. Εάν όμως ακολουθήσει ευρώδουλη πορεία, με όραμα απλώς να γίνει κυβέρνηση υπό την κηδεμονία του Βερολίνου, τότε οδεύει, αργά αλλά σταθερά, προς την αυτοκτονία. Για να μην αποτελεί και η Νέα Δημοκρατία συστατικό στοιχείο της κρίσεως, πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει στην κορυφή της ηγέτη και όχι υπάλληλο των Βρυξελλών.

Ας σκεφθούν οι δεξιοί αυτό που είχε πει κάποτε ο μέντοράς τους, ο γέρος Κων. Καραμανλής: «Οι Έλληνες, που ανεκάλυψαν τη Δημοκρατία, είναι ανίκανοι να τη λειτουργήσουν…». Η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν η τύχη της Ελλάδος καθοδηγείται από τη συμμορία της γερμανοευρωπαϊκής μαφίας. Δεν επιτρέπονται πλάνες και αυταπάτες. Όσοι επιθυμούν να γνωρίζουν την ουσία των πραγμάτων οφείλουν να κατανοήσουν αυτήν τη θεμελιώδη αλήθεια. Ο παλιός κινέζος ποιητής Λιν-Πο-Τσιάνγκ είχε πει: «Όταν αλλάζεις άλογο αντί να αλλάξεις δρόμο, αλλάζεις τέσσερα πόδια, μα δεν αλλάζεις μυαλά…».