Η άλλη άποψη…
Να μην το ξεχνάμε… Αξίζει πολλά το οικόπεδό μας…
«Εμείς οι Έλληνες χρωστάμε πολλά σε ένα… χαρτάκι. Ο λόγος για τη συμφωνία της Μόσχας τον Οκτώβριο του 1944 μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν. Στο ʽʽχαρτάκιʼʼ αποτυπώθηκε η απόφασή τους να διατηρηθεί η Ελλάδα κατά 90% στη σφαίρα επιρροής της Δύσης και κατά 10% στη σοβιετική σφαίρα. Η συμφωνία αυτή κράτησε την Ελλάδα στον δυτικό κόσμο και της εξασφάλισε μια πολύ διαφορετική πορεία από όλους τους βόρειους γείτονές της. Η Αριστερά πλήρωσε το κόστος με τις εξορίες και τους αποκλεισμούς. Η χώρα, όμως, παρέμεινε στη Δύση και γνώρισε μια μεγάλη περίοδο ευμάρειας και δημοκρατίας, με εξαίρεση την επταετή δικτατορία.
Πού θυμήθηκα τώρα τη συμφωνία της Μόσχας, θα αναρωτηθείτε. Επειδή εκτυλίσσεται, πλέον, ένα νέο Μεγάλο Παιχνίδι γύρω μας και ακούω διαφόρους να ισχυρίζονται πως “η Ελλάδα δεν θα φύγει ποτέ από την επιρροή της Δύσης, και ειδικότερα της Αμερικής, γιατί υπάρχει ακόμη η περίφημη συνεννόηση Τσώρτσιλ – Στάλιν”. Αυτό προϋποθέτει, όμως, να είναι η Αμερική στη… θέση της.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει από το 1944. Όταν η καγκελάριος της Γερμανίας αμφισβητεί την αντοχή και το μέλλον του δυτικού μεταπολεμικού οικοδομήματος, προφανώς και πολλά έχουν αλλάξει.
Έχουμε νέους ισχυρούς και φιλόδοξους παίκτες οι οποίοι διεκδικούν στρατηγική παρουσία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια και στην ΕΕ. Η Κίνα είναι η ανερχόμενη υπερδύναμη, η οποία διαθέτει σχέδιο και… cash, πολύ cash. Μετά την Αφρική, επεκτείνεται και στην Ευρώπη. Αγοράζει υποδομές, θέλει να έχει επιρροή. Στην περίπτωση της Ελλάδας κινείται δραστήρια, με σχέδιο και υπομονή. Ο Πειραιάς καθίσταται βασικός κόμβος για τα σχέδιά της, τα οποία πάντως δεν σταματούν εκεί. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ανησυχούν και αναρωτιούνται έως πού θα φτάσει η κινεζική επέκταση στη χώρα μας και στην ΕΕ».
«Ανήκουμε στη Δύση, αλλά, ορθώς, παίζουμε με όλους. Δεν έχουμε ακόμη φτάσει στο σημείο όπου μία υπερδύναμη λειτουργεί μονοπωλιακά στην Ελλάδα. Ασφαλώς και πρέπει να το αποφύγουμε, όποια και αν είναι αυτή. Είμαστε κομμάτι της ΕΕ, η οποία έχει χρηματοδοτήσει με δυσθεώρητα ποσά την Ελλάδα. Αν η Ευρώπη ενηλικιωθεί στρατηγικά τώρα που νιώθει “ορφανή”, όπως την περιέγραψε η κ. Μέρκελ, πρέπει να μείνουμε στον σκληρό της πυρήνα».
***
Διά χειρός…
…του Χαρίδημου Κ. Τσούκα, καθηγητή στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο: «Ένας βαθιά παράδοξος ηγέτης»:
Ήταν ένας φιλελεύθερος φύλαρχος!
«Ο Μητσοτάκης ήταν ένας βαθιά παράδοξος ηγέτης: ένας φιλελεύθερος φύλαρχος (η αφοσίωση σε ʽʽπελάτεςʼʼ και φατρίες συνυπάρχει με διακηρυκτικά φιλελεύθερες πεποιθήσεις), αντιθεσμικά θεσμικός (οι θεσμοί, όπως π.χ. η διοίκηση και η Δικαιοσύνη, οφείλουν, σε κρίσιμες στιγμές, να υπηρετούν τις πολιτικές μας προτεραιότητες), υποκριτικά ειλικρινής (κάνε ό,τι λέω, όχι ό,τι κάνω).
Όπως συμβαίνει συχνά με ευφυείς, ικανούς και φιλόδοξους ανθρώπους, η ζωηρή φιλοδοξία του παρήγαγε έπαρση, το σύνδρομο του αήττητου, και, τελικά, σε στιγμές υψηλού κινδύνου για τη χώρα, κακή κρίση. Ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στην Αποστασία του 1965 ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Προδίδοντας τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό του, πρόδωσε το λαϊκό αίσθημα και στιγματίστηκε στα μάτια της δημοκρατικής κοινής γνώμης».
«Γενικά, ήταν ένας καλός πρωθυπουργός, με εκσυγχρονιστικές απόψεις σε επί μέρους τομείς, αλλά δεν διέθετε ισχυρή πολιτική πειθώ. Το πολιτικό του κεφάλαιο ουδέποτε ήταν μεγάλο. Τη μάχαιρα που έδωσε στον Γεώργιο Παπανδρέου την έλαβε αργότερα από τον προστατευόμενό του Αντώνη Σαμαρά.
Θα ανέμενε κανείς, η εκδημία των ʽʽμεγάλωνʼʼ να συμπέσει με μια ριζική ανανέωση της πολιτικής ηγεσίας. Φευ, οι βαθιές προνεωτερικές δομές της Ελλάδας δύσκολα αλλάζουν: οι νεότεροι ηγέτες είναι συνήθως οι βιολογικοί απόγονοι των αποδημησάντων. Άκαπνοι καθώς είναι, δεν διαθέτουν, τουλάχιστον, την επίγνωση κινδύνου των παλαιών. Αν ο Μητσοτάκης σήμερα φαντάζει γίγαντας είναι επειδή κυβερνούν οι νάνοι».
***
Διά χειρός…
…του πολιτικού συντάκτη Γιώργου Λακόπουλου, από το άρθρο του με τίτλο «Θα μιλήσει κανείς για τον άλλο Κώστα Μητσοτάκη; Αναγνωρίζουν τα λόγια, ελλείψει έργου» στο site Ανοιχτό Παράθυρο:
Μούγκα για τον Μητσοτάκη από όλους εκείνους που ήταν απέναντι!
«Η περίοδος του πένθους όμως έληξε. Ο σεβασμός για την απώλεια του ανθρώπου –και το πένθος της οικογένειάς του– παραμένει, αλλά η ιδιότητα του πολιτικού τον αφήνει στη δημόσια κρίση. Οι επικήδειοι τελείωσαν. Είναι ώρα να μιλήσουν και οι άλλοι και για τον πολιτικό Κώστα Μητσοτάκη. Να καταθέσουν τη δική τους γνώμη – το βίωμά τους πολλοί από αυτούς. Ωραία αυτά που ακούσθηκαν για την πολιτική διαδρομή του από τους οπαδούς του.
Δεν πρέπει όμως κάποιος να μιλήσει και για τα άλλα; Ακούσαμε για τον καθαγιασμένο Μητσοτάκη. Δεν πρέπει κάποιος να αναφερθεί και στον γήινο; Δεν θα αναφερθεί κανείς στην Αποστασία, στον χαρακτηρισμό ʽʽΕφιάλτης της Δημοκρατίαςʼʼ του Παπανδρέου, στην ιαχή ʽʽΜητσοτάκη, Κάθαρμαʼʼ το 1965 στη Σταδίου, στους λόγους που τον αγνόησε ο Καραμανλής το 1974, στις σχέσεις του με τον Γλύξμπουργκ; Δεν θα ακουστεί κουβέντα από την πλευρά τους για την παραπομπή του πολιτικού αντιπάλου του στο Ειδικό Δικαστήριο με ψευδομάρτυρες, για το ʽʽΒρόμικο 89ʼʼ, τον Μαμανέα, τον Γρυλλάκη και τον Μαυρίκη, τη σύσταση κομματικής κατασκευής ʽʽσκανδάλωνʼʼ, υπό τον Παλαιοκρασσά; Από 470 ʽʽφακέλουςʼʼ της μόνο εφτά πρόσωπα καταδικάσθηκαν. Τίποτε δεν θα ακουστεί για την υιοθέτηση της ʽʽροζ πολιτικήςʼʼ και τη θεωρία ʽʽ17Ν είναι το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέαςʼʼ, που δηλητηρίαζε την πολιτική ζωή; Ούτε για τη Mayo, την ΑΓΕΤ και τον Παντσαβόλτα, την επιταγή του Αλαφούζου, τη μαύρη τρύπα στα ταμεία της ΝΔ;
Λέξη για τις ίντριγκες και τα παρασκήνια; Για να μην πάμε στους χαρακτηρισμούς κατά καιρούς για την προσωπικότητα του ανδρός. Όλα ήταν λάθος; Σκευωρία εναντίον του; Παρεξηγήσεις; Δεν θα ανασύρει κάποιος στην επικαιρότητα και τον άλλο Μητσοτάκη, δίπλα σʼ αυτόν που κατασκεύασε η μεταθανάτια επικαιρότητα; Αφού οι φίλοι του μίλησαν, οι αντίπαλοί του θα μείνουν βουβοί;
Δεν θα επαναλάβουν οι παλαιότεροι αυτά που έλεγαν στις νεότερες γενιές; Ο Κώστας Λαλιώτης, ο Αντώνης Λιβάνης, ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Κώστας Σημίτης, η οικογένεια Παπανδρέου, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος με το μνημειώδες βιβλίο του για το 1989, ο Μίκης Θεοδωράκης, απλοί διαδηλωτές του 1965 –όπως ο φίλος του Σάκης Τόδουλος–, δημοσιογράφοι, οι παλιοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι παλιοί Λαμπράκηδες, οι ΕΔΗΝίτες…
Αν δεν μιλήσουν αυτοί που τα έζησαν, ποιος θα το κάνει; Τα πράγματα είναι απλά. Είτε θα μιλήσουν και θα πουν τη δική τους γνώμη για τον Μητσοτάκη –και όσα γνωρίζουν οι ίδιοι για τη διαδρομή του– είτε θα του ζητήσουν, μετά θάνατον, συγνώμη για όσα του καταλόγιζαν επί δεκαετίες. Στον Μητσοτάκη και στον Μίκη για όσα του έσυραν επειδή συνεργάσθηκε μαζί του…
ΥΓ.: Ειδικά οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ όσο σιωπούν είναι σαν να καταδικάζουν σε μεταθανάτια ανυποληψία τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σαν να διαγράφουν την ιστορία της Δημοκρατικής Παράταξης επί μισό αιώνα. Σαν να ενταφιάζουν τις μνήμες, τους αγώνες και το κόστος που πλήρωσαν χιλιάδες νέοι άνθρωποι στους δρόμους. Δεν το καταλαβαίνουν;».