Έχουμε πυξίδα ή όπου μας βγάλει το κύμα;

Ήδη οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, τους οποίους θυμήθηκε στις δώδεκα παραπέντε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος (προφανώς έψαχνε να βρει το… τέρμα – άραγε να το βρήκε;) να ενημερώσει τι ήταν αυτά που θα ψήφιζαν, πήραν φωτιά και τους τα έψαλαν κανονικά: «Δεν σέβεστε την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μας θυμάστε μόνο όταν είναι να ψηφίσουμε, χωρίς να έχουμε ιδέα. Δεν υπάρχει στρατηγική».

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα πάντα γίνονται στο πόδι. Ότι δεν υπάρχει μια σταθερή πυξίδα, η οποία να δείχνει προς τα πού αρμενίζουμε. Άλλο είναι το στίγμα τη μια μέρα, άλλο την επόμενη, με αποτέλεσμα να πέφτουμε συνεχώς στα βράχια και να χάνεται ο στόχος. Και τελικά μένουμε στα λόγια και το φως παραμένει το ζητούμενο… Με τις αντοχές του ελληνικού λαού όλο και να λιγοστεύουν και με την απογοήτευση από τη διάψευση των υποσχέσεων όλο και να μεγαλώνει. Με τον λαό να μη βρίσκει από πού να πιαστεί μήπως και σωθεί… Και να έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι πρέπει, για άλλη μια φορά, να πιάσει ο ίδιος το κουπί…

Κρίσιμη μέρα είναι η Πέμπτη. Ας ελπίσουμε να μην εξελιχθεί σε Μεγάλη Πέμπτη, που θα οδηγήσει σε μία ακόμη Σταύρωση της Ελλάδας. Ας ξαναμετρήσουν τα κουκιά… Κι ας προσθέσουν στην ψήφο του γαλλικού λαού και την προχθεσινή ψήφο των Άγγλων, το κοινό μήνυμα των οποίων είναι: Όχι στη λιτότητα. Την πλήρωσε ο Ολάντ, ο Φιγιόν και ο Αμόν, και τώρα η Μέι.

Η κάλπη είναι αυτή που αποφασίζει τελευταία…

Οι συνταγές των Μνημονίων, η φτωχοποίηση των λαών, η αντικατάσταση του… ανθρώπου από τους αριθμούς διαλύουν τις κοινωνίες και ανοίγουν την πόρτα σε θύελλες.

Την Πέμπτη, στο Eurogroup, η Ελλάδα, που θα είναι το πρώτο πιάτο στο τραπέζι του Γιούνκερ. Εκεί θα μετρήσουμε τους φίλους μας. Θα δούμε αν τα θερμά λόγια που έχουν πει για τη χώρα μας, που τόσο πολύ λένε ότι την αγαπάνε, θα επιβεβαιωθούν από την ψήφο τους.