Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο… λαϊκισμός
Τις προρρήσεις του για τον ανελέητο, σημερινό διεθνή διασυρμό έως θορυβώδη εξευτελισμό της χώρας, εξαιτίας των δημόσιων οικονομικών της. Παρέστησαν στην κηδεία του όλοι ομοθυμαδόν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. (Ο Μανώλης Γλέζος, παρά τα γεράματά του, άκουσα ότι πήγε και μέχρι το σπίτι του γιου και διαδόχου του, κρατώντας ένα τριαντάφυλλο.) Στάθηκαν δίπλα στο φέρετρό του πέντε πρώην πρωθυπουργοί: Ο Κ. Σημίτης, ο ανιψιός Καραμανλής, ο Σαμαράς, όστις τον είχε ανατρέψει, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιάννης Πικραμένος. (Υποθέτω ότι θα παρευρίσκετο και ο Λ. Παπαδήμος, αν δεν ευρίσκετο στο νοσοκομείο.)
Ναι, ο αείμνηστος ήταν ιστορική προσωπικότητα. Είχε πολεμήσει στο μέτωπο του Βʼ Παγκοσμίου Πολέμου και είχε παρασημοφορηθεί. Είχε μετάσχει με ευεργετικό για τους Κρητικούς τρόπο στην Κρητική Αντίσταση. Διατηρούσε πολύ φιλικές σχέσεις με συντοπίτες του και μη που είχαν ενταχθεί στον χώρο της Αριστεράς. Είχε κάνει για ένα διάστημα υπουργό του μέχρι και τον Μίκη Θεοδωράκη. Επιπλέον, ως αρχηγός της συμπολίτευσης, συγκρότησε οικουμενική κυβέρνηση σε άμεση συνεργασία με τον κορυφαίο πολιτικό του αντίπαλο Ανδρ. Παπανδρέου. Συνεργασία από την οποία μας έχουν διασωθεί πολύ φιλικές μεταξύ τους και παραγωγικές συζητήσεις. Θυμάμαι ιδιαιτέρως ένα ελαφρότατο «τσακωμό» τους για την τοποθέτηση του Αντ. Σαμαρά στο υπουργείο Εξωτερικών. Ο παππούς Μητσοτάκης επέμενε: «Ανδρέα μου, έχε μου εμπιστοσύνη, ο Αντώνης είναι πολύ καλό παιδί, θα εκπλαγείς ευχάριστα!» Ο Ανδρέας, αποσβολωμένος, είχε απαντήσει: «Μα, Κώστα μου, είναι μικρός στην ηλικία και άπειρος για τέτοιο πόστο!» Τελικά, ο μόνος που έχασε από τέτοιες εύνοιες ήταν ο ίδιος ο παππούς Μητσοτάκης! Ενώ κέρδισαν πάρα πολλά ο Σαμαράς, ο Ανδρέας και ο δικηγόρος ρουτίνας των Πατρών Κωστής Στεφανόπουλος!
Αλλά υπάρχουν και κάποια αρνητικά: Για παράδειγμα, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί ένας πρωταγωνιστικός πολιτικός, που έφθασε μέχρι την πρωθυπουργία, πρέπει, ντε και καλά, να θέλει να κληροδοτήσει και αυτήν, μαζί με έτερα… περιουσιακά του στοιχεία, σε γιους και κόρες. Τι είναι αυτό το φαινόμενο; Κληρονομική μοναρχία; Εδώ έχουμε φθάσει, στη διεθνώς διασυρμένη μας χώρα, να μας κυβερνούν συνεχώς και ευκλεώς από γιοι και κόρες μέχρι ανεψιοί. (Κατʼ αυτάς, φαίνεται να ετοιμάζονται ένθεν κακείθεν και τρίτες γενεές… Έλεος!) Εξάλλου, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω τι σόι πράμα είναι αυτή η καραμέλα περί λαϊκισμού, που έφτασε σήμερα να αναμασάται από τους διαχειριστές του δημοσίου χρήματος αλλά και από τον γιο του θανόντα, μέχρι και προ του φερέτρου του πατέρα του. Ως, τάχα, «ασθένεια που ποτέ δεν είχε ο μπαμπάς»! Ήθελα, αίφνης, να ρωτούσα τον επικήδειο ρήτορα: Δηλαδή, όταν κάποιοι επισημαίνουμε, οδυρόμενοι, ότι το δημόσιο χρέος φορτώνεται εδώ και εφτά χρόνια στις πλάτες των μικροομολογιούχων, του συνόλου των συνταξιούχων, μολονότι οι προϋπολογισμοί των Ταμείων είναι εντελώς ανεξάρτητοι, των αποθεματικών των ασφαλιστικών οργανισμών, που μακροχρονίως δεν αντικρίζονταν ούτε από στοιχειώδη τοκοφορία, ενώ συχνά λεηλατούνταν κιόλας (!), των μισθών και όρων εργασίας των ιδιωτικών υπαλλήλων, που ουδεμία σχέση έχουν επίσης με τον κρατικό προϋπολογισμό, άραγε οι επισημάνσεις μας συνιστούν (άκου!) λαϊκισμό; Και σε ποιο ακαδημαϊκό εγχειρίδιο καταγράφεται τέτοιος μεγαλοφυής ισχυρισμός, να τον δω κι εγώ, που επιμένω να μην κατανοώ τι ακριβώς θέλουν να πουν; Εντάξει, ο παππούς Μητσοτάκης ήταν εναντίον του -ας πούμε- «σπάταλου κράτους», όπως έλεγε. Κάποιοι πολιτικοί γόνοι του όμως, -και θα ονοματίσω ευθέως, Μάνοι, Ανδριανόπουλοι, Τζήμεροι, Σκυλακάκηδες, Χατζηδάκηδες, και έτεροι, που αποτελούν όμαιμους και ομογάλακτους της πολιτικής νοοτροπίας του γιου και της κόρης του θανόντος, από πού συμπεραίνουν ότι συνιστά κρατική σπατάλη η αξίωση να μη φορτώνονται συνεχώς οι πολίτες τα ελεεινά πάρτι της κρατικής ηγεσίας;