Μια ευκαιρία για αφύπνιση της Ευρώπης…
Τα θέματα προς συζήτηση είναι περίπου τα ίδια με την προηγούμενη φορά: α) Επικύρωση της δεύτερης αξιολόγησης. β) Χορήγηση της απομένουσας πιστωτικής δόσης. γ) Ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Κυρίαρχο, όμως, θα είναι το θέμα εξακολούθησης ή όχι της εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, το οποίο έχει φέρει σε αντιπαράθεση τις δύο πρωταγωνίστριες δυνάμεις, Γερμανία – ΔΝΤ, και στο βάθος τις ΗΠΑ. Οι διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ημερών και ειδικότερα η Σύνοδος των G7, που σημαδεύθηκε από τη διαφοροποίηση του Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και στα γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα όπως και τις οικονομικές υποχρεώσεις του Βερολίνου προς το ΝΑΤΟ, ενέπλεξαν τα πράγματα και πιθανόν να επηρεάσουν αποφασιστικά τις εξελίξεις. Σίγουρα η αμερικανογερμανική διαμάχη, που μάλλον δεν θα είναι παροδική, δημιουργεί δυσκολίες όσον αφορά την προσπάθεια να δοθεί άμεση λύση στο θέμα του ελληνικού προγράμματος, από το οποίο εξαρτάται και η προοπτική εξόδου της Ελλάδος από τη μακροχρόνια οικονομικοκοινωνική κρίση. Για πρώτη φορά αποφεύγεται και ο όρος «συγκρατημένη αισιοδοξία». Τα σενάρια είναι πολλά και τα διαδραματιζόμενα στο παρασκήνιο έντονα, αλλά, προφανώς, δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Τι μπορεί να συμβεί αν το ΔΝΤ, υπό την πίεση των ΗΠΑ, αποχωρήσει από το ελληνικό πρόγραμμα και παραμείνει μόνο ο ελεγχόμενος από τη Γερμανία ΕΜΣ; Θα επιβληθεί η πολιτική Σόιμπλε, που δεν χάνει ευκαιρία να υποδεικνύει στην Ελλάδα την έξοδο από το ευρώ; Ποιες θα είναι οι αντιδράσεις των άλλων χωρών του Eurogroup και ιδιαίτερα εκείνων του Μεσογειακού Νότου, που έχουν τελευταίως συμπήξει την ομώνυμη ομάδα, σε αντίβαρο, προφανώς, του γερμανοελεγχόμενου Ευρωπαϊκού Βορρά; Πώς θα αντιδράσει ο νεοεκλεγείς Γάλλος Πρόεδρος, που είναι βαθύς γνώστης της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Όλα τα παραπάνω αγωνιώδη ερωτήματα, που δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας αλλά και το μέλλον της Ευρώπης, μπορούν τελικά να βοηθήσουν την Ελλάδα ώστε και με τη συνδρομή φίλιων χωρών να υπάρξει συλλογική αντίδραση στην πολιτική Σόιμπλε και γενικότερα στη γερμανική ηγεμονία, η οποία αποδεικνύεται ανίκανη να διαχειριστεί τις τύχες και το μέλλον της Ευρώπης, τη στιγμή μάλιστα που αντιμετωπίζει και τις αμερικανικές πιέσεις, που δεν αφορούν μόνο τα οικονομικά αλλά και μύχιους πολιτικούς υπολογισμούς. Η ελληνική πλευρά μπορεί να επωφεληθεί από τις περιστάσεις προκειμένου να εξηγήσει και να εκθέσει τους λόγους για τους οποίους ο ελληνικός λαός έχει περιέλθει στο παρόν οικονομικοκοινωνικό αδιέξοδο, κυρίως εξαιτίας της ασφυκτικής πολιτικής λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από τους μηχανισμούς του συστήματος Σόιμπλε. Η έξοδος από την οικονομικοκοινωνική κρίση είναι συγχρόνως -και εξόχως- πολιτικό θέμα. Και ο χειρισμός του απαιτεί και την ενεργό εμπλοκή του υπουργείου Εξωτερικών. Το ίδιο υποστήριζα προ καιρού και για την περίπτωση αντιμετώπισης του Προσφυγικού – Μεταναστευτικού. Από τη στιγμή, τόνιζα, που το θέμα μεταφέρεται στις σχέσεις μεταξύ κρατών και διεθνοποιείται, παύει να είναι απλώς διαχειριστικό και τεχνοκρατικό. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις με τους δανειστές. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομικής διαχείρισης, αξιολόγησης κ.λπ. Γιατί εκτός των οικονομικοκοινωνικών επιπτώσεων επιδράει και στη διεθνή θέση της χώρας, την οποία αποδυνατίζει, όπως και επί της Δημοκρατίας. Εξέχοντες σύγχρονοι στοχαστές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Χάμπερμας και άλλοι, έχουν επισημάνει ότι η παντοκρατορία του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει καταλύσει βασικά, δημοκρατικά και εργατικά δικαιώματα των κοινωνιών. Η ελληνική διπλωματία -διά των μηχανισμών που διαθέτει ακόμη- μπορεί διά ειδικών απεσταλμένων, με διμερείς και πολυμερείς επαφές, να διαφωτίσει τους συνομιλητές για το πώς έχει αντιμετωπισθεί η Ελλάδα από τους δανειστές αλλά και για τις πιθανές συνέπειες σε ολόκληρη την Ευρώπη. Να τονίσει στους συνομιλητές, πολιτικούς και μη, ότι η Ελλάδα δεν εισέβαλε, ούτε απείλησε καμιά γειτονική χώρα, αλλά σεβάστηκε και σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς υποχρεώσεις της. Περίθαλψε και εξακολουθεί να περιθάλπει εκατοντάδες χιλιάδες δεινοπαθούντες πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, έχοντας τύχει της διεθνούς αναγνώρισης. Δεν ύψωσε τείχη και συρματοπλέγματα στα σύνορά της. Σεβάστηκε και σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως και τη Δημοκρατία, που γεννήθηκε σε αυτήν τη χώρα. Κατά την αντίληψη της «σχολής» Σόιμπλε, το αμάρτημα της Ελλάδας είναι η κακή οικονομική διαχείριση. Το σύστημά του φρόντισε να διαβάλλει τον ελληνικό λαό, όπως και αυτόν του Μεσογειακού Νότου στο σύνολό του. Οι αρμόδιες ελληνικές αρχές καλό θα ήταν να προβούν σε εκτενή και λεπτομερή καταγραφή των γερμανικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα και να εξετάσουν αν σέβονται τους εγχώριους νόμους, αν εκπληρώνουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις κ.ά. Οι νέες διεθνείς πραγματικότητες, που δημιουργούνται και από τις οικονομικοπολιτικές επιλογές της νέας αμερικανικής διακυβέρνησης, μπορεί να συντελέσουν στην αφύπνιση των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων, κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί και απευθείας από τους λαούς. Η Ελλάδα μπορεί να δώσει το έναυσμα.