Η γλώσσα της Ελένης κεντά στο χαρτί…
Η λογοτέχνης, ως μια άλλη «Λωξάντρα», ήθελε να περιποιηθεί με τα καλούδια της και τα λόγια της τους ανθρώπους που αγαπούν τη γραφή της και εκτιμούν την προσωπικότητά της. Και όλοι ανταποκρίθηκαν και γέμισαν με γέλια, συγκίνηση και χαρά το σαλόνι της, σε ένα από τα πιο δροσερά Σάββατα του Μαΐου.
Σε μια ξεχωριστή βραδιά, με μουσική μιας άλλης εποχής και τη δημοφιλή ηθοποιό Μαρία Αλιφέρη να διαβάζει με φοβερή υποκριτική δεινότητα για ένα παλικάρι, τον Νικόλα, που αποφάσισε να παντρευτεί και πήγε με το τραμ και τις αδερφές του να ζητήσουν την καλή του, οι φίλοι της Ελένης ένιωσαν σαν να ζούσαν ξανά το ραδιοφωνικό «Θέατρο της Δευτέρας». Η συγγραφέας, περιστοιχισμένη από την οικογένεια, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, σηκώθηκε στο τέλος της αφήγησης και χειροκροτώντας τη Μαρία Αλιφέρη -την οποία αποκάλεσε φίλη της- τόνισε ένα πράγμα, ίσως και το πιο σημαντικό, που πολλές φορές το ξεχνάμε: «Το δώρο της νιότης». Η ίδια δεν θέλησε να πει πολλά, αλλά αρκέστηκε να διαβάσει τον πρόλογο του βιβλίου της: «Ξαφνικά γύρισα πίσω και αισθάνθηκα φόβο, απελπισία, πόνο.
Δεν είδα κανέναν απʼ τους δικούς μου, κι όμως εκεί, πίσω απʼ τον θάμνο, ένα κοριτσάκι με γαλάζιο φόρεμα έφτιαχνε βραχιόλια από πευκοβελόνες, ενώ ο αέρας έπαιρνε τα κλαδιά απʼ την ποδιά της. Έτρεξα προς τα εκεί, όμως δεν τη βρήκα πουθενά. Μόνο ένα αμάξι έφευγε στον δρόμο με τα χρυσοκίτρινα δένδρα και εκείνη, με την πλάτη γυρισμένη, χανόταν στο βάθος του δρόμου, σαν τη νιότη μου, που με εγκατέλειπε πια…».
Όμως υπήρχαν άνθρωποι που γνώριζαν καλά την Ελένη, τη συγγραφέα, τη γλωσσοπλάστρια, και μίλησαν για εκείνη. Η συγγραφέας Αναστασία Μεταλλίδου, ανέφερε: «Η Ελένη έγραφε από μικρή. Τη θυμάμαι να μου διαβάζει κείμενά της με θαυμάσιες περιγραφές της φύσης και του περιβάλλοντος. Μια φορά, ενώ ήταν ακόμα μαθήτρια, ένα μικρό κείμενό της δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ʽʽΤο ταξίδιʼʼ. Χαρά που κάναμε τότε, όλη η οικογένεια! Τα ξέρω όλα αυτά γιατί με την Ελένη είμαστε ξαδέλφες, έχουμε ζήσει κοινά βιώματα με πρόσωπα γύρω μας, για τα οποία μιλάμε ακόμη με αγάπη και νοσταλγία. Με αμεσότητα στον λόγο, έχει τη δυνατότητα να μεταδίδει δυνατές συγκινήσεις με μυθιστορηματική εξιστόρηση μιας ζωής…».
Μετά πήρε τον λόγο η συγγραφέας Μελίτα Αδάμ και έδωσε και μια άλλη εικόνα της συγγραφέως: «Ο χρόνος με γενναιοδωρία χάρισε στην Ελένη εμπειρίες, σοφία, φιλοσοφημένη σκέψη και πάνω απʼ όλα δύναμη ψυχής, που χρειάζεται ο άνθρωπος στο διάβα της ζωής του. Με αυτά τα συστατικά, η γλώσσα της κεντά στο χαρτί. Απλή, αλλά συνάμα μεστή νοημάτων, εικόνων και συναισθημάτων. Η συγγραφέας σκύβει με αγάπη πάνω από την καθεμιά και τον καθέναν τους, είναι ʽʽδίκαιηʼʼ λογοτέχνισσα, αν μου επιτρέπεται αυτός ο όρος, γιατί δίνει χώρο και χρόνο σε όλα τα πρόσωπα της ιστορίας, ώστε να πάρουν υπόσταση και να υπάρξουν, με την προσωπικότητα και τη μοναδική ιστορία ζωής τους ο καθένας.
Η Ελένη γράφει: «Έχω νοσταλγήσει το χωριό και τα χρόνια που, παιδιά, παίζαμε στο ρουμάνι… Τότε που κυνηγούσαμε τα τζιτζίκια και ψάχναμε τσακμακόπετρες μέσα στις πέτρες του βουνού…».
«Έρχονται στιγμές που θυμάμαι την ξυπολησιά, το ρετσίνι που κόλλαγε στα μαλλιά και στα χέρια μου το λάστιχο της αυλής, που ζέσταινε το νερό και δεν έτσουζαν τα μάτια μου από το σαπούνι… θέλω να ξανατρέξω με τα αδέλφια μου ψάχνοντας τις φωλιές των πουλιών, που προσπαθούσαμε να δούμε και να πιάσουμε τα μικρά τους, σκέφτομαι τις σφεντόνες απʼ τα πεύκα, που τις κόβαμε και σημαδεύαμε τις καρακάξες και τʼ αγριοπούλια…».