Ας μην αγιοποιούμε…
Από κει και πέρα, η διαδρομή δείχνει αν χρησιμοποίησε κάποιος σωστά, για την πατρίδα του, το χάρισμά του στις κρίσιμες στιγμές, όταν έπρεπε να πάρει –ακόμη κι αν χρειαζόταν να θυσιασθεί– τη μεγάλη απόφαση, προστατεύοντας ταυτόχρονα και τα συμφέροντα του λαού, που τον είχε εξουσιοδοτήσει για αυτό.
Αλήθεια είναι ότι πολλές φορές η ζυγαριά έγειρε στην πλευρά προσωπικών επιλογών, που δεν ήταν και τόσο αθώες… Και κόστισαν στον λαό και στη χώρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να κρίνει κανείς αυτόν που φεύγει, βλέποντας τι αφήνει πίσω του ο Κώστας Μητσοτάκης, ο οποίος με την ψήφο του ελληνικού λαού τιμήθηκε με το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Έζησε όλα τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τη σύγχρονη Ελλάδα.
Τον πόλεμο, τον εμφύλιο, τα δύσκολα χρόνια, που ήταν πέτρινα για τους «ηττημένους», την επιστροφή της Δημοκρατίας στη γη της, με εθνικές απώλειες, και όλη την περίοδο της Ανάστασης, μιας ευημερίας που άλλαξε τη ζωή όλων των Ελλήνων, χωρίς όμως το γκουβέρνο να φροντίσει να φυλάξει Θερμοπύλες, με κατάληξη τον Εφιάλτη του 2009. Μακριά από κομματικά γυαλιά, η ιστορία που αφήνει πίσω του ο Κώστας Μητσοτάκης έχει θετικές και αρνητικές επιλογές.
Με κύρια την Αποστασία, η κατάληξη της οποίας, δυστυχώς, ήταν η χούντα, που άνοιξε την πόρτα στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Όπως και η συγκυβέρνηση του ʼ89 με τον Φλωράκη και τον Κύρκο, που εκπροσωπούσαν τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου (μια μεταμφίεση του ΚΚΕ), στον βωμό της έχθρας προς τον Ανδρέα, για να τον σύρουν στο Ειδικό Δικαστήριο. Ήταν, όμως, μια μεγάλη προσωπική επιτυχία του αποθανόντος, καθώς ούτε για αστείο δεν φανταζόταν κανείς ότι μπορούσε να γίνει αυτή η… παντρειά.
Στα θετικά οπωσδήποτε ήταν η πρωταγωνιστική συμμετοχή του στον Ανένδοτο Αγώνα κατά της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Από κει και πέρα, δεν βλέπει κανείς κάποια μεγάλη αλλαγή στον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του κράτους και στην αναβάθμιση της πολιτικής.
«Το ΠΑΡΟΝ»