Ορθοπεταλιά
Και φυσικά (για να ανατρέξουμε στο απώτερο παρελθόν) κυριαρχεί το θρησκευτικό μένος του Μεσαίωνα μαζί με τα παρακλάδια του. Παρακλάδια εμφορούμενα από οικονομική αρπακτικότητα. Αρκεί να αναφερθεί ο δομινικανός ιεροκήρυκας Τέτσελ ή Τέτσελος που πούλαγε (για λογαριασμό άλλων αδρά αμειβόμενων) τις «αφετήριες επιστολές», τα γνωστά συχωροχάρτια, για να αντιληφθεί κανείς τόσο την αφέλεια των πιστών όσο και τον φανατισμό τους. (Ο Λούθηρος είχε αντιταχθεί στα συχωροχάρτια για να εντυπωσιάσει, με το επιχείρημα ότι αποκλείουν το μυστήριο της εξομολογήσεως.)
Για τον έκλυτον βίο των ρασοφόρων κάθε είδους μας ενημερώνει, θυμίζω, ο μέγας Εμμανουήλ Ροΐδης με το εξαίσιο –και διασκεδαστικότατο σε ορισμένα σημεία– ιστορικό του μυθιστόρημα: «Η πάπισσα Ιωάννα» (1865). Ο ευφυέστατος και πολυμαθέστατος αυτός διανοητής ανήκει στη χορεία των μεγάλων προτιμήσεών μου. Τον διαβάζω ακόμα για δεύτερη φορά. Ιδίως τα «Πάρεργα» (1885) και τα «Είδωλα» (1893). Την «Πάπισσα…» για τρίτη! Εξ ου και η ροπή μου για καθαρευουσιάνικες διατυπώσεις. Αδιευκρίνιστη παραμένει η λατρεία μου για ΟΛΑ τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη, μυθιστορήματα και ταξιδιωτικά. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης άφησε στον τόπο μας πλούσιο έργο, μολονότι τον αντιγράφουν πολλοί. Άλλοι ως λογοκλόποι και άλλοι αναφέροντας το όνομά του. Πέθανε σε ηλικία 69 ετών, το 1904. Ορισμένοι πήγαν στην κηδεία του. Κάποιοι τον έκλαψαν εξ αποστάσεως. Κάποιοι άλλοι αδιαφόρησαν πλήρως. Ο φθόνος μεταξύ ομοτέχνων είναι συχνά ιλιγγιώδης.
Οφείλουμε να φεύγουμε από τέτοιους ομότεχνους χρησιμοποιώντας ποδήλατο με ορθοπεταλιές. Η κατάσταση στη χώρα μας είναι τραγική. Η πείνα θερίζει. Σε λίγο θα πούμε το νερό νεράκι, τόσο στυγνή, τόσο ζοφερή είναι η εκμετάλλευση. Από τους ακόρεστους Γερμανούς πρωτίστως. Ακολουθούν οι βαθύπλουτοι Έλληνες και οι δικές τους ελίτ που ομνύουν στο καταστροφικό ευρώ. Ένα ευρώ που τους επιτρέπει να τοποθετούν τα κλεψιμαίικα διεθνώς σε όποιον φορολογικό παράδεισο γουστάρουν. Ουστ, κοπρόσκυλα!
Πλιάτσικο, λοιπόν, για τους επίορκους όπου γης. Πλιάτσικο για να ερμηνεύσουμε ορατές και αόρατες προθέσεις. Η κυβέρνηση διαλαλεί έμμεσα την ανικανότητά της να πορευτεί αξιοπρεπώς σε δύσβατο ορίζοντα. Ο Σόιμπλε εμμένει στις αξιώσεις του ψευδόμενος ασύστολα. Και οι δικοί του, μέσω έγκριτων γερμανικών εφημερίδων, τον ενοχοποιούν. Τον θεωρούν ανεπαρκέστατο και ξετσίπωτο. Όντας εξωνημένος, εξωραΐζει τις αρετές του. Παρά ταύτα, διαθέτει οπαδούς σφουγγοκωλάριους που τον υμνούν και τον θαυμάζουν! Μετά τις γερμανικές εκλογές ο κάθε κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του.
Οι εκλογομανείς του υιού Μητσοτάκη το βιολί τους. Επικαλούνται κάλπικες δημοσκοπήσεις για να… δικαιωθούν! Λες και η παράταξή τους, ομού με τον… σοφό Βενιζέλο και τον σπουδαρχίδη Σημίτη ήταν αθώοι του εγκλήματος. Αυτοί κατασπατάλησαν την αφρόκρεμα της χώρας μας, δημιουργώντας δυσθεώρητο χρέος.
Αναζητώ με μικροσκόπιο μερικούς έστω από τη φάρα αυτή που να διαμαρτυρήθηκαν για τις πάσης φύσεως κτηνωδίες των ανθρωπόμορφων τεράτων κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Πυρπόληση χωριών και κωμοπόλεων με θύματα ΟΛΟΥΣ τους κατοίκους τους, γέρους, γυναίκες και παιδιά. Πλήρης καταστροφή των υποδομών της πατρίδας μας. Σφετερισμός βυζαντινών και αρχαίων κερμάτων αμύθητης αξίας σε μεγάλες ποσότητες. Βίωσα, τέλος, ως οκτάχρονος την τρομερή πείνα του 1941 και είδα τα σκελετωμένα πτώματα να μεταφέρονται σε ομαδικούς τάφους σκορπισμένους εδώ κι εκεί.
Με αυτά τα δεδομένα που μόλις περιέγραψα είναι υπερβέβαιο πως θα μας τσακίσουν. Θα βγάλουν και από τη μύγα ξίγκι. Θα μας έχουν στο περίμενε δεκάδες χρόνια. Ίσως και πλέον της εξηκονταετίας. Πρόκειται για φιλοχρήματους ολκής που δεν ορρωδούν προ ουδενός.
Μόνο ένας ευρωπαϊκός πόλεμος με την ενεργό και ακατάβλητη συμμετοχή μας ενδέχεται να μας σώσει. Και τι σόι σωτηρία και λύτρωση θα είναι αυτή, όταν Πακιστανή θα παντρεύεται Έλληνα και Έλληνας γυναίκα από το Αφγανιστάν; Η παράδοξη και αταίριαστη επιμειξία στον κολοφώνα της! (Για τα παιδιά που θα προκύψουν καλύτερα να μη μιλήσουμε…)
Αραδιάζω λέξεις και φράσεις που πληγώνουν τα σωθικά μου. Όλοι μας πότε περπατάμε με δεκανίκια και πότε επιθυμούμε να μας καταπιεί η γης. Η γη των προγόνων μας.
Κάποιοι παίζουν και περιπαίζουν τους τριγύρω τους σαν τις μαϊμούδες. Διάβασα στην «Αυγή» της προπερασμένης Τετάρτης –και μάλιστα με ερωτηματικό– τα ακόλουθα: «Γιατί ο περιφερειάρχης Κώστας Μπακογιάννης διοργανώνει εκδήλωση στην οποία τη μία χρονιά έχει κεντρικό ομιλητή τον Σταύρο Θεοδωράκη και την άλλη τον Γρηγόρη Ψαριανό;».
Έφριξα. Πατέρας του Κώστα Μπακογιάννη ήταν ο αείμνηστος Παύλος Μπακογιάννης. Ο αδικοδολοφονημένος Παύλος Μπακογιάννης. Το επαναλαμβάνω για να το συνειδητοποιήσουν όσοι το είχαν λησμονήσει. Πρόκειται όντως για αποτρόπαιο γεγονός.
«Θα τρίζουν τα κόκαλα του πατέρα του», διαλαλεί η λαϊκή μούσα. Δεν θα «τρίζουν», βέβαια, διότι οι αυτού του είδους «τριγμοί» είναι μεταφυσικές φαντασιώσεις και δη της κακιάς ώρας.
Για τον Κώστα Μπακογιάννη τι να πω; Ενεργοποιώ, λοιπόν, τη σχεδόν ανύπαρκτη πονηριά μου και διατείνομαι ότι το μεγάλο πια στην ηλικία «παιντί», τελεί υπό την προστασία και κυρίως τις φαεινές και φαυλεπίφαυλες ιδέες της πλήρως παραγκωνισμένης πολιτικά μητέρας του. Το να συμβουλεύει τον αδερφό της, αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι και φυσικό και πρέπον. Το να ακολουθεί τις συμβουλές της εκείνος, είναι άλλης τάξεως ζήτημα.