Οι «153»…

Σίγουρα, ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να ενσαρκώσει έναν σύγχρονο Μάκβεθ. Τραγωδία εκτυλίσσεται και σήμερα, κανείς δεν δίνει πίστη πλέον στα «δολερά δαιμόνια» των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που «πλανούνε με διπλονόητα λόγια» τους πολίτες. Και λίγο πριν από το άθλιο τέλος τους οι κυβερνώντες, σαν τον Μάκβεθ έτσι κι αυτοί, μεθυσμένοι από «μεγαλεία», τίτλους, εξουσία, χρειάστηκε –όπως στο έργο του Σαίξπηρ– «να πνίξουν στο αίμα την ανθρωπιά και να βυθίσουν τη χώρα στην απόγνωση και στην τυραννία». Αυτό έκαναν οι επίορκοι «153» με την ψήφιση του αισχρού 4ου Μνημονίου. «Το πάθος της εξουσίας και η εξουσία του πάθους» τούς οδήγησαν στο να υποκύψουν πλήρως στο ιερατείο των Βρυξελλών και να κατρακυλήσουν στο τελευταίο σκαλοπάτι της υποτέλειας και του εξανδραποδισμού.

Φαίνεται ότι δεν άλλαξε τίποτε από αυτό που επεσήμαινε ο Γ.Ν. Φιλάρετος το 1897: «Το πολιτικό προσωπικό εντάσσεται στη λογική της ξενοκρατίας». Η σημερινή δωσιλογική κυβέρνηση εντάσσεται στον παραλογισμό της ξενοκρατίας, της ευρωπαϊκής μαφίας. Θα ντρέπονται σε όλη τους τη ζωή οι «153» που, χάριν της Κίρκης της εξουσίας, πρόδωσαν τον λαό και τον καταδίκασαν στην απίστευτη πενία και μιζέρια. Οι πολίτες δεν πρόκειται να λησμονήσουν όσους ψήφισαν το 4ο Μνημόνιο της ντροπής. Κάποτε θα υπάρξει Νέμεσις, και θα είναι σκληρή. Έχει επικρατήσει στους ισχυρούς η εντύπωση πως μπορούν ατιμώρητα να παίζουν στο χρηματιστήριο των ευρωπαϊκών συμφερόντων τις τύχες των λαών. Στο βάθος του ορίζοντα οι κυβερνώντες θα αντικρίσουν, σαν όραμα, το «Γουδί», με την ιστορική του σημασία.

Οι «153» έγιναν «στηλίτες». Στην αρχαία εποχή, υπήρχε στην Ακρόπολη των Αθηνών ιδιαίτερη στήλη επί της οποίας ανεγράφοντο τα ονόματα των προδοτών και σε μιαν άλλη ανεγράφοντο οι λόγοι της ατιμωτικής αναγραφής. Νοερά, υπάρχουν ακόμα αυτές οι στήλες. Το ογκώδες τερατούργημα του 4ου Μνημονίου θα μετατραπεί σε ταφόπλακα για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Ο Τσίπρας, στις πομφόλυγες της αγόρευσής του στη Βουλή, δεν βρήκε να πει τίποτα για το ότι ο ίδιος δίνει τη δυνατότητα στους ξένους δυνάστες να αρπάζουν τις κατοικίες των δεινοπαθούντων πολιτών με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Ούτε εξήγησε πώς θα ζήσουν συνταξιούχοι και εργαζόμενοι με συνεχείς περικοπές και παρανοϊκούς, ασήκωτους φόρους. Τέτοια «Αριστερά», που να θανατώνει την εργατική τάξη, πρώτη φορά παγκοσμίως εμφανίζεται. Ακόμα και ο Ιούδας στην Καινή Διαθήκη ή ο Ιαβέρης στη λογοτεχνία, με τους «Αθλίους» του Ουγκώ, αισθάνθηκαν τύψεις και έθεσαν τέρμα στη ζωή τους. Οι σημερινοί «Άθλιοι» δεν αισθάνονται τύψεις. Είναι ανάλγητοι, προκειμένου να μη χάσουν την εξουσία.

Ο Μακιαβέλι έγραφε στον «Ηγεμόνα» του: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο στην πραγματοποίησή του, πιο αβέβαιο για την επιτυχή έκβασή του, πιο επικίνδυνο στον χειρισμό του, από την προσπάθεια εισαγωγής μιας νέας τάξης πραγμάτων». Χάριν αυτής της «νέας τάξης πραγμάτων» της ευρωπαϊκής συμμορίας, αυτού του νέου, συγκεκαλυμμένου φασισμού, ο Τσίπρας τα έδωσε όλα. Όταν κάποτε ο Μεγαλοδύναμος μας αξιώσει να απελευθερωθούμε από αυτήν την ευρωγερμανική δουλεία, πολλοί είναι εκείνοι που θα πρέπει να παραπεμφθούν σε ειδικό δικαστήριο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Αυτοί που παρέδωσαν τη διακυβέρνηση της χώρας σε ξένους αποικιοκράτες και δέχθηκαν την κατάργηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Ο καθηγητής κ. Βασ. Φίλιας εδώ και χρόνια είχε επισημάνει ότι η χώρα μας δέχεται πολυμέτωπη επίθεση από διεθνή κέντρα αποφάσεων και από τους εν Ελλάδι πράκτορές τους, που χρησιμοποιούν το οικονομικό ως μέσο υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς προτεκτοράτου, με στόχο τον πλήρη πολιτικο-στρατιωτικό τους έλεγχο στη Νότιο Βαλκανική και στο Αιγαίο. Ο κ. Φίλιας τόνιζε ότι η δυναμική ενεργοποίηση του λαού είναι ο μόνος τρόπος άμυνας. Η αποκοπή των «ελληνικών» παραφυάδων της ξένης διείσδυσης είναι το πρώτο βήμα. «Στον αγώνα του αυτόν ο ελληνικός λαός δεν είναι μόνος. Έχει “φυσικούς” συμμάχους όλους τους λαούς της Νότιας Ευρώπης, που πλήττονται από τα μέτρα “διάσωσής” τους από το ʽʽτροϊκόʼʼ διευθυντήριο, και όχι μόνο. Αν η χώρα μας είχε ηγέτες άξιους του ονόματός τους και όχι ψοφοδεή ανθρωπάρια, θα είχε ήδη προχωρήσει σε επαφές και συμφωνίες κοινής αντιμετώπισης του οικονομικού βρόχου που προσπαθεί διʼ όλων των μέσων να επιβάλει η διεθνής των τοκογλύφων…».

Για αμέλεια ή για σφάλμα να κατηγορήσουμε την κυβέρνηση του ψευδοαριστερού Τσίπρα; Η βαρεία αμέλεια εξισούται με τον δόλο. Και το πολιτικό σφάλμα είναι βαρύτερο από έγκλημα. Ο μεγάλος άγγλος ιστορικός Τόινμπι είχε μιλήσει για την «εποχή της σύγχυσης», που προηγείται πάντοτε μιας φάσης παρακμής, κατάρρευσης και εσωτερικού εκβαρβαρισμού. Σε αυτήν ακριβώς τη «φάση» βρισκόμαστε τώρα. Και ο εσωτερικός εκβαρβαρισμός ενισχύεται από το ανθελληνικό παρακράτος, που καλύπτεται υπό τη στέγη του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμαστε σε όλους αυτούς που από διάφορα πόστα καλλιεργούν τον εθνομηδενισμό, τον αφελληνισμό της νέας γενιάς, αυτούς που διαστρέφουν την Ιστορία, που καταδιώκουν για… «ρατσισμό» όσους διαμαρτύρονται για τη λαίλαπα των αλλοδαπών και ισλαμιστών, και έχουν έτοιμες τις ταμπέλες του «εθνικιστή», του «ρατσιστή» και του «ακροδεξιού» για να τις προσάψουν σε όποιους τους ενοχλούν. Όλοι αυτοί βλέπουν ασμένως την επικράτηση των ξένων αφεντάδων και είναι αρεστοί σε Τούρκους, Αλβανούς και Σκοπιανούς, την ώρα μάλιστα που τα τύμπανα του πολέμου ηχούν στα Βαλκάνια.

Όπως οι καλόγεροι στην «Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη βάφτιζαν το κρέας ψάρι για να μπορούν αναμάρτητα να το φάνε σε περίοδο νηστείας, έτσι και η κυβέρνηση βαφτίζει τα εθνοκτόνα μέτρα του 4ου Μνημονίου… «έξοδο από την κρίση», προκειμένου να εξυπηρετήσει τα σχέδια των ξένων κατακτητών. Και φαντασιώνεται «αντίμετρα», στα οποία ούτε η ίδια πιστεύει. Την ουσία της κατηγορίας περί εθνικής προδοσίας έχει τεκμηριώσει ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης. Στο βιβλίο του «Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας» γράφει, μεταξύ άλλων, στο κεφάλαιο «Ο όρος παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας της»: «Σύμφωνα με το άρθρο 14 των Συμφωνιών Δανεισμού, το ελληνικό κράτος παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που απολαύουν το ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, σε όλες τις νομικές διαδικασίες σε σχέση με τη Σύμβαση. Στις διαδικασίες περιλαμβάνονται χωρίς περιορισμούς: Η άσκηση αγωγής, κάθε δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή και κατάσχεση, η αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης, η προσωρινή διαταγή και η αναγκαστική εκτέλεση σε περιουσιακά στοιχεία, στην έκταση που δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο. Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο». Και υπογραμμίζει ο καθηγητής: «Οι Συμφωνίες Δανεισμού περιέχουν σοβαρές παραβιάσεις ενός ευρυτάτου φάσματος θεμελιωδών αρχών και θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου, που εγγυώνται το συνταγματικό, το ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο…». Και ποιος είναι «αρμόδιος» για την εφαρμογή των επαίσχυντων όρων των συμφωνιών; Η περιβόητη «τρόικα» της μαντάμ Δρακουλέσκου…

Διερωτώμαι: Δεν έχει συνειδητοποιήσει ο Αλέξης Τσίπρας σε τι είδους «κυβέρνηση» προΐσταται; Η κυβέρνησή του δεν θυμίζει μόνο τις κατοχικές του 1941-44. Θυμίζει την περιβόητη «κυβέρνηση» του τραπεζίτη Έκτορος Τσιρονίκου, υπουργού του Λογοθετόπουλου, που το 1944 έφυγε μαζί με τους κατακτητές και τον Ιανουάριο του 1945 σχημάτισε στη Βιέννη μια ψευδοκυβέρνηση, υπό τη σκέπη των Γερμανών. Ο Αλέξης «έκαψε το χαρτί» του από την ώρα που, πιεζόμενος από το ιερατείο των Βρυξελλών, πέταξε τη στολή του «αριστερού αγωνιστή» και προτίμησε την ευρωπαϊκή «βελάδα». Τώρα το βλέπει ότι δεν διαθέτει πλέον λαϊκή πλειοψηφία. Τον αποδοκιμάζουν ακόμα και αυτοί που άλλοτε τον χειροκροτούσαν. Φοβάται, όμως, να παραιτηθεί. Η παραδοχή της αποτυχίας και η προσφυγή στην κρίση του λαού θέλουν κάποια γενναιότητα. Ούτε αυτή διαθέτει ο Αλέξης, αφού προτίμησε να γίνει πρωθυπουργός «παντός καιρού», παρά τις άλλοτε αντίθετες διαβεβαιώσεις του, και κατέστη υποχείριος των τοκογλύφων, οι οποίοι δεν πρόκειται να μειώσουν το χρέος. Περνάμε τώρα υπό τα «καυδιανά δίκρανα» εξανδραποδισμών, εξευτελισμών, εκμεταλλεύσεων και ταπεινώσεων, εξαιτίας της δουλοφροσύνης των ευρωλάγνων προς τη γερμανοευρωπαϊκή σπείρα του Σόιμπλε, του Ντάισελμπλουμ και των άλλων αγυρτών.

Με την ψήφιση του 4ου Μνημονίου οι «153» επιβεβαίωσαν αυτό που είχε πει ο Μίκης Θεοδωράκης. Ότι: «Η σημερινή Βουλή υπάρχει απλώς για να δίνει μια δημοκρατικοφάνεια στις αποφάσεις των ξένων…».