Η τεχνολογία αλλάζει τον κόσμο, όχι όμως την «εθνική παθοκρατία» και το «χαρακίρι»!
Οι υπολογιστές είναι τώρα τόσο γρήγοροι και τόσο διαδεδομένοι, η αυτοματοποίηση και η τεχνητή νοημοσύνη τρέχουν με νέα επιτάχυνση το χρονοδιάγραμμα.
Τα ζητήματα μετατόπισης αντικειμένων εργασίας είναι τεράστια και κάνουν λάθος όσοι θεωρούν ότι κινδυνεύουν οι θέσεις χαμηλών δεξιοτήτων. Οι τελευταίες προβολές προβλέψεων εκτιμούν ότι το 2037 στις ΗΠΑ θα είναι αυτοματοποιημένο -τουλάχιστον- το 47% των θέσεων εργασίας – δεν εκτοπίζει μόνο εργάτες από θέσεις αλλά και δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς, πιλότους, κ.ά., αφού ήδη η ευφυΐα των μηχανών άρχισε να γράφει κώδικα. Δηλαδή η νέα οικονομία και ανάπτυξη έρχεται από την τεχνολογική καινοτομία, ενώ εδώ επικεντρωνόμαστε σε παραστάσεις κοινοβουλευτικές, όπου περισσεύει ο εγωισμός των «πολιτικών της παρακμής», με ταλέντο στο γκρίζο, δηλαδή στη δημιουργία εικόνων ώστε να μη διακρίνουν οι πολίτες το μαύρο / άσπρο, την αλήθεια / το ψέμα, το χρήσιμο και μη, το εφικτό, το δυνατό, το επιδιωκόμενο. Έτσι πάμε από εμπλοκή σε εμπλοκή όσον αφορά την είσοδό μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και την έξοδο στις αγορές, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ να απειλεί το πρόγραμμα. Ένα όμως από τα κλειδιά για να βγούμε από την κρίση είναι η έγκαιρη στροφή σε δημόσιες πολιτικές διαρκούς -διά βίου- εξοπλισμού και ανανέωσης των γνώσεων, ικανοτήτων, δεξιοτήτων. Αυτό σημαίνει συντονισμό και δυναμική πολιτική εκπαίδευσης αλλά και συνεργασιών με επιχειρήσεις για την προετοιμασία από το δημοτικό για υψηλή επένδυση στην υψηλή τεχνολογία των μελλοντικών φοιτητών και εργαζόμενων. Ποιο Μνημόνιο το εμποδίζει αυτό; Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό, όταν ακόμη κι ένας διαγωνισμός ρομποτικής υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας -που δεν καταβάλλει ούτε ένα ευρώ για την οργάνωσή του- εξαρτάται από άλλα κριτήρια μικροεντολών για κομματικές εξυπηρετήσεις σε προσκείμενους ή μικροσυμφέροντα ορισμένων, δηλαδή τη γνωστή «παθοκρατία», που οδηγεί κάθε φορά και σε νέο χαρακίρι, πλην όμως τώρα είμαστε σε δεδομένα για εθνικό και όχι μόνο μιας συλλογικότητας ή ατομικό!
Μπορεί η τεχνολογία να χτίζεται στην επιστημονική φαντασία αλλά από το ʽ90 και μετά ο κλάδος χαρακτηρίζεται από έκρηξη επενδύσεων και βρίσκεται στην κορυφή κερδών, δημιουργίας νέου πλούτου. Στην Ινδία, μέσα σε έναν χρόνο, άνοιξαν τραπεζικό λογαριασμό 220 εκατ. άνθρωποι. Τα ηθικά και τα νέα προβλήματα ρύπανσης, κ.λπ., δεδομένα είναι μεγάλα μαζί με τα πολιτικά: Αν η αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να μειώσει ή να αυξήσει τις ανισότητες και επομένως το σωστό πλαίσιο και η κατεύθυνση είναι κρίσιμο στοιχείο από τώρα για το μέλλον. Εδώ ποιοι θα ενώσουν τις τελείες του παρελθόντος με το μέλλον ως φωτεινά σημεία; Όταν την προηγούμενη εβδομάδα, στη Βουλή, δεν κατάφεραν να μας διαφωτίσουν ούτε για την επόμενη;
Ή μήπως η διαφορά έγκειται στο ότι δεν πήραμε ανταλλάγματα για τη συνέχεια των Μνημονίων, όπως λέει η ΝΔ; Άντε τώρα να δούμε τι θα συμβεί αν «πετάξουν τα ταξί στον ουρανό» με τους οδηγούς ή όταν ο τρόπος ζωής μας μεταβληθεί συγκλονιστικά -όπως αναμένεται- την επόμενη δεκαετία. Τι προσδοκάμε -αν και όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε από τη βρώμικη κατάσταση και σταθεροποιηθούμε- μεσομακροπρόθεσμα, όταν δεν προετοιμαζόμαστε στοιχειωδώς;
Μήπως και εμείς αργούμε να σκεφτούμε το μέλλον, οικονομικό, τεχνολογικό και κοινωνικό, χωρίς όλους όσους θέτουν ως μόνο διακύβευμα το ποιος μπορεί να κάνει καλύτερα τον διεθνή παρία στην αποικία χρέους!
* Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ