Η άλλη άποψη…
Ζωντανά λείψανα…
«Σκέφτομαι όμως πως η περιοχή της Αγίας Βαρβάρας δεν είναι δα και ο πιο κατάλληλος τόπος για να τοποθετηθεί το σεπτό και ολόφωτο σκήνωμα της Αγίας Ελένης που μας δάνεισαν οι παπικοί. Κάπου στο Κολωνάκι έπρεπε να το πάμε. Ίσως στον πεζόδρομο της Ηρώδου του Αττικού. Ίσως στο περιστύλιο της Βουλής. Δεν υπάρχει αμφιβολία: είμαστε ένας θεοσεβούμενος λαός. One-hundred percent! Γι’ αυτό και χαίρομαι, προσωπικά, όπως λένε, που η πάντοτε προχωρημένη Δύση μάς δάνεισε αυτό το αστραφτερό λείψανο. Να το δούμε από κοντά, να το προσκυνήσουμε και να ξεχάσουμε για λίγο τα μίζερα λείψανα που μας περιβάλλουν.
Είναι τόσο, μα τόσο, απογοητευτικό να περπατάς στα Εξάρχεια, ας πούμε, και να βλέπεις παντού ασκήμια. Παντού άσκημα λείψανα. Λείψανα ρακένδυτα. Λείψανα πεσμένα μέσα στον δρόμο. Μαστουρωμένα. Λείψανα να ψάχνουν σκουπιδοτενεκέδες. Να κοιμούνται στις κόγχες των πεζοδρομίων.
Απαίσια όλα αυτά τα άσκημα, βρώμικα, άπλυτα λείψανα. Είναι ανθρώπινα λείψανα που εμείς δεν τα προτιμούμε. Δεν τα προσκυνούμε. Δεν τους παρουσιάζουμε όπλα. Δεν τα δοξολογούμε. Μυρίζουν από απλυσιά. Μιλούν και βρίζουν απαίσια. Καθόλου, λοιπόν, καθόλου μα καθόλου δεν μας αρέσουν όλα αυτά τα ζωντανά λείψανα που κυκλοφορούν στην Αθήνα. Δεν μας αρέσουν αυτά τα θλιβερά υπολείμματα, τα περιτρίμματα της ζωής μας. Θέλουμε δυτικά λείψανα. Λαμπερά, άγια, καλοντυμένα. Μυρωδάτα λείψανα. Να πέφτουμε κάτω και να τα προσκυνούμε. Και η ψυχούλα μας τότε, τσουφ, να πηδά μέσα από την κόλαση των ξεπεσμένων Αθηνών επάνω στα ουράνια, παραδεισένια, άγια μέρη.
Το ξέρουμε. Το νιώθουμε. Το έχουμε αποφασίσει: χίλιες φορές ένας παράδεισος από λαμπερά και καλοντυμένα, δυτικοστολισμένα λείψανα παρά μια κόλαση γεμάτη από τα βρώμικα, ρακένδυτα λείψανα των ελληνικών δρόμων. Των ελληνικών πόλεων. Των χωριών μας. Των κωμοπόλεών μας. Της ψυχής μας».
***
Διά χειρός…
…του Θανάση Καρτερού, από το σχόλιό του στην «Αυγή» με τίτλο «Η μάχη των αρχηγών»:
Να τραβάει από το μανίκι ο ΣΥΡΙΖΑ τον πρόεδρό του
«Δύο κόμματα συγκρούονται βασικά σήμερα. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Με τους συμμάχους του το καθένα. Και, όσο κι αν σε κάποιους κακοφαίνεται, η σύγκρουση εκφράζεται από δυο πρόσωπα. Τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Παίρνει, εκ των πραγμάτων, και προσωπικό χαρακτήρα. Στριμώχνεται στην προσωπικότητα του καθενός, στις ικανότητές του, στη διαδρομή του. Όλο τον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει η μπάλα φυσικά. Αλλά ο Τσίπρας είναι ο ψεύτης, ο κωλοτούμπας, ο απατεώνας, ο λαϊκιστής, που πρέπει να ισοπεδωθεί. Το αυτό, αν και όχι ευτυχώς με τους ίδιους φραστικούς τραμπουκισμούς, και με τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι συνεπάγεται η διαπίστωση; Όχι βέβαια ότι θα αφήσουμε τον γάμο των προγραμμάτων, και των ιδεών, να πάμε για πουρνάρια στο Ελ Πάσο. Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, καθόλου μάλιστα, τη ʽʽμάχη των αρχηγώνʼʼ. Γιατί το ποιος από τους δύο εμφανίζεται πιο ώριμος, πιο πολιτικός, πιο επικοινωνιακός, πιο ταλαντούχος και τελικώς πιο συμπαθής αποτελεί ένα μεγάλο συν για το κόμμα του. Αυτή είναι η αλήθεια. Και θα πρέπει να τη διαχειριστεί συλλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο στηρίζοντας τον πρόεδρό του, σε δύσκολες συνθήκες επίθεσης. Αλλά και τραβώντας τον ως συλλογικός φορέας από το μανίκι για να διατηρεί πάντα τους δεσμούς του με τον κόσμο του κόμματος, τον κόσμο της δουλειάς, τον κόσμο της προσδοκίας.
Τέλος, το γεγονός ότι “τον έχει” τον Κυριάκο, κι ας λένε ό,τι θέλουν τα παπαγαλάκια, είναι δίκοπο μαχαίρι. Καλό, και περίκαλο, από τη μία. Επικίνδυνο από την άλλη. Αφού τον έχει, θα τον σηκώσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι. Κι αντί να δίνουμε τη μάχη ο καθένας όπου και όπως μπορεί, να χειροκροτούμε τον δικό μας που περιαδράχνει τον δικό τους. Αν πάμε έτσι, τότε θα δείτε στο τέλος της ημέρας τι πάει να πει ξεπουπουλιασμένες κότες. Αριστερές…».
***
Διά χειρός…
…του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά, από το άρθρο του με τίτλο «Η επόμενη μέρα απαιτεί νέο πολιτικό σχεδιασμό»:
Οδηγίες προς ναυαγό…
«Νέο σχέδιο χρειάζεται και η αξιωματική αντιπολίτευση. Τα δεδομένα άλλαξαν και η ΝΔ έχει μπροστά της ένα ή δύο χρόνια προκειμένου να παγιώσει την πρωτοκαθεδρία της στις δημοσκοπήσεις και, το κυριότερο, να πείσει την κοινωνία ότι είναι έτοιμη να κυβερνήσει.
Η τακτική του ώριμου φρούτου δεν είναι επιλογή. Αυτό έχει αποδειχθεί παγκοσμίως. Δεν ταιριάζει άλλωστε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος εξελέγη με εντολή ανατροπών. Χρειάζονται νέα πρόσωπα για να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι η ΝΔ δεν θα βασισθεί στα φθαρμένα υλικά τού χθες.
Χρειάζονται, ενδεχομένως, ένα νέο επιτελείο και μια ρητορική που θα υπερβεί τις εμμονές με τη… Βενεζουέλα, για να ανοιχθεί στην κοινωνία και να μιλήσει στον κόσμο. Χρόνος υπάρχει τώρα για όλα αυτά.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να ξαναεμπιστευθεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τα ένστικτα που τον έφεραν από αουτσάιντερ στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα».
***
Διά χειρός…
…του σημαντικού ζωγράφου μας Χρίστου Καρρά, από τη συνέντευξή του στα «Νέα» στη Μαίρη Αδαμοπούλου:
Θλίψη και απογοήτευση για την Αριστερά
«Δεν έκρυψα ποτέ τις πολιτικές µου απόψεις υπέρ της Αριστεράς ακόμη και σε δύσκολες εποχές. Επιμένω ότι είμαι πολιτικό ον. Σήμερα όμως για ποια Αριστερά μιλάμε όταν έχουμε στην ίδια κυβέρνηση τον Τσίπρα και τον Καμμένο; Σχιζοφρένεια! Όταν εμφανίστηκε ο Τσίπρας, πριν ακόμη κατέβει ως υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας, ήμουν ενθουσιασμένος μαζί του. Όταν έγινε αρχηγός της Αριστεράς, είπα “επιτέλους η Αριστερά θα παίξει τον σωστό της ρόλο”. Σήμερα δεν αισθάνομαι απλώς τεράστια απογοήτευση από την εικόνα της Αριστεράς, αλλά θλίψη και απελπισία».