Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές – Προσδοκίες και πραγματικότητες
Αντίστοιχα σημαντική είναι και η οικονομική και στρατιωτική της ισχύς. Επιπλέον, σε σύγκριση με τις άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, διαθέτει το γεωγραφικό συγκριτικό πλεονέκτημα να είναι συγχρόνως και Μεσογειακή, με ό,τι σημαίνει αυτή η κλειστή θάλασσα για τον παγκόσμιο πολιτισμό, που πρώτα οι Έλληνες την ονομάσανε Κέντρο της Γης (Μεσόγειος), για να το αντιγράψουν στη συνέχεια οι Ρωμαίοι και να τη μετατρέψουν σε Mediterraneum. Κοντά σε αυτά τα πλεονεκτήματα και αρετές καταγράφονται στην πολιτική της ιστορία και σοβαρά μειονεκτήματα, απόρροια του αμαρτωλού αποικιακού παρελθόντος της αλλά και πλέον πρόσφατων επεμβατικών συμπεριφορών σε χώρες της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής. Δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι μετά τις ΗΠΑ η Γαλλία ήταν η δεύτερη χώρα-στόχος και θύμα τρομοκρατικών ενεργειών από φανατικούς ισλαμιστές, συνεργούς των τζιχαντιστών, γεγονός που δεν συνάδει με την ουμανιστική αντίληψη και παράδοση του γαλλικού λαού. Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές με τελικό νικητή τον Εμανουέλ Μακρόν, με τις αντιθέσεις και αντιφάσεις που καταγράφηκαν στην προεκλογική περίοδο, σκιαγραφούν λίγο-πολύ την πραγματικότητα της σύγχρονης γαλλικής πολιτικής ζωής. Εύλογο λοιπόν το ενδιαφέρον των διεθνών ΜΜΕ, όπως και των ελληνικών, σε βαθμό μάλιστα υπερβολής, ιδιαίτερα από τα κρατικά. Το ασύνηθες διεθνές ενδιαφέρον μπορεί να αποδοθεί σε δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος ανάγεται στην κατάσταση λήθαργου στην οποία έχει περιπέσει η ΕΕ και στις ελπίδες η νέα γαλλική Προεδρία να συμβάλει στην επαναδραστηριοποίησή της. Ο δεύτερος σχετιζόταν με τη προσωπικότητα των υποψηφίων, με πρωταγωνίστρια την κ. Μαρίν Λεπέν, εκπρόσωπο της ακροδεξιάς παράταξης. Ο υποψήφιος της γκολικής Δεξιάς, Φιγιόν, που εθεωρείτο βέβαιος νικητής, έθεσε εαυτόν εκτός συναγωνισμού λόγω μικροπρεπών συμπεριφορών προσώπου του στενού οικογενειακού του περιβάλλοντος. Το σοσιαλιστικό κόμμα, όπως άλλωστε όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά, είχε απαξιωθεί από καιρό με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να στηρίξει αξιόπιστα δικό της υποψήφιο. Η Αριστερά, παρά την προσωπικότητα του Μελανσόν, δεν έπειθε με τις θέσεις της, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το μέλλον της ΕΕ. Έτσι ξεπρόβαλε ο Μακρόν, χωρίς κομματική υποστήριξη και με δανεισμένες θέσεις από Δεξιά και Αριστερά, που αντιμετώπισε την εκπρόσωπο της Ακροδεξιάς κ. Λεπέν με προεξοφλημένη την υποστήριξη όλων των άλλων κομμάτων. Τα περισσότερα ΜΜΕ όπως και πολιτικές δυνάμεις εξόρκιζαν τον κίνδυνο μιας πιθανής νίκης της κ. Λεπέν. Ασχολήθηκαν όμως πολύ λιγότερο με τους λόγους της απήχησης που είχαν οι θέσεις της στον γαλλικό λαό και ευρύτερα. Ελάχιστα σχολίαζαν τις ανισότητες που έχουν δημιουργηθεί στη γαλλική κοινωνία όπως και στην απώλεια της αίγλης της Γαλλίας στην Ευρώπη, που της είχαν προσδώσει πρώτα ο στρατηγός Ντε Γκολ και αργότερα ο Φρανσουά Μιτεράν. Ασφαλώς, η ανάδειξη του Εμανουέλ Μακρόν στη γαλλική Προεδρία προκάλεσε μεγάλη ανακούφιση σε ολόκληρη την Ευρώπη, με συγκρατημένη όμως αισιοδοξία. Τον συνοδεύουν πολλά επίθετα που απομειώνουν τις δυνατότητες της επικείμενης προεδρικής θητείας του, ενώ πολλοί δεν θεωρούν ότι είναι ικανός να ανατρέψει την εικόνα παρακμής στην οποία έχει περιπέσει η ΕΕ. Ας μη βιαζόμαστε όμως να κάνουμε προβλέψεις. Ο Μακρόν, όπως άλλωστε όλοι οι πολιτικοί άνδρες, τελικά κρίνονται από το έργο τους και όχι εκ των προτέρων. «Αρχή άνδρα δείκνυσι», όπως λέγανε οι αρχαίοι Έλληνες. Όμως δεν μπορεί να αγνοηθούν οι παγκόσμιες και ευρωπαϊκές πραγματικότητες που σχεδόν έχουν παγιωθεί. Ήδη ο κ. Μακρόν γεύθηκε την αμφισβήτηση από τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος σχολίασε αρνητικά -αν όχι σκωπτικά- ορισμένες σκέψεις του, όπως τον διορισμό ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών και τον κοινό δημοσιονομικό ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Η ΕΕ θα εξακολουθήσει και επί Μακρόν να λειτουργεί με πρωτοβουλίες του άτυπου γερμανογαλλικού διευθυντηρίου, με μπαλαντέρ την Ιταλία, στο οποίο προστέθηκε τελευταίως και η Ισπανία; Θα ήταν μεγάλο λάθος. Τα διευθυντήρια έχουν σημασία μόνο για την εκκίνηση, δεν πρέπει να λειτουργούν σε μόνιμη βάση. Γιατί τελικά εκφυλίζονται. Τον ρόλο του διευθυντηρίου πρέπει να αναλάβουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που είναι ο πραγματικός εκπρόσωπος των ευρωπαϊκών λαών. Εκεί πρέπει να στραφεί και το ενδιαφέρον της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης και όσων ακολουθήσουν. Η πόλωση που δημιουργήθηκε στις τελευταίες γαλλικές εκλογές με τη θεαματική άνοδο και παρουσία στη γαλλική πολιτική ζωή της ακροδεξιάς υποψήφιας ας λειτουργήσει αφυπνιστικά για την ΕΕ, που κυριαρχείται από τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και τη γερμανική ηγεμονία.