Η άλλη άποψη…
Θα είναι αυτοκτονία…
«Το Μέγαρο Μαξίμου ανακοίνωσε ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα συναντηθεί στην Κίνα με ηγέτες κρατών και διεθνών οργανισμών. Ανάμεσα σε αυτούς που θα συναντήσει στην Κίνα είναι και ο ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν.
Ομολογώ ότι εξεπλάγην όταν πληροφορήθηκα ότι η ελληνική κυβέρνηση ήταν αυτή που ζήτησε το ραντεβού με τον Σουλτάνο. Διότι η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει κανένα κέρδος από καμία συνάντηση με τον συγκεκριμένο ηγέτη. Ο Ταγίπ Ερντογάν ούτε υποχωρεί, ούτε παραχωρεί, ούτε αλλάζει τους επεκτατικούς σχεδιασμούς του. Είναι λάθος, λοιπόν, να τον συναντούν ΤΩΡΑ οι Έλληνες ηγέτες, όταν την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του έχουν κάνει σουρωτήρι τους ελληνικούς ουρανούς στο Αιγαίο, και όταν ανακοινώνει Navtex που αποκλείουν το μισό Αιγαίο Πέλαγος και ειδικά την περιοχή γύρω από το Καστελόριζο. Ως γνωστόν, χωρίς το Καστελόριζο, η ΑΟΖ χάνεται.
Η φήμη που ακολουθεί τον Ερντογάν, όταν επισκέπτεται χώρες της γειτονιάς μας, είναι ότι οι ηγέτες τους μετρούν τα δάκτυλά τους μετά από χειραψία μαζί του. Είναι σίγουρα ένας υπερβολικός ισχυρισμός. Όμως αυτό που εννοούν, και η φράση είναι ιδανική, είναι κάτι άλλο: ότι δεν υποχωρεί ποτέ και παίρνει ό,τι θέλει…
Μελέτησα τα κείμενα σημαντικών αναλυτών μετά το τουρκικό φιάσκο της περασμένης Τρίτης, όταν από το βήμα του εκπροσώπου του Λευκού Οίκου ανακοινώθηκε η απόφαση της στρατιωτικής συνεργασίας των Ηνωμένων Πολιτειών με τους Κούρδους της Συρίας (YPG). Προσέξτε: ούτε κράτος έχουν οι Κούρδοι, ούτε πατρίδα, διότι τους την έκλεψαν οι γειτονικές χώρες. Η Αμερική αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί τους διότι απέδειξαν στην πράξη ότι είναι σημαντικοί και πιστοί σύμμαχοι. Αυτό είναι ένα μάθημα και για εμάς, που έχουμε την υποχώρηση στο τσεπάκι μας. Πώς να μας εκτιμήσουν οι ξένοι όταν το μοναδικό πράγμα που γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί στην Ελλάδα και την Κύπρο είναι να δώσουν για να φύγει ο… μπελάς! Οι αναλύσεις αναφέρουν ακριβώς αυτό: ότι οι Κούρδοι κέρδισαν με το σπαθί τους την αμερικανική υποστήριξη. Το απέδειξαν στα πεδία των μαχών. Εμείς χάνουμε και χωρίς πόλεμο βέβαια. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει να αντιμετωπίσει ένα πληγωμένο θηρίο. Πρέπει να παραμείνει στα εθιμοτυπικά και να αποφύγει να συζητήσει σοβαρά μαζί του τα ελληνικά θέματα. Αν μπορέσει να εξασφαλίσει ένα μορατόριουμ για το καλοκαίρι λόγω της τουριστικής περιόδου, θα είναι κέρδος. Αλλά κάθε συζήτηση για τις απαιτήσεις του στο Αιγαίο και για τις προκλήσεις του στην κυπριακή ΑΟΖ είναι ως να ρίχνει αυγά στον τοίχο. Κάθε διαπραγμάτευση με την Τουρκία, αυτή τη στιγμή, είναι αυτοκτονία. Εμείς θα χάσουμε, οι Τούρκοι θα κερδίσουν. Διότι διαπραγματευόμενοι ομολογούμε ότι η Άγκυρα έχει δικαιώματα, ενώ στην πραγματικότητα δεν δικαιούται τίποτα…».
***
Διά χειρός…
…του Timothy Garton-Ash, καθηγητή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Είναι μονάχα ένα βήμα σε έναν πολύ ψηλό λόφο»:
Το μοιραίο για την Ευρώπη πήρε αναβολή…
«Όπως κάποιος, που επέζησε από έμφραγμα, η Γαλλία μπορεί να υψώσει το ποτήρι της και να γιορτάσει τη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν. Το ποτήρι, όμως, παραμένει λιγότερο από μισογεμάτο και εάν η Ευρώπη δεν αλλάξει πορεία, το μόνο που θα έχει επιτύχει είναι να αναβάλει το μοιραίο».
«Η πρόθεση του Μακρόν να μεταρρυθμίσει την ΕΕ, πέρα από τη Γαλλία, είναι ενθαρρυντική αλλά καταδικασμένη σε αποτυχία. Την ώρα που οι διαπραγματεύσεις για το Brexit σκληραίνουν, η Βρετανία μεταμορφώθηκε από σύμμαχος της Ευρώπης, σε σημαντικό της εμπόδιο. Η Ιταλία, με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος από εκείνο της Γαλλίας, τον εύθραυστο τραπεζικό τομέα και τη σχισματική πολιτική σκηνή, μπορεί να είναι αυτή που θα προκαλέσει την επόμενη κρίση στην Ευρωζώνη. Τα αίτια της προσφυγικής κρίσης δεν έχουν αντιμετωπιστεί. Η Ουγγαρία και η Πολωνία έχουν λαϊκιστικές, αντιδημοκρατικές κυβερνήσεις. Οι προτάσεις Μακρόν για κοινή δημοσιονομική πολιτική, κοινό υπουργό Οικονομικών, μερική ελάφρυνση χρέους και ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, δεν θα ικανοποιήσουν τους Γερμανούς ψηφοφόρους. Τέλος, η δέσμευσή του για δημιουργία μιας Ευρώπης, ʽʽπου θα μας προστατεύειʼʼ δεν συνοδεύθηκε από πρακτικά μέτρα.
Η νίκη Μακρόν αποτέλεσε μία απλή –αλλά πολύτιμη– αναστολή. Όλα μένουν ακόμη να γίνουν, ενώ η Ευρώπη δεν έχει πια άλλο χρόνο».
***
Διά χειρός…
…του Γιώργου Πρεβελάκη, καθηγητή Γεωπολιτικής στη Σορβόννη και συγγραφέα του βιβλίου «Ποιοι είμαστε; Γεωπολιτική της Ελληνικής Ταυτότητας», από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Αγεωγράφητος Ιστορία»:
Χωρίς την Ορθοδοξία η ελληνική συνέχεια είναι προβληματική…
«Le Grand Homme Malade, ο Μέγας Ασθενής της ελληνικής εκπαίδευσης, η Ιστορία, βρίσκεται και πάλι στο χειρουργείο. Μια επιτροπή ειδικών συνέταξε, κατʼ εντολήν του υπουργείου Παιδείας, ένα ʽʽΣχέδιο προγράμματος σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευσηʼʼ».
«Η ελληνική Ιστορία εκτυλίσσεται στο ʽʽΣχέδιοʼʼ, χωρίς σχεδόν καμία αναφορά στον ρόλο της θρησκείας. Χωρίς όμως την Ορθοδοξία, η ελληνική συνέχεια καθίσταται προβληματική. Είτε δεν υφίσταται, όπως διδάσκει ο Fallmerayer, είτε πρέπει να θεμελιωθεί σε ρατσιστικές θεωρήσεις, όπως υποστηρίζει η Άκρα Δεξιά. Δύσκολα μπορεί να δεχθεί το ελληνικό κράτος την πρώτη θέση, ενώ καταφανώς οι συγγραφείς του ʽʽΣχεδίουʼʼ απορρίπτουν τη δεύτερη εκδοχή.
Η αλλεργία για τον θρησκευτικό παράγοντα φθάνει, εξάλλου, στο σημείο να τον εξοστρακίσει και από την Ιστορία της Δύσης. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι απουσιάζουν. Περί Βεστφαλίας και βεστφαλιανού συστήματος, ουδείς λόγος. Ως αποτέλεσμα, η Νεωτερικότητα, δηλαδή το κομβικό στοιχείο για την ερμηνεία της ελληνικής εθνικής ανάδυσης, εμφανίζεται ως απλή συνέπεια από “τεχνολογικές καινοτομίες και αλλαγές στις μεταφορές και επικοινωνίες”. Πώς θα κατανοήσουν οι Έλληνες του μέλλοντος έναν κόσμο μετα-νεωτερικό, όπου οι θρησκευτικές ταυτότητες κατέχουν αύξοντα ρόλο, παραμένει μυστήριο. Έτσι συμβάλλει η Ιστορία στην κριτική σκέψη;
Πάντως, αντίθετα με τις απόψεις των συγγραφέων, η διδασκαλία της Ιστορίας δεν έχει στόχο ούτε την ʽʽανάπτυξη κριτικής σκέψηςʼʼ, ούτε την ʽʽκαλλιέργεια ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξιώνʼʼ, ούτε την ʽʽκαλλιέργεια δημοκρατικής συνείδησηςʼʼ. Η Ιστορία δεν υποκαθιστά το σύνολο της Παιδείας. Όταν διαχέεται, αστοχεί στον βασικό της προορισμό, την ʽʽκαλλιέργεια της εθνικής ταυτότηταςʼʼ, όπως αναφέρεται, έστω και μεταξύ άλλων, στο ʽʽΣχέδιοʼʼ».