Τετελεσμένα γεγονότα επιχειρεί η Άγκυρα να δημιουργήσει στην ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδος

Είναι ένα νέο βήμα της Τουρκικής πλευράς, η οποία επιχειρεί να εκμεταλλευθεί τη σημερινή συγκυρία, να αμφισβητήσει εξελίξεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί και να ασκήσει στρατηγικό εκβιασμό στην Ελλάδα και την Κύπρο, με έπαθλο τα ενεργειακά τους κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Τουρκική αυτή στρατηγική είναι χαραγμένη από δεκαετίες. Εκφράσθηκε, κατά πρώτο λόγο, με συστηματική αμφισβήτηση του status quo και του νέου διεθνούς θαλασσίου δικαίου, που δικαιώνει τις Ελληνικές θέσεις. Η Άγκυρα δεν δίστασε, για να εμποδίσει την εφαρμογή του, να δηλώσει ότι η επέκταση των Ελληνικών χωρικών υδάτων από την Ελλάδα στο Αιγαίο, όπως αυτή έχει δικαίωμα από το θαλάσσιο δίκαιο, θα είναι για την Τουρκία casus belli (αιτία πολέμου).

Εκφράσθηκε, κατά δεύτερο λόγο, με μια τεράστια εξοπλιστική προσπάθεια, με στόχο την ανατροπή οποιασδήποτε ισορροπίας ισχύος με την Ελλάδα και την κατάκτηση αεροναυτικής υπεροχής. Η προσπάθεια αυτή συνεχίζεται με συνεχώς εντεινόμενους ρυθμούς γιατί η Άγκυρα επιδιώκει να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική της ισχύ για να προωθήσει το αναθεωρητικό και επεκτακτικό της πρόγραμμα και να προβληθεί ως «μεγάλη δύναμη» στην περιοχή.

Εκφράσθηκε, κατά τρίτο λόγο, με την κατασκευή «επιχειρημάτων» και προσχημάτων για την αμφισβήτηση του status quo στο Αιγαίο και την προβολή αυθαιρέτων διεκδικήσεων, όπως είναι οι θεωρίες για δήθεν «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, «κατεχόμενα», από την Ελλάδα, 18 «Τουρκικά» νησιά και οι γνωστές Τουρκικές θεωρίες για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ.

Η Άγκυρα δεν αρκέσθηκε σήμερα στις γνωστές αμφισβητήσεις. Επιχειρεί στρατηγικό εκβιασμό κατά της Ελλάδος και της Κύπρου, προχωρώντας σε προβολή ισχύος και απειλώντας με πόλεμο. Επιδιώκει με την τακτική αυτή να δημιουργήσει τετελεσμένο γεγονός, να παγώσει ανεπιθύμητες εξελίξεις και να αναστείλει την εκμετάλλευση από την Κύπρο του φυσικού της αερίου μέχρι τη «λύση» του Κυπριακού. Μια «λύση» δηλαδή που θα έθετε ολόκληρη την Κύπρο υπό Τουρκικό στρατηγικό έλεγχο και θα επέτρεπε στην Άγκυρα, με τη βοήθεια του «ισότιμου» Τουρκοκυπριακού «συνιστώντος κράτους» να καθορίσει κατά το δοκούν την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου.

Ήδη, η Άγκυρα, διά των θέσεων τις οποίες προέβαλε στον ΟΗΕ και των Navtexs τις οποίες εξέδωσε αμφισβητεί απροκάλυπτα την Κυπριακή ΑΟΖ και περιορίζει τα δικαιώματα της Κύπρου στα χωρικά της ύδατα. Προβάλλει η Άγκυρα και στην περίπτωση αυτή τις γνωστές θεωρίες της ότι δήθεν τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, αντίθετα με τις πρόνοιες του διεθνούς θαλασσίου δικαίου. Ακολουθεί, βεβαίως, την ίδια τακτική και έναντι της Ελλάδος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αμφισβητεί απροκάλυπτα τα Ελληνικά δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, εκτός των χωρικών υδάτων, ανατολικά της Ρόδου και προβάλλει τη θεωρία ότι δήθεν η υφαλοκρηπίδα της περιοχής είναι προέκταση του ηπειρωτικού όγκου της Τουρκίας, η οποία προεκτείνεται νότια μέχρι την υφαλοκρηπίδα της Αιγύπτου. Αποφεύγει σκοπίμως να κάνει οποιαδήποτε αναφορά σε ΑΟΖ της Ελλάδος και ισχυρίζεται ότι υπάρχει μόνο θέμα οριοθετήσεως της υφαλοκρηπίδος μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου. Για να δελεάσει μάλιστα την Αίγυπτο και τις άλλες χώρες που γειτνιάζουν με την Κυπριακή ΑΟΖ υποβάλλει την ιδέα επαναχαράξεως της ΑΟΖ της Κύπρου προς όφελος των χωρών αυτών.

Η Άγκυρα επιχειρεί, με άλλα λόγια, να εκβιάσει στρατιωτικά την Ελλάδα και την Κύπρο και να αρπάξει απʼ αυτές έναν ενεργειακό πλούτο που είναι στο επίκεντρο μεγάλων γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αναβαθμισμένες εκτιμήσεις για την έκταση των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, η κατʼ αρχήν συμφωνία Ελλάδος, Ισραήλ, Κύπρου και Ιταλίας για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου (East Med), η προοπτική εναλλακτικού εφοδιασμού της Ευρώπης με υδρογονάνθρακες από την Ανατολική Μεσόγειο, η επίδειξη ενδιαφέροντος και η εμπλοκή διεθνών κολοσσών στις έρευνες για φυσικό αέριο και πετρέλαιο στην Κυπριακή ΑΟΖ είναι παράγοντες τους οποίους η Άγκυρα αντιμετωπίζει με ανησυχία, γιατί διαπιστώνει ότι την παρακάμπτουν στον ρόλο που φιλοδοξεί να παίξει και στα κέρδη, οικονομικά και γεωπολιτικά, που θέλει να αποκομίσει.

Η Άγκυρα πιστεύει ότι η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε αδύναμη θέση και ότι μπορεί εκ του ασφαλούς να προωθήσει τους στόχους της και να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα ή να επιβάλει διαπραγματεύσεις με τους δικούς της όρους. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Κύπρο, επιδιώκει να παρεμβληθεί και να ανατρέψει τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της Κύπρου και την παγίωση της συνεργασίας της με τους διεθνείς ενεργειακούς κολοσσούς, που είναι ήδη παρόντες (ιταλική ENI, γαλλική TOTAL, αμερικανική EXXON MOBIL).

Το οικόπεδο 6, μεγάλος μέρος του οποίου διεκδικεί η Άγκυρα ως δική της δήθεν υφαλοκρηπίδα, έχει πολύ ιδιαίτερη σημασία γιατί βρίσκεται κοντά στην Αιγυπτιακή ΑΟΖ, στην οποία έχει εντοπισθεί το γιγάντιο κοίτασμα ZOR, και σε κομβική θέση, στο σημείο συναντήσεως της ΑΟΖ της Ελλάδος, της Κύπρου και της Αιγύπτου, την οποία η Άγκυρα θέλει να διεμβολίσει.

Στην Κύπρο διεξάγονται, υποτίθεται, διακοινοτικές διαπραγματεύσεις για τη «λύση» του Κυπριακού. Η Άγκυρα όμως, αφήνοντας τον ρόλο αυτό στον υποτελή της Τουρκοκύπριο ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, επιδίδεται παραλλήλως σʼ ένα ωμό παιχνίδι απειλών και εκβιασμού κατά της Κύπρου, αφενός με το ερευνητικό σκάφος «Barbaros» στα ανατολικά και αφετέρου με Navtexs και ναυτικές ασκήσεις και παραβιάσεις στα δυτικά. Το περίεργο δεν είναι ότι η Άγκυρα ακολουθεί την πολιτική αυτή. Περίεργη είναι η εμμονή της Κυπριακής ηγεσίας και ειδικότερα των ηγεσιών ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ σε μια αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική πολιτική, που είναι ουσιαστικά συμπληρωματική της Τουρκικής στρατηγικής.

Η κατευναστική πολιτική που ακολούθησε επίσης επί χρόνια η Ελληνική πολιτική, μετά, ιδιαίτερα, τη μεγάλη στροφή Σημίτη – Γιώργου Παπανδρέου, επέτρεψε στην Άγκυρα να ασκεί παραλλήλως κατά της Ελλάδος διεκδικητική πολιτική και να έχει ταυτοχρόνως την υποστήριξή της στις σχέσεις με την Ευρώπη.

Ο επιχειρούμενος σήμερα μεγάλος εκβιασμός κατά της Ελλάδος και της Κύπρου απαιτεί εθνικό συναγερμό για την ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος και των διεθνών ερεισμάτων της Ελλάδος και της Κύπρου. Η χαλαρότητα και η ολιγωρία με την οποία αντιμετωπίσθηκαν οι εξοπλιστικές δαπάνες κατά την τελευταία δεκαετία δείχνουν σήμερα ποια είναι η σημασία τους. Παρά την οικονομική κρίση, η Ελλάδα πρέπει να βρει τρόπους για την άμεση ενίσχυση της αμυντικής της ισχύος και η Κυπριακή ηγεσία πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσει ότι η πολιτική του ενδοτισμού και των υποχωρήσεων είναι αυτοκαταστροφική πολιτική και ότι απαιτείται εδώ και τώρα μια νέα στρατηγική στο Κυπριακό.