Σε δεύτερο πλάνο!

Βέβαια, σε δεύτερο πλάνο η κυβέρνηση ασχολείται επί της ουσίας με αυτά, δεδομένου ότι σε πρώτο επίπεδο εκείνο που στόχευε το πέτυχε: Αφαίρεσε από τη ΝΔ το διακύβευμα των εκλογών, δεδομένου ότι, πρώτον, αν μιλήσει για επαναδιαπραγμάτευση -όποια λέξη κι αν εφεύρει- δεν πείθει γιατί το έργο το έχει ξαναπαίξει η ίδια, δεύτερον, το τι άλλο μπορεί να κάνει στην εφαρμογή δηλαδή τη στριμώχνει σε απολύσεις στο Δημόσιο και νέα έφοδο με όχημα τα περί αναδιοργάνωσης, δηλαδή μια από τα ίδια από άλλη πλευρά και υπέρ άλλων στην πελατειακή χειραγώγηση (όταν ακόμη και στην περιβόητη αξιολόγηση το επίμαχο είναι τα δικά μας παιδιά να αξιολογούν τα άλλα και όχι η απόδοση ή η αποκομματικοποίηση), τρίτον, ο χρόνος και το κλίμα, το δίλλημα των εκλογών είναι ισχυρό πλεονέκτημα στα χέρια της κυβέρνησης για χρήση όταν -πλέον- τη βολεύει.

Τώρα, το ερώτημα πότε μπορεί να ανανεωθεί η χώρα, όταν δημογραφικά τα στοιχεία γίνονται πιο αρνητικά, δηλαδή πότε, πώς και με ποιους όρους οι νέοι, οι άνεργοι μπορούν να μπουν στην εργασία και να κάνουν οικογένεια, παραμένει άγνωστο και άνευ σεναρίου στον χρόνο.

Ο πολιτικός διπολισμός, με το εκλογικό σύστημα που ισχύει τώρα, και προοπτικά κρύβει τον κοινωνικό εδώ -όπως εύστοχα μου παρατήρησε ένας αξιόλογος φίλος επιστήμονας, με δημιουργικό έργο στον ιδιωτικό τομέα-, σε αντίθεση με τα συμβαίνοντα στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία. Και μπορεί να είναι ανησυχητική η βάση που οικοδομείται εκεί αλλά είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ανησυχητικό να είναι κάτω από το χαλί του κατακερματισμού η διαίρεση, που όλα δείχνουν ότι φτιάχνει -και πάλι- τον χάρτη των επόμενων εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σε αυτό το τοπίο οι συμμαχίες αποκτούν ιδιαίτερη σημασία τόσο στον ενδιάμεσο χώρο, όπου κινούνται οι σοσιαλδημοκρατικές/ προοδευτικές συνιστώσες, όσο και στον άλλο, την κουμμουνιστική Αριστερά, παρά τις προσπάθειες των πιο ισχυρών παικτών -εντός ή εκτός εισαγωγικών- να αποφύγουν σαφείς στάσεις, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις όταν τα πράγματα επιτακτικά θέτουν την πρόκληση. Και ή την απαντάνε ή κουβαλάνε νερό στον μύλο ενός πλαστού ή καλύτερα του υπό κατασκευή πολιτικού δίπολου, πέραν της κοινωνικής κατάστασης, η οποία όσο δεν αντιστοιχείται, δηλαδή δεν ακτινογραφείται, τόσο περισσότερη στρωματοηφαιστειακή μάζα συσσωρεύει.

Έτσι, εκεί, στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση -αυτών των μορφωμάτων του παρελθόντος, όπως μας «στόλιζαν» κάποιοι μιντιακοί «αστέρες» πρωινών εκπομπών- έπαιρνες δύναμη από τους μελοποιημένους στίχους του Γ. Ρίτσου -«σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει…»- που όμως με τη βαριά συμφωνία και τις ερμηνείες όλο και τεχνητή ηφαιστειακή σκόνη τα καλύπτει προς το παρόν από τα πάνω. Αλλά ο κίνδυνος να λιώσει το παγετωνικό κάλυμμα με πραγματικές εκρήξεις από κάτω, καθώς ο λήθαργος είναι περίοδος ηρεμίας που δεν σημαίνει ότι δεν ενεργοποιούνται κάποια στιγμή δυνάμεις, και μάλιστα ακανόνιστα ως προς την κατεύθυνση, άραγε, απασχολεί;

Μια τέτοια μεταηφαιστειακής ενέργειας χώρα μπορεί να φανταστεί κανείς από τους δύο πολιτικά κυρίαρχους και τον συνασπισμό -λόμπι, συμφέροντα, ειδήμονες, ορισμένα Μέσα- που τους στηρίζει;

* Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ