Η άλλη άποψη…
Η Εκκλησία δεν βιάζει ποτέ την ελευθερία του ανθρώπου
«Στην Εκκλησία η σχέση με τον Θεό δεν βιάζει ποτέ την ελευθερία του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος εξαναγκαστεί να “πιστέψει” στον Θεό, επειδή η λαμπάδα του πατριάρχη ανάβει από μόνη της στα Ιεροσόλυμα, τότε η ʽʽπίστηʼʼ του είναι προϊόν εκβιασμού, όχι αγάπης, δηλαδή ελευθερίας. Ένα ʽʽθαύμαʼʼ, στο οποίο η κοσμική εξουσία αποδίδει τιμές αρχηγού κράτους, είναι μόνο αγυρτεία, όχι αποκάλυψη.
ʽʽΠίστηʼʼ για την Εκκλησία δεν είναι να παραδεχθείς ατομικά κάποιες πεποιθήσεις, αλάθητες αποφάνσεις, υποχρεωτικά ʽʽδόγματαʼʼ – τέτοια είναι η πίστη στο KKE, όχι στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία πιστεύω θα πει εμπιστεύομαι και η κατεξοχήν εμπιστοσύνη χαρίζεται όταν αγαπάς και σε αγαπούν. Με βαθιά εκκλησιαστική γνώση ο Ντοστογιέβσκι βεβαιώνει: ʽʽΥπάρχουν τρεις δυνάμεις στον κόσμο, ικανές να υποτάξουν τη συνείδηση των ανθρώπων: Το θαύμα, το μυστήριο και το κύρος… Δεν κατέβηκε ο Χριστός από τον σταυρό, όταν του φώναζαν λοιδορώντας τον: Κατέβα από τον σταυρό, για να πιστέψουμε πως είσαι Θεός. Δεν κατέβηκε, γιατί δεν θέλησε να σκλαβώσει τον άνθρωπο με το θαύμα. Λαχταρούσε την ελεύθερη πίστη, όχι την εξαναγκασμένη από το θαύμα, την ελεύθερη αγάπη, όχι τους δουλικούς ενθουσιασμούς του σκλάβου, του τρομοκρατημένου μπροστά σε μιαν ισχύ που τον συντρίβειʼʼ.
Μέσα σε κάθε ναό “εκκλησίας” των πιστών, η τράπεζα της Ευχαριστίας είναι το “θυσιαστήριο”, ο τάφος του ενανθρωπήσαντος Θεού. Εκεί η αγάπη των πιστών συντηρεί, ως αποκαλυπτική ʽʽπράξηʼʼ, μια κανδύλα ακοίμητη. Από αυτή την κανδύλα ο λειτουργός, τη νύχτα του Πάσχα, ανάβει τη λαμπάδα του και μεταδίνει τη φλόγα στις λαμπάδες των πιστών. Το ίδιο συμβαίνει και στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα. Το θαύμα είναι συνάρτηση της ελευθερίας: να κοινωνείται η ύπαρξη ως ερωτική αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά, όπως κοινωνείται ο φωτισμός από λαμπάδα σε λαμπάδα, η αγάπη ως πασχάλιος ασπασμός.
Αυτή η αλήθεια, και κάθε αλήθεια, δεν έχει ανάγκη να της αποδοθούν τιμές ʽʽαρχηγού κράτουςʼʼ. H σύγχυση του ιερού με το βέβηλο γεννάει τερατωδίες».
***
Διά χειρός…
…του καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών στο ΑΠΘ Νικόλα Σεβαστάκη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Επιλογή σε μια διαιρεμένη χώρα»:
Τι θα ψηφίσει σήμερα η Γαλλία για την Ευρώπη
«Στη Γαλλία λοιπόν όλα τελούν σε εκκρεμότητα. Η ρητορική της εθνικής παρακμής στοιχειώνει τους διανοουμένους, ο αντιφιλελευθερισμός εξαπλώνεται, η διαίρεση ʽʽμοντιαλισμούʼʼ και ʽʽπατριωτισμούʼʼ έρχεται να κλονίσει ακόμη περισσότερο την ιστορική αντίθεση Δεξιάς και Αριστεράς.
Σε αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η μάχη για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας είναι μείζον ευρωπαϊκό γεγονός. Δεν πρέπει όμως να τη δει κανείς ως σύγκρουση μιας ελιτιστικής και μιας λαϊκής Γαλλίας, όπως τη σκηνοθετούν επιτήδεια ορισμένοι. Αντίθετα, στις 7 Μαΐου θα ξέρουμε αν θα επικρατήσει ένα ανοιχτό στοίχημα για κοινωνική ανασύνθεση και συμφιλίωση ή αν με τη ψήφο τους οι γάλλοι πολίτες θα τραυματίσουν ανεπανόρθωτα τη χώρα τους και όλη την Ευρώπη.
Τα υπόλοιπα, όπως το πόσο προοδευτική μπορεί να είναι μια προεδρική θητεία Μακρόν, είναι ζητήματα που προϋποθέτουν την ανάσχεση του δηλητηριώδους δημαγωγικού εθνικισμού και των απατηλών του υποσχέσεων».
***
…του Σωκράτη Τσιχλιά, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Ο φόβος ψηφίζει στην Ευρώπη»:
«Οι γαλλικές εκλογές επαναβεβαίωσαν ότι τουλάχιστον οι μισοί Ευρωπαίοι φοβούνται την Ευρώπη έτσι όπως είναι ή όπως πάει να γίνει. Όλοι φοβούνται, και αυτοί που περνούν τον πήχη των τριών χιλιάδων ευρώ και όσοι αγκομαχούν κάτω από τα 1.250. Και αυτοί που εργάζονται και όσοι είναι άνεργοι. Και όσοι τάσσονται με τα ανοιχτά σύνορα και αυτοί που τα κλείνουν. Ο γενικευμένος φόβος, η απώλεια της ελπίδας για καλύτερες ημέρες απειλεί τις δημοκρατίες της Ευρώπης, υπονομεύει την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ο φόβος είναι η αιτία, αυτός είναι ο εχθρός, οι λαϊκιστές απλώς τον εκμεταλλεύονται».
***
Διά χειρός…
…του διευθυντή της «Καθημερινής» Αλέξη Παπαχελά, από το σχόλιό του με τίτλο «Επικίνδυνοι καβγάδες στο σαλούν»:
Πιο άγριοι από τους παλιούς οι νέοι νταβατζήδες…
«Η χώρα διατρέχει σοβαρό κίνδυνο. Η ʽʽουκρανοποίησήʼʼ της δεν είναι, πλέον, ένα θεωρητικό, απόμακρο σενάριο. Η ενημέρωση και τα δημόσια πράγματα είναι πολύ πιθανό να ελέγχονται κάποια στιγμή από μια ομάδα νέων ολιγαρχών, που θα κάνουν κάποιους να νοσταλγήσουν τους απερχόμενους άρχοντες της περιώνυμης διαπλοκής. Τους παλαιούς νταβατζήδες ενδέχεται να αντικαταστήσουν νέοι, πιο άγριοι. Η κυβέρνηση μοιάζει να κάνει το λάθος που έκαναν και άλλοι πριν από αυτήν.
Πιστεύει ότι μπορείς να κάνεις συμφωνίες στήριξης με τέτοιους ανθρώπους. Μα αυτή είναι η μαγκιά του καλού νταβατζή. Σε στηρίζει, σου δημιουργεί εξαρτήσεις, κάνει τη δουλειά του και κατόπιν αναρωτιέται: ʽʽΤι να κάνει εκείνο το καλό παιδί που μου τακτοποίησε την τάδε υπόθεση;ʼʼ. Την πρώτη φορά που ο στηριζόμενος πολιτικός δεν θα του ικανοποιήσει κάποιο ʽʽλογικόʼʼ ρουσφέτι, θα στραφεί εναντίον του με μένος. Αφήστε που χόμπι των περί ων ο λόγος είναι να τσακώνονται μεταξύ τους σαν να βρίσκονται σε σαλούν από παλιά καουμπόικη ταινία. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός και οι άλλοι πολιτικοί κινδυνεύουν από αδέσποτες στο πλαίσιο ενός καλού καβγά. Όποιος, μάλιστα, κάνει το λάθος να πιστέψει ότι μπορεί να γίνει σερίφης στο σαλούν της άγριας διαπλοκής, γρήγορα ανακαλύπτει ότι στο τέλος τρώει ξύλο από όλους μαζί».