Πάθος μη ελεγχόμενο…

Αυτήν τη φορά, με το «Ανεξέλεγκτο πάθος», η Δ. Π. σκύβει για τα καλά στον μεταπολεμικό Πειραιά, με τη φτώχεια του (Κοκκινιά) αλλά και την αστική του υπεροχή (Καστέλλα), μεταφέροντας στις σελίδες στοιχεία που υπηρετούν εντυπωσιακά τη λογοτεχνία και την ιστορία.

Κι αν ένα ρομάντσο θεωρείται εύκολο, η ιστορία είναι που με τη δυσκολία της θα οδηγήσει σε συναρπαστικό -και ίσως ζόρικο- αποτέλεσμα. Άλλωστε, τα πρώτα βιβλία της Μεϊμαρίδου, με τις τεράστιες πωλήσεις, στηρίχτηκαν ακριβώς πάνω σε αυτήν τη συνταγή (με τη Σμύρνη να παίρνει τη θέση του γοητευτικού -πριν από 60 χρόνια- Πειραιά). Όσο για την υπόθεση του μυθιστορήματος; Μοιάζει να είναι μια ερωτική ιστορία που αναπαράγει και αντανακλά το χάος, σε μια διαδρομή από τον Πειραιά στη Γρανάδα της Ανδαλουσίας και από εκεί στο Λονδίνο και την πλανεύτρα Θεσσαλονίκη. Στην παρουσίαση του βιβλίου, στην Αίθουσα «Βαρώνου Κίμωνος Ράλλη», στον ιστορικό Πειραϊκό Σύνδεσμο της πλατείας Κοραή (που δυστυχώς θυμίζει ενοχλητικό σκουπιδότοπο, από το συνεχιζόμενο έργο εγκατάστασης του τραμ, έργο που έχει διχάσει τους Πειραιώτες), ένας από τους ομιλητές διέγνωσε σεβασμό της συγγραφέως στις λέξεις, στη μουσική, στα χρώματα και στη θάλασσα, τονίζοντας ότι η Παπαναστασοπούλου με το «πάθος» της ανεβάζει τον πήχη της δουλειάς της.

Από μια άποψη, το βιβλίο θυμίζει αρκετά στοιχεία από τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Πειραιώτη Κώστα Μουρσελά, ίσως και από το «Τάλγκο» του Βασίλη Αλεξάκη, που είχαν κάνει εξαιρετική πορεία όταν κυκλοφόρησαν. Η Παπαναστασοπούλου δείχνει να βαδίζει σε αντίστοιχο βεληνεκές επιτυχώς, αν και προσθέτει ένα σημαντικό στοιχείο, χωρίς να προσπερνά το ερωτικό στόρι: Την καταγραφή ιστορικών ντοκουμέντων, που, ευτυχώς, προσθέτουν αρκετή γοητεία σε μια υπόθεση «ανεξέλεγκτου πάθους».