Και οι πνιγμοί συνεχίζονται…

Και τους δυστυχείς πρόσφυγες, που το μέγα έγκλημά τους είναι ότι μπήκαν στη βάρκα για τον… Αχέροντα, μήπως και τους βγάλει εκεί όπου θα βρουν ένα πιάτο φαΐ και μια δουλίτσα, όποια κι αν είναι, μήπως και έχει ένα αύριο και το δικό τους παιδί, όπως το κάθε παιδί του… πολιτισμένου κόσμου, αφού παιδί του ίδιου Θεού είναι κι αυτό, η… πολιτισμένη Ευρώπη τούς χρησιμοποιεί ως όπλο για να εκβιάζει η μια χώρα την άλλη: Θα πάρω τόσους πρόσφυγες, αρκεί να μην αφήσεις να περάσουν από τα σύνορα άλλοι… Δεν τους ενδιαφέρει αν πνίγονται… Μέρες του Πάσχα, ένα παιδί και έξι άνδρες, εκεί ανοιχτά του Μόλυβου στη Λέσβο, Ανάσταση δεν πρόλαβαν να κάνουν… Οι σοροί τους, από τη στιγμή που ο ΟΗΕ και οι μεγάλοι της Γης δεν κάνουν τίποτε για να μην αναγκάζονται οι άνθρωποι να φεύγουν από τις χώρες τους και να γίνονται πρόσφυγες, δεν μπορεί παρά να παραπέμπουν στον στίχο της Γαλάτειας Καζαντζάκη: «Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω…».