Η κυπριακή τραγωδία και ο σκοτεινός ρόλος των «Μεγάλων Δυνάμεων»

Απλώς θα επισημάνω μια σημαντική δήλωση του μεγάλου έλληνα ηγέτη της Κύπρου, του Τάσσου Παπαδόπουλου, όταν το 2007, σε εκδήλωση στο Σπίτι της Κύπρου, στην Αθήνα, (ήμουν παρών) είπε, ύστερα από συνάντηση που είχε το πρωί με την τότε ελληνίδα ΥΠΕΞ: «Δεν θέλουμε να δημιουργούμε προβλήματα στην ελληνική κυβέρνηση. Όμως πρέπει να γνωρίζει ο ελληνικός λαός ότι η Κύπρος είναι το ανάχωμα στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας προς την Ελλάδα».

Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Θα ενημερώσω επίσης -για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν- ότι στην αίθουσα του Συμβουλίου Ασφάλειας της Τουρκίας, το οποίο αποτελείται από τον Πρόεδρο και όλους τους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφάλειας, υπάρχει δίπλα στον χάρτη της Τουρκίας ένας ακόμη χάρτης, αυτός της Κύπρου με τα σύμβολα της Τουρκίας (τον έχει δημοσιεύσει η «Καθημερινή» εντός της πρώτης δεκαετίας του 2000 και μπορείτε να τον αναζητήσετε).

Ο συνταγματάρχης Παναγιώτης Νάστος, βαθύς γνώστης της γεωστρατηγικής και επίπονος ερευνητής, εμφορούμενος από καθαρά πατριωτικά αισθήματα και μη έχων καμιά ιδεοληψία και καμιά προσωπική εμπλοκή στα τότε γεγονότα, ύστερα από πολύχρονη έρευνα προσπάθησε να φωτίσει τις πολιτικές και στρατιωτικές πτυχές του Κυπριακού και τολμά να τις θέσει ενώπιόν μας με αυτό το βιβλίο.

Κατά τεκμήριο λοιπόν, και μόνο γιʼ αυτό, το βιβλίο έχει τεράστιο ενδιαφέρον.

Στον πρόλογο, τον οποίο είχαν την ευγένεια να μου αναθέσουν ο συνταγματάρχης και ο εκδοτικός οίκος, σημειώνω μεταξύ άλλων ότι ιδιαίτερα σήμερα, όπου το Κυπριακό είναι το κατʼ εξοχήν πρώτο εθνικό θέμα, πρέπει να διαβάσουν το βιβλίο τα εν ενεργεία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και οι όποιες ηγεσίες μας και εδώ και στην Κύπρο, πέραν του ότι έχει ενδιαφέρον και για τους υπεύθυνους πολίτες.

Είναι ένα πολύτιμο βοήθημα για την αντιμετώπιση της παρούσας κατάστασης, μακριά από μύθους και ευχολόγια.

Θα παρουσιάσω εδώ μόνο μερικές σημαντικές επισημάνσεις του βιβλίου, οι οποίες καίτοι περίπου πλανώνται στην ατμόσφαιρα εντούτοις δεν τις κρύβουν κάτω από το χαλί μόνον οι διαχρονικές πολιτικές μας ηγεσίες αλλά και απλοί πολίτες.

Η πολιτική στρατηγική του Ηνωμένου Βασιλείου

Το Ηνωμένο Βασίλειο ουδέποτε έκρυψε τη στρατηγική του. Ο γεωστρατηγικός χώρος της Κύπρου ήταν και είναι και σήμερα τεράστιας σημασίας (και όχι μόνον για το ΗΒ) και δεν επιθυμούν να τον εγκαταλείψουν έως ότου αλλάξει δραματικά το παγκόσμιο σκηνικό στη Μέση Ανατολή.

Αξίζει να σημειωθεί η αναφορά στο βιβλίο της πρότασης της τότε Μεγάλης Βρετανίας, το 1915, προς την ελληνική κυβέρνηση να της δοθεί η Κύπρος εφόσον η Ελλάδα μετείχε στον μεγάλο πόλεμο στο πλευρό της ΜΒ, κάτι που το απέρριψε η τότε φιλοβασιλική κυβέρνηση Ζαΐμη. Βέβαια, όταν αργότερα η κυβέρνηση εθνικής αμύνης του Ελ. Βενιζέλου συμμάχησε και μάλιστα συνετέλεσε τα μέγιστα στη συμμαχική νίκη με τη νικηφόρα μάχη του Σκρα ντι Λέγκεν (1918), οι Βρετανοί υπαναχώρησαν… Η προσωπική μου άποψη (όμως χρειάζεται ερεύνα για αυτό, ελάχιστοι δε ερευνητές έχουν ασχοληθεί μέχρι σήμερα με το θέμα) είναι ότι οι Βρετανοί είτε γνώριζαν εκ των προτέρων την αρνητική στάση της τότε ελληνικής κυβέρνησης είτε, εάν -παρά τις προβλέψεις τους- συμφωνούσε, θα έβρισκαν τρόπο υπαναχώρησης.

Η σκέψη μου αυτή δεν είναι αυθαίρετη, δεδομένου ότι τα στοιχεία που έχουμε για την εν συνεχεία στάση της ΜΒ είναι αποκαλυπτικά.

Οι βρετανοί κάτοχοι της νήσου, εκτός του ότι αποκαλούσαν τους Έλληνες της Κύπρου, που ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της νήσου, ως «η μη μουσουλμανική κοινότητα», (!) απέρριπταν κατηγορηματικά κάθε προσπάθεια ακόμη και συζητήσεως για το θέμα της ένωσης με την Ελλάδα, σε μια εποχή που μετά τους απελευθερωτικούς βαλκανικούς αγώνες και την ενσωμάτωση της Κρήτης το θέμα ήταν πολύ ζεστό, αλλά με την εγκληματική τους απάντηση στην εξέγερση των Κυπρίων το 1931 υπέγραψαν με σκληρότητα έναντι των Κυπρίων τη θέλησή τους για απόρριψη κάθε ιδέας ένωσης.

Με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες της Κύπρου έσπευσαν στο πλευρό των Βρετανών και κατετάγησαν στις βρετανικές δυνάμεις με την ελπίδα ότι μετά τον πόλεμο θα τύχουν τουλάχιστον του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης. Όμως και εδώ οι Βρετανοί όχι μόνο τους χρησιμοποίησαν κυρίως σε μη επιχειρησιακές αποστολές, ακριβώς για να τους στερήσουν την εμπειρία των πολεμικών γνώσεων, αλλά βοηθούντος και του δικού μας βροτολοιγού εμφυλίου, τον οποίον υπέθαλψαν πλήρως, αλλά και με δικές μας τραγικές ευθύνες από όλες τις πλευρές, αμέσως μετά σκλήρυναν τη στάση τους.

Αυτό οδήγησε στον περίφημο αντιαποικιακό απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959), το αποτέλεσμα του οποίου φαλκίδευαν με την περίφημη τετραμερή που μας έσυρε στις τραγελαφικές Συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου.

Τα γεγονότα έκτοτε είναι γνωστά και στο σημείο αυτό η μεταβίβαση του χώρου ευθύνης της Μεσογείου από τους Βρετανούς στους Αμερικανούς δεν έφερε καμιά αλλαγή στη στρατηγική των «μεγάλων δυνάμεων», με τη Βρετανία να έχει εξασφαλίσει ασφαλώς την παρουσία της στην Κύπρο με τις εκεί κυρίαρχες βάσεις της… Στο βιβλίο παρακολουθούμε με λεπτομέρειες όλη αυτήν την πορεία και θα καταλήξω επιγραμματικά να σημειώσω ότι η Ζυρίχη έφερε τον Αττίλα και ο Αττίλας σήμερα το άθλιο Σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε μεν το 2004 (13 χρόνια πριν) με αποστροφή το 76% του κυπριακού Ελληνισμού, αλλά το έχουμε ξανά σήμερα μπροστά μας και με τη χειρότερη μορφή του.

Η στρατηγική της Τουρκίας

Επιγραμματικά μόνο θα σημειώσουμε ότι η Τουρκία μπορεί να κρέμασε τον Μεντερές και τον Ζορλού αλλά η συμβολή και των δύο ήταν καθοριστική στη σύνταξη των τραγελαφικών Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου και η στρατηγική των Τούρκων ήταν και είναι πάντα σταθερή με στόχο την τουρκοποίηση ολόκληρης της Κύπρου με τη μέθοδο του παραδείγματος της Αλεξανδρέττας. Απλώς σημειώνω ότι αμέσως μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 (μετά τις συμφωνίες του 1959), ο πρώτος αντιπρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, τουρκοκύπριος γιατρός Κιουτσούκ, δήλωσε, παρά τα αντιθέτως συμφωνηθέντα, ότι «εμείς θα εργαστούμε για τη διχοτόμηση»…

Η στρατηγική της Ελλάδας…

Η Ελλάδα δυστυχώς δεν είχε ποτέ τον χάρτη της Κύπρου στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου, όπως τον έχουν οι Τούρκοι και τον επιδεικνύουν, αλλά άλλοτε ως ικέτες και άλλοτε συμβιβασμένοι περιμένουμε από τη Δύση, στην οποία «ανήκουμε»… να μας βοηθήσει, όταν παρά τα διεθνώς παραδεδεγμένα από την εποχή του Θουκυδίδη υποχωρούμε συνεχώς. Έτσι, μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ και στη συζήτηση των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου ο Σοφοκλής Βενιζέλος με τη φράση του «νικήσαν οι Έλληνες και κέρδισαν οι Τούρκοι» δίνει επακριβώς τον χαρακτήρα της ελληνικής πολιτικής.

Ο συγγραφέας με λεπτομέρειες παρακολουθεί αυτά τα βήματά μας πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας του 1967. Παρακολούθησα πολλές εκδηλώσεις αυτές τις ημέρες και ομιλίες γύρω από τη μαύρη θύμηση των 50 χρόνων από την επικράτηση της χούντας. Λυπάμαι γιατί ελάχιστοι έδωσαν τον τόνο που έπρεπε για τα ολέθρια αποτελέσματα της χούντας για την καταστροφή της Κύπρου.

Λοιπόν, όπως και στον πρόλογο αναφέρω και αναδεικνύεται από τον συγγραφέα, η χούντα του 1967 είχε στρατηγικό στόχο για εκείνους που φέρουν την ευθύνη για την άνοδό της (εσωτερικού και εξωτερικού) και την καταστροφή της Κύπρου.

Αυτό πλέον είναι ξεκάθαρο και στον πρόλογό μου το αιτιολογώ. Επιπλέον, υπάρχουν τεράστιες ευθύνες από τις προ της χούντας πολιτικές δυνάμεις, έστω και για τον λόγο ότι στάθηκαν ανίκανες να αποτρέψουν τη χούντα.

Η στρατιωτική πλευρά της καταστροφής της Κύπρου

Ο συγγραφέας με βαθιά επιστημονική στρατιωτική ανάλυση περιγράφει το στρατιωτικό μέρος της πρώτης φάσης της εισβολής και με λεπτομέρειες αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Εν κατακλείδι, δεν φτάνουν οι μεμονωμένες πράγματι ηρωικές ενέργειες όταν η κεφαλή, ηθελημένα ή αθέλητα αδιάφορο, είναι παγιδευμένη μέσα στο σχέδιο ανίκανων πολιτικών.

Και η καταστροφή επήλθε και περιμένουμε και τον δεύτερο τόμο του βιβλίου για να δούμε την περιγραφή της ολοκλήρωσής της.

Στο σημείο όμως αυτό, και επειδή το επισημαίνει ο συγγραφέας, θέλω να μείνω στην αναφορά του για το μη αξιόμαχο του Τουρκικού Στρατού, το οποίο έχει επισημανθεί και από το ΝΑΤΟ.

Πράγματι στην Κύπρο δεν κέρδισαν οι Τούρκοι, χάσαμε μόνοι μας. Όμως αυτό οπωσδήποτε δεν μας περιποιεί τιμή και εδώ είναι που κάλεσα να διαβάσουν τις λεπτομέρειες τα εν ενεργεία στελέχη των ΕΔ και οι ηγεσίες μας.

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στη Μικρά Ασία. Ο στρατιωτικός ανταποκριτής τότε της «Καθημερινής» (Αθανασιάδης Νόβας) περιγράφοντας τις μάχες αναφέρει: «Ελάτε εδώ να δείτε κάθε μέρα όχι μια αλλά πολλές ηρωικές μάχες τύπου Κιλκίς – Λαχανά που δίνουν τα ελληνικά στρατεύματα».

Σήμερα ελάχιστοι ενθυμούνται αυτές τις θυσίες, η Μικρά Ασία περιμένει ένα ιστορικό θαύμα για να επανέλθει στη σωστή της τροχιά.

Ας ελπίσουμε η από εδώ και πέρα πολιτική στρατηγική των ηγεσιών μας και εδώ και στην Κύπρο να αντισταθεί στις ορέξεις και στα σημερινά -συνέχεια του χθες- σκοτεινά σχέδια των «μεγάλων δυνάμεων» και να έχουμε μια δημοκρατική λύση του Κυπριακού, σύμφωνα με τα παγκοσμίως παραδεδεγμένα, προς όφελος των κατοίκων του νησιού και την ασφάλεια της Ελλάδας.

(Από την τοποθέτηση του κ. Δ. Αλευρομάγειρου στην παρουσίαση του βιβλίου του συνταγματάρχη ε.α. Παναγιώτη Νάστου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μένανδρος).

***

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ και ο σκοτεινός ρόλος των «Μεγάλων Δυνάμεων»…

…είναι ο τίτλος ενός συγκλονιστικού βιβλίου-ντοκουμέντου, του συγγραφέα και συνταγματάρχη ε.α. Παναγιώτη Νάστου, στο οποίο παρουσιάζονται για πρώτη φορά όλες οι σκοτεινές πλευρές –και όχι μόνο– του Κυπριακού Ζητήματος.

Ένα έργο το οποίο δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να αντιληφθεί αμερόληπτα αυτή καθαυτή την ιστορική πραγματικότητα, καθώς έχει στη διάθεσή του πληθώρα πηγών και ντοκουμέντων, τα οποία τον βοηθούν να προσεγγίσει από πολλές «οπτικές γωνίες» τα γεγονότα που οδήγησαν το φλέγον αυτό θέμα στη σημερινή του μορφή.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μένανδρος, με πρόλογο του Δημήτρη Αλευρομάγειρου, αντιστράτηγου ε.α., επίτιμου γενικού επιθεωρητή Στρατού.