Η Γερμανία…

Όταν τονίζω συνέχεια στα άρθρα μου ότι ο Σόιμπλε είναι ο Χίτλερ της εποχής μας, αυτό δεν αποτελεί σχήμα λόγου. Εάν ο ανίκανος πολιτικός κόσμος ανέτρεχε στην Ιστορία, θα έβλεπε την αλήθεια. Ο Χάιντς Λίνγκε, προσωπικός θαλαμηπόλος του Χίτλερ από το 1935 μέχρι την αυτοκτονία του αρχηγού του Γ΄ Ράιχ το 1945, στα απομνημονεύματά του μας άφησε ένα συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο. Ο Λίνγκε ήταν ο μόνος άνθρωπος που επί δέκα χρόνια έζησε τόσο κοντά στον γερμανό δικτάτορα και είχε το προνόμιο να ακούει τις πιο μύχιες σκέψεις του. Ο Χίτλερ, λοιπόν, είχε πει στον αφοσιωμένο υπηρέτη του: «Άριστοι επίδοξοι Φύρερ εκπαιδεύονται στα σχολεία μας σήμερα και θα συνεχίσουν το έργο μου όταν λείψουμε εγώ και οι διάδοχοί μου…».

Ένας τέτοιος «διάδοχος» είναι ο σημερινός οικονομικός «δερβέναγας» του Βερολίνου. Όνειρο του μακαρίτη Αδόλφου ήταν η γερμανική κυριαρχία στην ενωμένη Ευρώπη. Είχε προσδιορίσει, μάλιστα, την τύχη και των μικρών κρατών των Βαλκανίων. Είχε τονίσει στον Λίνγκε ότι: «Τα μικρά κράτη πρέπει να εκλείψουν. Θα θεωρούνται στο μέλλον νέες αποικίες μας. Θα χρειαστούμε τους λαούς των μικρών κρατών για να εργάζονται στις αποικίες μας, αλλά ως έθνη πρέπει να εκλείψουν…». Με υπερόπλο το ευρώ, ο νέος Φύρερ κατέκτησε την Ευρώπη και ήδη θεωρεί την Ελλάδα αποικία του, που εργάζεται κατά τις εντολές του για τα συμφέροντα των γερμανικών τραπεζών. Και μέσα σε αυτό το ευρωπαϊκό γκέτο κοντεύουμε, πράγματι, να εκλείψουμε ως έθνος, με τη συνδρομή των ευρωλάγνων μνημονιακών μας κομμάτων. «Εγώ, Κλαύδιος, Καίσαρ και Θεός» ήταν ο τίτλος του αγαπημένου βιβλίου του Χίτλερ. Καίσαρα και Θεό θεωρεί τον εαυτό του ο σημερινός αγύρτης του Βερολίνου, που χαίρεται να μας βλέπει υποταγμένους κάτω από το σκήπτρο του.

Τον Μάρτιο του 1939, ο Χίτλερ είχε αποφασίσει να καταλάβει την Τσεχοσλοβακία. Αντί, όμως, να εμφανισθεί ως ένας τύραννος που έκανε εισβολή, ήθελε να εισέλθει στην Τσεχοσλοβακία ως… «σωτήρας» της ή, όπως είπε κάποτε κυνικά, από έλεος! Γιʼ αυτό κάλεσε στην καγκελαρία τον Πρόεδρο της μαρτυρικής εκείνης χώρας, τον Χόχα, και του ζήτησε να υπογράψει πλήρη υποταγή. Ο Πρόεδρος προέβαλλε αντιρρήσεις και τότε ο Χίτλερ έφερε στην αίθουσα τον Γκέρινγκ και τον στρατάρχη Κάιτελ, οι οποίοι δήλωσαν ότι η Αεροπορία και ο Στρατός του Γ΄ Ράιχ μπορούσαν ταχύτατα να εκμηδενίσουν την Τσεχοσλοβακία. Όπως αφηγείται ο Λίνγκε, που ήταν παρών, ο Χόχα έχασε το χρώμα του, το πρόσωπό του έγινε κάτασπρο και λιποθύμησε. Μόλις συνήλθε, με δάχτυλα που έτρεμαν, υπέγραψε το τελεσίγραφο του γερμανού δικτάτορα. Ο Σόιμπλε επέδωσε στον Τσίπρα το δικό του τελεσίγραφο και έκλεισε τις ελληνικές τράπεζες. Και ο Τσίπρας, πανικόβλητος, υπέγραψε. Η διαφορά είναι ότι ο δικός μας πρωθυπουργός μπορούσε να αντισταθεί εάν –όπως τον είχε συμβουλεύσει ο Βαρουφάκης– είχε έτοιμο εγκαίρως ένα δεύτερο σχέδιο, με επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Αλλά ο Τσίπρας ήθελε να παραμείνει «πρωθυπουργός παντός καιρού».

Στόχος της καγκελαρίας είναι η πλήρης φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Όλοι οι κατοχικοί πρωθυπουργοί (Σημίτης, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας), χάριν της… «ευρωπαϊκής προοπτικής», αρνήθηκαν να διεκδικήσουν το γερμανικό χρέος της προηγούμενης κατοχής. Πράγματι, το αδιαμφισβήτητο γερμανικό χρέος, το ύψος του οποίου υπερβαίνει τα 500 δισεκατομμύρια ευρώ σήμερα, εξακολουθεί να είναι ανεξόφλητο από τη μεταπολεμική Γερμανία. Και μάλιστα η νεοναζιστική Γερμανία του Σόιμπλε λειτουργεί ταυτόχρονα ως ανελέητος οικονομικός δυνάστης απέναντι στον ελληνικό λαό. Άπαντες οι κατοχικοί πρωθυπουργοί θα πρέπει κάποτε να λογοδοτήσουν για την άθλια διακυβέρνησή τους και για τα βάρβαρα, εξοντωτικά μέτρα που με πλήρη κυνισμό επιβάλλουν στους πολίτες, από τους οποίους έχουν απομυζήσει και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους. Οι τρεις κατοχικοί πρωθυπουργοί της περιόδου 1941 – 1944, ο Γ. Τσολάκογλου, ο Κων. Λογοθετόπουλος και ο Ιω. Ράλλης, υποστήριξαν μεταπολεμικά στη δίκη τους ότι κατά τη δική τους αντίληψη ήταν προτιμότερος ο σχηματισμός κυβερνήσεων με την έγκριση των κατακτητών, προκειμένου να αποτραπεί η επιβολή προτεκτοράτων. Εδώ, τώρα, ο Τσίπρας (όπως και οι άλλοι μνημονιακοί) μετέβαλαν τη χώρα μας σε προτεκτοράτο της συμμορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Βερολίνου. Να μην ξεχνάμε ότι οι μνημονιακοί «γερμανοτσολιάδες» απεδέχθησαν την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαίους υπαλλήλους: Στον Πολ Τόμσεν, στον Αυστριακό Μαρούχ, στον Γερμανό Φούχτελ στη Θεσσαλονίκη, στη Δρακουλέσκου, στον Ντάισελμπλουμ και σε όλη αυτήν τη φάρα. Δεν υπάρχουν πλέον ελληνικές κυβερνήσεις αλλά υπηρέτες των ξένων τραπεζών. Αυτόν τον υπηρετικό ρόλο παίζουν, επίσης, οι Στουρνάρας, Τσακαλώτος και άλλοι. Κάποτε θα ανοίξει και ο «φάκελος Σημίτη» και θα δούμε πολλά.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η χειρότερη που εμφανίστηκε ποτέ σε αυτόν τον τόπο. Και, πέραν όλων των άλλων, διαλύει την Παιδεία και την Υγεία. Μια κυβέρνηση αναρχοσουρεαλιστών, χωρίς εθνική συνείδηση. Κάποτε, κάποιο Ειδικό Δικαστήριο θα ασχοληθεί και με τις Συμφωνίες Δανεισμού, που περιέχουν σοβαρές παραβιάσεις ενός ευρύτατου φάσματος θεμελιωδών αρχών και θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτου, που εγγυώνται το Συνταγματικό και το Διεθνές Δίκαιο. Όπως τονίζει ο καθηγητής κ. Γ. Κασιμάτης, «οι επιμέρους πολιτικές που κρύβονται πίσω από το παράνομο καθεστώς δανεισμού της Ελλάδος και τα ζητήματα ευθύνης που δημιουργούν θα φανούν…». Κι έχουν το θράσος οι ΣΥΡΙΖΑίοι να μιλάνε και για… εργατική Πρωτομαγιά, αυτοί που είναι οι σφαγείς της «εργατικής τάξης», και όχι μόνο. Έως πού θα φθάσει ο εμπαιγμός και η καπηλεία τους;

Η Γερμανία, αφού διακωμώδησε και αχρήστευσε τον πολιτικό μας κόσμο στο μεγαλύτερο εύρος του, κατεδάφισε στην ουσία τον ίδιο τον Κοινοβουλευτισμό. Η πολιτική ατμόσφαιρα αναδίδει αποπνικτικές αναθυμιάσεις ηθικής σήψεως. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται πλέον τους πολιτικούς, αφού απεδείχθησαν ανάξιοι των λαϊκών προσδοκιών. Μετεβλήθησαν σε υπάκουους εκτελεστές των εντολών των ξένων δημίων. Έκαναν νόμο τα γούστα της «τρόικας». Θεσμοθετούν τις διαταγές του Βερολίνου. Τα σύνορά μας είναι αφύλαχτα και ορδές μεταναστών και επικίνδυνων στοιχείων κατακλύζουν τα νησιά μας. Η εγκληματικότητα δεν ελέγχεται πλέον. Γίναμε, με τους πρόσφυγες, χωματερή της υφηλίου. Και η κυβέρνηση αγάλλεται, ενώ παράλληλα οι προκλήσεις εξ Ανατολών συνεχίζονται. Η ροπή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ προς τον βοναπαρτισμό, δηλαδή προς καθιέρωση καθεστώτος κομματικής αυθαιρεσίας, που θα αφαιρούσε από τον λαό τη δυνατότητα να εκφράζει τη θέλησή του, προκαλεί ανησυχίες. Οι πολίτες έχουν την πεποίθηση ότι η χώρα οδηγείται σε γενικότερες περιπέτειες. Ο εξανδραποδισμός του πολιτικού κόσμου σε μέγιστο ποσοστό προμηνύει δεινά. Ο ορίζοντας σκοτείνιασε και είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να διακρίνει κανείς πού βαδίζουμε.

Ο τόπος μας υποφέρει από αυτό που ονομάζουν στην πολιτική επιστήμη «κρίση νομιμότητας». Η έννοια αυτή δεν έχει στενό νομικό περιεχόμενο. Είναι ψυχολογική. Σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν αποδέχεται ότι είναι νόμιμη ορισμένη πολιτική κατάσταση. Στη συντριπτική του πλειονότητα, ο λαός δεν συγκατατίθεται στο να κυβερνιέται από μίσθαρνα όργανα της ευρωπαϊκής μαφίας. Δεν θέλουμε να ζούμε σύμφωνα με τους γερμανικούς κανόνες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να είναι «ταμπού». Είναι μισητή και έχει πάψει να εκφράζει τα παλαιά ιδεώδη. Πρόκειται περί καμουφλαρισμένης παγκόσμιας δικτατορίας, με άξονα τη Γερμανία. Και η σημαία της έχει θέση μόνο στην πυρά.

Οι εκλογές θα μπορούσαν να δώσουν λύση στο πρόβλημα μόνον εάν υπήρχε ένας δυνατός, σοβαρός αντιμνημονιακός φορέας. Τώρα, οι κάλπες θα δώσουν απλά την άλλη όψη του αυτού νομίσματος. Ο Αλφρέδος Ποζ στο έργο του «Φιλοσοφία της Εξουσίας» γράφει: «Τίποτα δεν είναι πιο νόθο από την προεκλογική ατμόσφαιρα. Πρόκειται, κατά τη διάρκεια μερικών εβδομάδων, όχι να διαφωτισθεί ο εκλογεύς, αλλά να εξαπατηθεί…». Και όλα τα μνημονιακά κόμματα συνεχώς εξαπατούν τους ψηφοφόρους αναίσχυντα. Η Γερμανία το γνωρίζει αυτό και οι Βρυξέλλες συνεχίζουν απτόητες την εξαθλίωση των Ελλήνων. Έχει φθάσει αναπόφευκτα η ώρα της εξέγερσης κατά της ευρωπαϊκής συμμορίας και των εγχώριων οργάνων της. Ο Πασκάλ έλεγε: «Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να σκέπτεται. Σʼ αυτό βρίσκεται η αξιοπρέπειά του και η αξία του. Και το καθήκον του είναι να σκέπτεται σωστά…». Αυτόν, λοιπόν, τον δρόμο οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Να σκεφθούμε πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει η αντιευρωπαϊκή εξέγερση…