Εξομολογήσεις
Ως δραστήριος πολέμιος της δικτατορίας στην πατρίδα μας έπεισα τον Γενικό Διευθυντή του σταθμού (και πρώην χιτλερικό) Στάιγκνερ –το έμαθα αργότερα– να διπλασιάσουμε το ημίωρο της πρωινής εκπομπής και να το μεταφέρουμε από τις 21,40 έως τις 22,40, ώστε να έχουμε μεγαλύτερη ακροαματικότητα.
Ο Στάιγκνερ με συμπαθούσε λόγω των άπταιστων εκείνη την εποχή γερμανικών μου –του είχα προσκομίσει, άλλωστε, πέντε γερμανικά βιβλία που είχα μεταφράσει και κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα– και μου έκανε στις αρχές του βραδινού προγράμματος όλα τα χατίρια. Σημειώνω ότι διέθετα συμβόλαιο απεριορίστου χρόνου ως μοναδικός επικεφαλής και ήμουν υποστηρικτής του Ανδρέα Παπανδρέου. Όλοι οι άλλοι –οι έξι σταθεροί και οι υπόλοιποι εναλλασσόμενοι δέκα– ήταν αντιδικτατορικοί, αλλά ταυτοχρόνως και σφόδρα αντιπαπανδρεϊκοί.
Η νέα ωριαία εκπομπή άρχισε την 1η Μαρτίου 1969 και είχε τεράστια επιτυχία. (Τις πρωινές ημίωρες εκπομπές καμία και κανένας δεν τις άκουγε. Ούτε καν οι κατοικούσες στην Ελλάδα Γερμανίδες που ήταν παντρεμένες με Έλληνες. Τόσο σαχλεπίσαχλες ήταν!) Όμως και σʼ αυτές συμμετείχα, όταν δεν έπαιρνα άδεια άνευ αποδοχών, αφού ήμουν επικεφαλής.
Η δυσεπίλυτη καμπή των δυσκολιών είχε να κάνει με το προπαγανδιστικό όργανο της χούντας «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ». Την Κυριακή 8 Ιουνίου 1969, με πρωτοσέλιδο τίτλο DEUTSCHE WELLE και υπότιτλο: «Ἤ τά τρωκτικά τοῦ ραδιοσταθμοῦ τῆς Κολωνίας» με ελεεινολογούν μαζί με τη γυναίκα μου, διατεινόμενοι ανυποστάτως ότι είναι εξαδέλφη «τοῦ δοσιλόγου Μαθιοπούλου», και τους Β. Μαυρίδη και Μ. Νικολινάκο, καταλήγοντας ως εξής: «Διά νά παραφράσωμεν τήν περίφημον ρῆσιν τοῦ Τσῶρτσιλ, οὐδέποτε τόσον ὀλίγοι ἔλαβον τόσον πολλά διά τάς ὕβρεις καί τά ψεύδη των». Προσθέτω ότι υποστήριζαν συκοφαντικότατα πως εισπράτταμε, πλην των μισθών μας, και χρήματα από τον αντιπαθή τότε στην Ελλάδα Κωνσταντίνο Μητσοτάκη!
Ο λίβελος της «ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ» είχε διττή απήχηση: Έκανε γνωστή την εκπομπή μας σε όσους δεν τη γνώριζαν, αυξάνοντας το ακροατήριό μας, και οδήγησε τους γερμανούς προϊσταμένους μας σε τμηματική σαλαμοποίηση ή και κατάργηση μερικών από τα καλύτερα σχόλια, λόγου χάριν του Μάριου Νικολινάκου.
Τα εσωτερικά προβλήματα της ελληνικής εκπομπής ελάχιστοι τα μάθαιναν στην Ελλάδα. Μέχρι και γροθιές ανταλλάσσαμε μεταξύ μας. Το ζήτημα ήταν ότι θεοποιούνταν συνολικά οι Γερμανοί και απαμβλύνονταν τα ιλιγγιώδη κακουργήματά τους στην κατοχική Ελλάδα.
Το υποθέτω βασίμως αυτό, πληροφορούμενος τα δημιουργικά έργα της τριανδρίας των χουντικών, παρά τις έντονες διαφωνίες των στελεχών της. Τα δημιουργικά έργα τους τα θυμίζει στο τελευταίο άρθρο του ο Γεώργιος Λεονταρίτης, τονίζοντας ότι «Η ΔΡΑΧΜΗ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΤΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, σε σημείο που ο Μακαρέζος αρνήθηκε εξωτερική οικονομική ενίσχυση». Εκεί εντοπίζεται η μονομανία μου εναντίον του αγράμματου Παπαδόπουλου και η ακλόνητη πεποίθησή μου να μη χαρακτηριστεί ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ εκ μέρους του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Είχα, βέβαια, και άλλες δικαιολογίες για να είμαι τόσο φανατικός. Προωθούσα με το αυτοκίνητό μου εκρηκτικές ύλες νοτιότερα, προερχόμενες από τη Σουηδία. Προετοίμαζα μαζί με τον Ηλία, αδερφό του Γιάννη Αλευρά και πρώην καπετάνιο του ΕΛΑΣ, δολοφονία του δικτάτορα Παπαδόπουλου σε δεξίωση που θα ελάμβανε χώρα στην ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι. Είχαμε αγοράσει σε ταξίδι αστραπή στην Ελβετία ο Κάρολος Παπούλιας και η αφεντιά μου καραμπίνα τελευταίας γενιάς που δεν λάθευε ποτέ τον στόχο. Ο Ηλίας είχε νοικιάσει εγκαίρως στάβλο χωρίς άλογα στο πίσω μέρος της πρεσβείας και είχε υπολογίσει επακριβώς την κατάλληλη απόσταση.
Το μικρόφωνο της εκπομπής δεν μου αρκούσε. Ένα μικρόφωνο μάλιστα στο οποίο ο πρώην αξιωματούχος των ναζί, Στάιγκνερ, με υποχρέωνε να του παρουσιάζω μεταφρασμένα στα γερμανικά, τα μεταδιδόμενα κάθε Σάββατο πολιτιστικά μου σχόλια –στην ουσία ήταν πολιτικά και όχι πολιτιστικά– και αν δεν τα ενέκρινε, δεν μου επέτρεπε να τα μεταδώσω. Εγώ δεν συμφωνούσα και έδινα σκληρές μάχες μαζί του για να περισώνω, ει δυνατόν, κάθε λέξη.
Άντεξα δυο-τρεις φορές αλλάζοντας μερικές λέξεις ή κόβοντας μια φράση. Όμως, όταν κινδύνευε να δολοφονηθεί ο Μακάριος, αυτό το μείζον θέμα αφορούσε το σχόλιό μου, δεν έκανα πίσω. «Είσθε απάνθρωπος!», του βροντοφώναξα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο του γραφείου του. «Μεταδώστε στη θέση του σχολίου σας μουσική Θεοδωράκη», ψέλλισε. Μέχρι να φτάσω στο δικό μου γραφείο είχε ορίσει τηλεφωνικά άλλον προσωρινό επικεφαλής. Αργότερα διόρισε επικεφαλής Γερμανό, ο οποίος σε πρώτο γάμο είχε παντρευτεί Ελληνίδα και του οποίου τα ελληνικά ήταν τρισάθλια.
Ακόμα και όταν μπήκε το ερπυστριοφόρο τανκ στο Πολυτεχνείο, προκαλώντας μαζί με οπλοφόρους σωρεία νεκρών και τραυματιών, μου είχαν βάλει βουλοκέρι στο στόμα. Δεν τόλμησαν, όμως, να με διώξουν. Έφυγα μόνος μου για την Αθήνα χωρίς σύνταξη, διότι δεν είχαν συμπληρωθεί τα 10 χρόνια συμβολαίου απεριορίστου χρόνου, προϋπόθεση για να με πληρώσει ο εργοδότης. (Έτσι, έμεινα μόνο με τις δικές μου εισφορές, εισπράττοντας κάτι παραπάνω από 200 ευρώ σήμερα.) Με την πτώση της χούντας ταξίδεψαν αμέσως για την Αθήνα ώστε να τιμηθούν στην πλατεία Συντάγματος άνθρωποι η προσφορά των οποίων υπήρξε ελάχιστη. Μʼ αυτόν τον τρόπο λειτουργούν παγκοσμίως οι κομπιναδόροι και οι τυχάρπαστοι.
Οι εξομολογήσεις μου είναι ειλικρινείς και αυθεντικές. Κανένας δεν μπορεί να βγει απʼ το πετσί του ή να πηδήξει τη σκιά του. Δεν μπορούσα, επομένως, να ταχθώ υπέρ του καθεστώτος της χουντικής τριανδρίας, όπως ο βαθύς γνώστης των ιστορικών αλληλεπιδράσεων Γεώργιος Λεονταρίτης. Και εγώ, όμως, με την ανορθόδοξη μέθοδό μου και στόχο τη δικτατορία των συνταγματαρχών απάμβλυνα τα χιτλερικά κακουργήματα στην κατοχική Ελλάδα, αν δεν τα σκέπασα κιόλας με το… χάπι της «αποναζιστικοποίησης». Από τις 12 Οκτωβρίου του 1944 που απελευθερωθήκαμε ίσαμε τις 13 Σεπτεμβρίου του 1964 που άρχισε η ημίωρη εκπομπή της Deutsche Welle δεν αποτελεί μεγάλο και αγεφύρωτο χρονικό διάστημα.
Δύο υπήρξαν τα μεγάλα λάθη μου: Πρώτον η επιθυμία μου να εργαστώ, διότι τόσο η γυναίκα μου όσο και εγώ είμαστε άνεργοι. Και δεύτερον, ότι κατάπινα αμάσητες από Έλληνες και Γερμανούς τις κολακείες (που ενδέχεται να περιείχαν ίχνη αλήθειας), πριν εργαστώ, στο Μόναχο, και κατά τη διάρκεια της πολυκύμαντης δραστηριότητάς μου στην ελληνική εκπομπή της Deutsche Welle, στην Κολωνία. Ένα πράγμα, πάντως, είναι βέβαιο: ΜΟΝΟ στην Ελλάδα και σε καμία άλλη ευρωπαϊκή ή μη ευρωπαϊκή χώρα ΔΟΞΑΣΤΗΚΕ Η DEUTSCHE WELLE. Αυτό είναι το… «ευχαριστώ» της Μέρκελ και του συνειδητά παρανοϊκού Σόιμπλε.
Υπάρχει, περαίνοντας, μια εκκρεμότητα σε αυτό το άρθρο. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος δεν μετέβη στην ελληνική πρεσβεία του Βουκουρεστίου. Ίσως πράκτορές του ερεύνησαν τον στάβλο χωρίς άλογα και να τους φάνηκε ύποπτος. Ίσως. Ενδέχεται, όμως, η ματαίωση του συγκεκριμένου ταξιδιού να οφείλεται σε άλλους λόγους.