Η «Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων» του ΔΝΤ και η τραγωδία του ελληνικού λαού
Ο κοινοτάρχης επανέρχεται προσφέροντας ένα πρόσθετο οικονομικό κίνητρο για τον αγροφύλακα, που θα παρέβλεπε τα παραπάνω και θα δεχόταν τη θέση. Μετά την εξέλιξη αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των αγροφυλάκων και η θέση δεν αργεί να πληρωθεί. Γρήγορα όμως ο αγρονόμος θα αναγκαστεί να αποσύρει τον αγροφύλακα, αφού αδυνατεί να φέρει σε πέρας την αποστολή του, ενώ το ίδιο θα συμβεί και για τους τρεις διαδόχους του.
***
Η εαρινή σύνοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ξεκίνησε, αλλά τα αποτελέσματά της είναι λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένα. Η έκθεση του οργανισμού για την Ελλάδα αμφισβήτησε τόσο τα απολογιστικά στοιχεία όσο και τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης για τα πλεονάσματα, θέτοντας με αυτόν τον τρόπο και πάλι ζήτημα μη βιωσιμότητας του χρέους. Με βάση το καταστατικό του Ταμείου, η μη βιωσιμότητα του χρέους συνιστά λόγο μη συμμετοχής στο ελληνικό πρόγραμμα, όπως δήλωσε και η κ. Λαγκάρντ την Πέμπτη 20 Απριλίου. Την ίδια στιγμή, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε, φοβούμενος ότι θα ανοίξει συζήτηση για ρύθμιση του χρέους, είπε ότι το Ταμείο έχει πέσει πολλές φορές έξω στις εκτιμήσεις του και ότι εμπιστεύεται τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Οι παρεμβάσεις του δεν περιορίσθηκαν όμως μόνον στο ελληνικό ζήτημα. Σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο «John Hopkins», επίσης την Πέμπτη 20 Απριλίου, υπεραμύνθηκε της Ευρωπαϊκής Ένωσης πολλών ταχυτήτων, του περιορισμού των δημοσιονομικών στόχων για τις χώρες που δεν θα είναι στην πρώτη ταχύτητα και -το πιο σημαντικό- της μετατροπής του ESM σε ένα νομισματικό ταμείο για την Ευρώπη στο μέλλον. Κοντολογίς, ο κ. Σόιμπλε προανήγγειλε σημαντικές μεταβολές στην αρχιτεκτονική του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και της ΕΕ, που ξεπερνούν τις αγωνίες της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης για κλείσιμο της αξιολόγησης και κάλυψης του ανεπαρκώς κεφαλαιοποιημένου τραπεζικού συστήματος. Αν σε αυτά προσθέσουμε τις δηλώσεις του επιτρόπου Μοσκοβισί στο Ινστιτούτο «Petersen» για ολοκλήρωση της τεχνικής συμφωνίας στο τέλος και πάντως όχι πριν από την 22α Μαΐου, η συνέχιση του ελληνικού Μνημονίου δεν φαίνεται να είναι η πρώτη προτεραιότητα των δανειστών. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο κ. Regling του ESM, που δήλωσε με νόημα ότι τα 20 δισ. που περίσσεψαν από την ανακεφαλαίωση των τραπεζών μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή του Ταμείου.
Τα παραπάνω δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώνουν για μια ακόμα φορά ότι η πορεία της δεύτερης αξιολόγησης είναι για τους δανειστές συνδυασμός της διατήρησης του επιθυμητού εκλογικού κλίματος σε Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο και Γερμανία αλλά και ευχέρειας στη χρήση στρατηγικών επιλογών που είναι πέρα από τη λογική των Μνημονίων, όπως την ξέραμε μέχρι τώρα. Το τελευταίο είναι προφανές για την ΕΕ από τη συνάντηση των Βερσαλλιών και την ομιλία Σόιμπλε, αλλά διαφαίνεται και για το Ταμείο από τις απόψεις που έχει διατυπώσει o νέος εκπρόσωπος των ΗΠΑ στο διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ. Ο τελευταίος έχει δηλώσει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το Ταμείο πρέπει να απέχει από διασώσεις στο πλαίσιο νομισματικών ενώσεων.
Παρά τη διαφαινόμενη κατάρρευση του «αφηγήματος της Μάλτας», η κυβέρνηση δεν μοιάζει να συγκινείται από τις εξελίξεις. Ο κ. Τσίπρας παραμένει πιστός στη γραμμή Χουλιαράκη και προηγουμένως Σαμαρά, η οποία λέει: Μνημονιακή προσήλωση και success story. Σε άρθρο του στη «Wall Street Journal», με ημερομηνία, κατά τραγική σύμπτωση, 21η Απριλίου, προσπαθεί να πείσει πόσο καλά τα έκανε και ξορκίζει τις αρνητικές συνέπειες από μια σύγκρουση ΕΕ – Ταμείου για το ελληνικό πρόγραμμα. Βέβαια, από κεκτημένη ταχύτητα να δείξει πόσο μεγάλη υπεραπόδοση πέτυχε το 2016 ξεχνά ότι βάσει Μνημονίου τα χρήματα αυτά θα πρέπει να τα καταβάλει για το χρέος άμεσα. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, η Ελλάδα πρέπει να καταβάλλει άμεσα 5 δισ. περίπου έναντι χρέους, αφού αυτή είναι η μνημονιακή επιταγή. Την ίδια στιγμή ο κ. Τσίπρας πέφτει σε αντιφάσεις: Ενώ δηλώνει ότι θα επιτύχει πλεονάσματα 3,5% ετησίως, κάτι που κατά τους δανειστές εξασφαλίζει το αξιόχρεο, ζητά ρύθμιση του χρέους. Είναι η κατάντια της υπεράσπισης ενός χρεοκοπημένου προγράμματος, του 3ου Μνημονίου, από μια κυβέρνηση που ήρθε στα πράγματα για να σκίσει τα μνημόνια.
Η αδυναμία της κυβέρνησης να διαφοροποιηθεί από τη μνημονιακή γραμμή ενδέχεται να οδηγήσει σε τραγικές εξελίξεις. Εκεί που κάποτε ο κ. Τσίπρας ευαγγελιζόταν «λεφτά χωρίς Μνημόνιο», όχι μόνο θα πάρει «Μνημόνιο χωρίς λεφτά» αλλά θα χρειαστεί να πληρώσουμε και από πάνω για την παραμονή μας στο μνημονιακό αδιέξοδο.